piękna pieśń

[Tomasz roman]

horyzont płaski
jak kra lodu
otarta - płomieniem
nadziei

podszedłem - głupi
powiedziałby mędrzec
do filiżanki herbaty
różowej
pachnącej zielem
kwiatu karpelfilium


usiądź - rzekło lato
owoce ciakły obficie
raniące dłonie kwasem
pomarańczowym
a usta delikatnie -
masując



taki piękny dzień - chyba lato
opadły już pierwsze mrozy
daleki widnokrąg świecił
na czerwień i żółć - te pobladł
od warstwy puszystych chmur


pierwsze słowo - pierwy śpiew
zupełna cenzona francuska
wspomożona angielskim fletem
kiełkują pieśnią elizejską
i takim się staje przyjaciel mój -
sen na jawie...


ległem na posadce - patrzę gdziekolwiek
widzę wszystko
jakich kształtów przybiera spłodzony już księżyc:
jest barwy niebieskiej
czym mieni się zdechłe słońce na krańcu świata:
jest pożłukłe
dostrzegłem także gromadę dzieci z zabawkami
dla których słońce i gwiazdy są błękitne...


zamknąłem oczy, wyobrażam sobie jesień
czy znowu opadną liście, a wzbierą rzeki
od rozpływu łez tęskniących za latem istot...
czy może poprzedzi je zima wystraszona -
powodziami łez i roztopem śniegu tęsknoty...

zasnąłem...