a kiedyś byłeś

[igor kobylarek]

a kiedy byłeś
minionym latem
spóżnionym listonoszem
wpadajacym z przeprosinami
o godzinie 22:00
do radosnego domu
zapominającym widzialne wzruszenia
wywoływane na taśmie
dawnego pokolenia
zefiru , morskiego koloru
nie adaptującego się bo
nie do zauważelnego odkrycia
krótkiego przebłysku chłopca
orientującego się gdzie? po co ? dlaczego?
nie posiadającego[bo nie czujący takiej potrzeby]
wykwintnej bielizny subtelności
od nazbyt ufnego wspomnienia
kokosu dotyku
nie wydobytej tajemnicy
zrozumianego zupełnie dla kogoś innego
niż jest ono
samo słońce
ono słońce pochłania
z dziecinną zachłannością
jeszcze przez nikogo nie skosztowany
owoc
objaśniający podejrzliwość księżyca
zmieniający odpowiedż z nie na tak
bo rozumiejący auto wizje powstawania wszechświata
odsunięcie nie uzadnionego lęku
jakim jesteś
a żeby uroczyście obchodzić
urodziny księżyca
chwytający za ręce wzbijające się
poza zasięgiem wzroku orła
moje gwiazdy gwiazdy
a twoje gwiazdy gwiazdy zawsze
rumieniejącym się przed spróbowaniem
nazbyt zagadkowego pocałunku
zmyślonego wiersza
przez ciepło i chłód