Zgłoś

na skraju łąki tam gdzie jaskrami usłany kobierzec Anna ma swoje miejsce pisze wiersze nieporadne z ledwością dotykające metafor kiepskie pełne przemilczeń i bólu a jednak kłujące do szpiku kości winnych biedna myślała że świat przyjmie z otwartymi ramionami te liche słowa zapisane na skrawkach serwetek lub w pośpiechu na zdreszczonym kawałku uda w miejscu gdzie jeszcze nie zdążyła wyschnąć ślina rozdrapywane raz za razem historie zgryzane niczym paznokcie do krwi aż po ciekłość nagłych wybroczyn wspomnień mężczyzn którzy zawiedli i kobiet dla których jest solą w oku    

Dzisiaj wieczorem  Baby mielą ozorem    I nic się nie zmienia  W świecie iluzji i kłamstwa    Bo świat ma zapach  Świeżej krwi    Wylanej jeszcze dzisiaj  Z gorącego kotła    Na moje wspomnienia  Na moje marzenia 

Zamgleniem jesteś, zieleni moich oczu.! Rozbłyskiem substancji, nieuleczalnej przypadłości. Schowanym kawałkiem, pod powieką co nie pozwala zapomnieć dotykającego smaku. Skórką pachnącą, mechaniczną pomarańczą pomiędzy bólem rozkoszą zjadaną  w dzikości ust.! 

@Tectosmith - dzięki -

nawet nie wiem kiedy nadeszła omotała duszę ciemnością posadziła smutek w fotelu by na skrzypkach smętnie rzępolił złotolistny bukiet chryzantem jeszcze rano uśmiech przywołał a wieczorem cieniem na ścianie przypominał kadry z horroru idą dni szaroburo złowieszcze niosąc żałość w cmentarnych wiązankach defilada znanych postaci kiedyś do nich pewnie dołączę gdy za oknem jesienna aura gra na kroplach dżdżystą symfonię to tak trudno jest radość wykrzesać to tak trudno w sercu nieść spokój