Objazd myśli

[Przemysław Mańka]

Błądzisz po ulicach swojej wyobraźni
Dochodząc do nieznanych miejsc
Otoczonych zasadowym płynem
Rozpuszczającym jutrzejsze zakwasy

Drążysz myślą tunel dla siebie
By nie wspinać się pod górę
Nazywaną twym codziennym doznaniem
Nocą i za dnia odlatując gdzie indziej

Doznajesz dreszczy ciepłej krwi
Wzlotów szybowca ogarniającego myśli
Przez atom rozszczepienia czasu
Przy drgawkach wskazówek o północy

Kończąc wyrywać kamienie
Z zębów i z serca używając rozumu
Tworząc eliksir buntu porannego
Znów siejąc w sobie wolność

[Bogdan Zdanowicz]

Dla mnie za wysoki ton. I za pokrętne (nadmiarowo ekspresyjne) metafory. Podejrzewam momentami brak kontroli nad nimi ("Wzlotów szybowca ogarniającego myśli"). Niepotrzebne też są inwersje (ton i tak za wysoki, jak już pisałem). Końcówka z kamieniami i eliksirem ociera się o banał.
pzdr. b

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Messalin_Nagietka]

z tym złomem to przesada i zakwasami
wiersz choć widać, że przemyślany
ale nie spina się w klamrę
przynajmniej dla mnie

ale widać, że autor wart przeczytania kolejnej pozycji
zaczekam

z ukłonikiem i pozdrówką MN

[wesoły grabarz]

tak, pomysł jest
ale wykonanie fatalne
patos etos i aramis

[kyo]

o! wzloty szybowca! zaiste pasjonujące!

[Oxyvia]

Dla mnie ten wiersz jest spójny, zrozumiały, przemawia do mnie. Odbieram go jako ucieczkę od rzeczywistości w marzenia i własny świat, który jest niezależny od nikogo i niczego z zewnątrz - jako równoległe życie podmiotu, rozszczepienie jego czasu. Podoba mi się.