Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Sen o życiu na jawie wyśniony do końca
Sen o locie podniebnym od słońca do słońca
Życie biegnie i przemija
Jak kochanka ta niczyja
Jak ten ogień co wypalił się i zgasł
Lecz dopóki choć iskierka
Tli się na dnie twego serca
To potrafi jeszcze ogrzać cały dom
Trzeba, żeby serc płomienie
Rozproszyły mrok i cienie
Rozświetlały ludzkie życia
Pozwalały się zachwycać
Tym, że można jeszcze jeden zrobić krok
Ogień wszak nie myśli o tym,
Że mu zgasnąć przyjdzie potem
Ale tańczy sypiąc iskry w stronę gwiazd
Nie oglądaj się na innych
Niech się tlą w poczuciu winy
Ty się swoim rytmem, swym płomieniem pal
Nic już nie masz do stracenia
Śnij sen aż do przebudzenia
Poleć tam w objęcia słońca
Tańcz, płyń, pal się aż do końca
Swoja drogą idź i nie miej nigdy dość

Opublikowano

Witam Tomku! "swoja droga idz i nie miej nigdy dosc"-odczytalam ze chodzi o wytrwalosc..z przyjemnoscia przeczytalam te dopingujace slowa wiersza (:
"Lecz dopóki choć iskierka
Tli się na dnie twego serca
To potrafi jeszcze ogrzać cały dom " - piekna mysl (;
rytm i rymy zachwiane ,ale i tak mi sie podoba..
pozdr, M+A

Opublikowano

Ogólnie jestem na tak, nie podoba mi się jednak częśc rymów co odbiera nieco przyjemności z czytania, uważam także, iż nie zaszkodziłoby podzielić utwór na strofy - sądze, że przewietrzyłoby to nieco tekst. Kilka ciekawych myśli, sporo błyskotliwych sformułowań... zasadniczo na +
pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Dzień dobry, pani Agnieszko, już wróciłem z Wojska Polskiego - dostałem wezwanie na trening i gdyby pani była zainteresowana, serdecznie zapraszam na mój kolejny wiersz, który przed chwilą opublikowałem.   Łukasz Wiesław Jan Jasiński Herbu Topór 
    • In gloriosa mortem heroum*   I to już niedługo biała pani z białą suknią w biały dzień zacznie zbierać wybielałe żniwo i to nie za długo blada pani z bladą lutnią   jak bordowa matka z rubinową kokardką płatkami szkarłatnych róż złączy różane ogniwo: oj, bordowa matko, oj, bądź mi kochanką   w błękicie fioletu - w niebiańskiej ciszy i szafirową klepsydrą leniwą - Niwą w lazurowej niszy...   *więcej informacji Państwo znajdą w następujących esejach: "Komentarz - komentarz odautorski" i "Mój drogi świecie" - Autor:   Łukasz Jasiński (październik 2025)  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Robert Witold Gorzkowski  wiesz Robert jestem w szoku, i nie wiem co napisać, po prostu nie wiem. Przeczytałam ten list i kropka dalej nie wiem. Bo powinnam napisać, że wiedziałam, ale nie, nie wiedziałam. Choroba, to wiedziałam, a jego zachowania zakładałam że są wynikiem choroby, wojny. Jest taki wiersz Kołatka, długo zastanawiałam się znaczenia uderzania w deski. Myślałam, że to odniesienie do Boga, imperatyw kategoryczny, moralny. Nie napisałabym tego wiersza, gdybym znała treść tego wiersza, a jeśli już to inaczej. Muszę jeszcze dużo przemyśleć (że wciąż tak mało wiem). Może powinnam bardziej zwracać uwagę, jakim człowiekiem był poeta,  autor.   Dziękuję  
    • @Robert Witold Gorzkowski tak to brzmiało w liście, a w opisie siódmej bitwy pod Troją to brzmi tak: … aby zmóc przerażenie olbrzymią tarczę krzyku podnoszą nad sobą Grecy. Bitwa jest wielka i piękna. Wrzawa tak miła bogom jak tłuste mięso ofiar. Rośnie w górę i w górę dochodzi do boskich uszu. Różowych od snu i szczęścia więc schodzą bogowie na ziemię.  @Robert Witold Gorzkowski i teraz na koniec puenta:   „Jest tyle miejsc zdobytych, widzianych. Italia, Hellada, czy "Martwa natura z wędzidłem". "Wysoko w górze- on", już nie wiem czy to zdumienie, zdziwienie- ono przecież też istnieje. Herbertowskie wołanie ze wzgórza Filopapposa- "on'! Widać, co, kogo, gdzie. A może to tylko błysk uporządkowania, tam leżą estetyk wszelkie doznania.”   To prawda Aniu ale każdy tą estetykę po swojemu interpretuje. Ania jako estetyczne doznania, Herbert jako głos z Akropolu, Freud jako parapraksje, a ja jako poszukiwanie wczorajszego dnia.  Super wiersz można go jeść łyżkami.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...