Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zamiast patrzeć sobie w oczy, patrzyli przed siebie.
Z tej przyszłości wspólnej zrobiło się wczoraj, bo w sumie nie mieli żadnych chwil teraźniejszych. Przed pierwszym spotkaniem zaplanowali ślub (żeby potem było mniej kłopotu).
Zamiast skupić się na czerwonym winie, które przed nią stało, albo chociaż na jego ciepłych, twardych dłoniach, myślała jaki kolor ścian będzie miało ich mieszkanie.
Nie kochali się wcale, bo nie było po co. Nie planowali dziecka na przyszłość.
Bali się wspólnych wyjść do klubu, bo kac to nic przyjemnego. Sukienka i garnitur też nie były wyszukane: przecież i tak odda się je dla ubogich i potrzebujących.
Po wielu latach zrozumieli, że nie ma dla nich wspólnej przyszłości. Papiery rozwodowe już dawno były przygotowane.
Zawsze razem patrzyli na jutro.

Teraz oboje są samotni i szukają miłości w gazetach.
Wciąż nie umieją cieszyć się z dnia dzisiejszego, bo nie mogą go kupić nawet na Allegro.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Czegoś tu nie rozumiem... Może CzarnaDusza wyjaśni, czemu ten tekst jest bardziej poezją niż prozą. Bo według wszelkich reguł ten powyższy tekst to ewidentna PROZA. Gdyby go czytać od początku do końca i od końca do początku, i od środka do końca, i od ćwierci do początku, i od trzech ćwierci do środka, i jeszcze jak kto chce - to zawsze tekst ten będzie prozą. Owszem, prozą poetycką jeszcze może być, jeśli ktoś uzna, że są w nim jakieś poetyckie przemyślenia, ale... nie mylcie pojęć...
Pozdrawiam Piast

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @yfgfd123 Pisz dalej – tylko tym razem dla niej, nie dla redakcji.
    • Ej, mała - tu w młynie czas klei się jak kit, a ja z niego lepię gryps. Piszę ci na papierze od paczki, co śmierdzi jak melina po bibie. Kraty śpiewają swoje, kibel parzy wspomnienia, a ja cię mam w łebie jak świecę - pali, nie gaśnie. Twoje imię dźwięczy na spacerniaku jak stara piosenka z zakazanego radia. Łapię oddech, łapię dym, mam cię w kieszeni jak filong ze zdjęciem. Ty - moja sztela, co trzyma pion, gdy świat wali wałki. Ja - zawiniak, co kitra uczucie między cegłami i szeptem, trzymam pax i sztelę jak beton w dłoni, czuję szajbę w murze, która przypomina, że każdy dzień waży tonę. Bo tu każdy ma wyrok, ale nie każdy ma dla kogo odliczać czas. Ja mam - i to mnie trzyma przy murze jak stalowy sen. Gdy noc kręci szlaję po korytarzu, twoje oczy są moim światłem, jakbyś przeszła przez mur i zostawiła klucz w mojej dłoni. Nie obiecuję złota, obiecuję tylko lojalkę i prawdziwy sztos - bo kocham cię jak przyjaciel na balecie: z zasadą, bez ściemy. Więc trzymaj ten gryps, niech śmierdzi betonem i dymem, niech każdy wie, że nawet zawiniety chłop ma serce. A kiedy wyjdę - nie wezmę nic, prócz ciebie i dwóch zdań: że kocham. Że wrócę. Że na słowo - na beton -  trzymam fason i kit, czuję rufę i gruchot, które uczą, że mur nigdy nie kłamie. A jak mnie kiedyś zapytają, co ocaliło mnie z muru, powiem: twoje imię - napisane jak modlitwa na dymie papierosa, między klawiszem a odsiadką.  
    • Most pospinany zewsząd na miłości zardzewiałych kłódkach. Ja zawsze jestem zero jedynkowy. W miłości zawsze u mnie druga tura. Wolę jednak opiekę śmierci. Dlatego właśnie ochoczo chwyciłem lekkość pióra. Bez pomocy już nie wstanę i nie wyruszę w świat. Jak kaleka-zabawka o wyrwanych kółkach. Nie niewiast uśmiech a drwina. Teraz ciśnienie mi podnosi. Duma pobita nieraz. Kolejny raz w zaułki duszy krwawo uderzona. A miłość jak ptak chorowity, przez wiatry burzy strącona. Demoniczny kot, trzewia jej zębami rwie. I truchło w pysku triumfalnie unosi. Nie bój się. Podejdź pod ogrodzenie. To cmentarz Twych marzeń. Potężny, skażony obszar. Stoisz nad ciemnością otwartego grobu. By wpaść potrzebujesz szturchańca. Obok we mgle trupiej, rozkłada się ciało miłości gońca. Consummatum est! Ego iam moriar.
    • @viola arvensis Ciepnij nostalgię na śmietnik,                               jesteśmy przecież... naczelni.
    • @Waldemar_Talar_Talar powiedzieć kocham i zostać kiedy trudno - to miłość
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...