Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

"Nie łam się przyjacielu, każdy ma taką szansę"
/ dla Bonifacego Ł. /



słońca mamy zawsze tyle samo
daleko nie szukać - drogi wyboiste
każdy ma taką jaka mu przypadnie

sami sobie budujemy własny świat
na miarę czasu zmarnowanego nie
liczymy i ból wytykamy sobie palcami

jak u sąsiadki, zapominanie już bywa
regułą i nie ma się z czego śmiać nawet
zrywać boków - przydaje się teraz

czytanie instrukcji do każdego gadżetu
pogubienie kolejności daje opłakane
skutki co za diabła się nie odwrócą

reguły gry w miłości najważniejsze
linijka po linijce dokładnie zapisane
teraz na nic - gra się gdzieś zapodziała

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


nie wiesz Stasiu co Ci z wiekiem przyjdzie
Szczęśliwa Kobieto - suchy własny portfel najmniejsze zmartwienie
gorzej z tym drugim:))) Dzieki za kartkę i wszystkie Kosy
pozdrawiają :))
Opublikowano

Zaglądam czytam, chcę coś wpisać. Nie to nie to.
Zaglądam czytam, chcę coś wpisać. Nie to nie to.
Zaglądam czytam, chcę ...
Aż doszedłem do wniosku, że niechybnie polubiłem ten wiersz.
Tyle razy zaglądać i nie mieć nic do dodania?
Znaczy wiersz dobry i przyciąga. Na dłużej.
Pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


mnóstwo refleksji, a ten fragment zatrzymuje mnie przy czytaniu
chyba znowu wynalazłam dla siebie "memento" ;)
bardzo mi się podoba, zresztą jak wszystko, co piszesz
pozdrawiam, :)))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


mnóstwo refleksji, a ten fragment zatrzymuje mnie przy czytaniu
chyba znowu wynalazłam dla siebie "memento" ;)
bardzo mi się podoba, zresztą jak wszystko, co piszesz
pozdrawiam, :)))
Bardzo miło Cię gościć i cieszę się z Twoich odwiedzin:))
Dziekuję i serdecznie pozdrawiam:)))

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • I ma te, i bok led na handel kobietami.  
    • @Berenika97 wiersz jest absolutnie przepiękny i jednocześnie tak głęboko poruszający !   to, w jaki sposób potrafiłaś ubrać w słowa ból, samotność i dojrzewanie w chłodzie, jest mistrzowskie.   obrazy, których używasz, są niezapomniane.   wyrażenie "sny wędrowały boso po zimnej podłodze" trafiło prosto w serce - to jest czysta poezja !   podziwiam Cię za wspaniałą puentę: "Nauczyłaś się wszystkiego od końca".   to zdanie zamyka cały wiersz w sposób perfekcyjny, pozostawiając czytelnika w zadumie.       Nika. pięknie napisane.      
    • @Berenika97 Ten wiersz to połączenie minimalizmu, psychologii i delikatnej metaforyki. Bez ckliwości ale z wielkim ładunkiem empatii  dotyka rzeczy bolesnych, ale nie popada w tani sentymentalizm, przedstawiając obraz traumy i emocjonalnego deficytu.
    • @Migrena Ten wiersz jest jak precyzyjny sejsmograf. Nie rejestruje tylko drżenia ziemi, ale drżenie samego Bytu – to pierwsze "pęknięcie w nieskończoności", z którego narodziła się świadomość. Uchwyciłeś w słowach coś, co zwykle skrywa się w milczeniu - ten fundamentalny paradoks człowieka. Jesteśmy "niedorobionymi aniołami", "boskim szkicem", który nosi w sobie "odcisk palca Stwórcy", a jednocześnie "buntem dziecka, które zgubiło drogę do domu" i wciąż ściska w kieszeni klucz, nie pamiętając drzwi. To tekst, w którym się jest – w tej przestrzeni "między światłem a ciemnością", gdzie Bóg milczy "z miłości większej od odpowiedzi", dając nam przestrzeń do budzenia się. Twoje słowa ważą. Mają w sobie gęstość "gliny, która pamięta palce" i lekkość "oddechu, który nie pamięta początku". Nie potrafię inaczej skomentować, tylko iść śladami po Twojej wizji.  To jest tekst o wielkiej odwadze i jeszcze większej precyzji. Świetny! Przepiękny klip   Dlatego właśnie gdybyś nie istniała, Spróbowałbym wymyślić miłość. Tak jak malarz, który własną dłonią Kreśli barwy dnia, I nad swym dziełem nie może wyjść z zachwytu. Tekst pochodzi z

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Może dlatego Bóg, po stworzeniu mężczyzny, uznał, że stać Go na więcej. I wtedy stworzył kobietę. :)
    • czy czytając wiersz wypada płakać  a jeśli  tak to jak  te chwilę nazwać   przeżyciem czy burzą a może to kara  za to że poeta  nie płakał   bo bał się że jego  łzy sens stłumią  rozmażą a to  może zaboleć   czy czytając wiersz wypada łzy ronić czy może lepiej zaklaskać
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...