Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano
Twoje wiersze są jak centrum ciemnego miasta.
Powieść, opowiadania, dzienniki, twoje listy,
to tylko obrzeża tej metropolii. Nocą
czasami przejeżdżam tędy. Widzę siebie
jak jadę, zwalniam, zwyczajnie rozmyślam i włóczę się
w mojej własnej ciemności którą mi sprawiłaś. Prawie zawsze
widzę cię w przelocie - na pewnym skrzyżowaniu, gapiącą się
w górę, przegraną, po sześćdziesiątce.
Ted Hughes


Rozmyślasz o księżycu, w którym odbija się ziemia
i prawdziwa L. tkwiąca w środku oka jak ziemia.
Przestrzeń uwidacznia słowa – dziecięce mozaiki
języków – mężczyzn przyklejonych do jej łona.


Umierasz na cały głos. Ja nawet szeptem nie krzyczę
zachłystując się porcją ciepłego oddechu tam gdzie ona
oddychać miała. Po lepszej stronie. B czy C zaczyna się
dopiero nad Wisłą. Jeszcze jeden ciężkawy dzień


i wiersz zupełnie nie zauważony
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



pojedyńczo tak:
lucy=leming=pufffffffffff :]
a zbiorowo tak:
lucynus=lemingus=pufffffffus ;]
sosenko :))))))))))))))))))
dzięki za odwiedzinki :))))
buźka
lr
Opublikowano

niezauważony piszemy razem

wiersz jest kiepski; od fatalnego powtórzenia
- poprzez dziecięce mozaiki języków,
a kończąc na zachłystywaniu się porcją ciepłego oddechu
tam gdzie ona oddychać miała(?!)

jaja sobie robisz, Letnia?
/j

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



powtórzenie wuszku "be", nie gra jak by się chciało.
tytułem jestem zawiedziona - po tamtym bardzo zawiedziona :).
ale wiersz z kolei bardziej mi się podoba.
dziecięce mozaiki srednio mi zgrywają się z wyrazem mężczyźni. mniemam miało być to uwypuklenie ich nieodciętej pępowiny (choć może nie), ale kopie prądem na stykach zetknięcie tych słów. mnie rzecz jasna :)
wiersz przebiegł po barierce zwieszając się nad mazgajstwem, ale nie spadł :)). na szczęście tym razem temu się udało. mnie bardziej druga się podoba w pierwszej właśnie tracił równowagę z tymi ozorami ;)

czułkiem Let Su :))

wucho,
dzięki za czułki ;)

pozdrawiam
lr

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Powietrze zimne — w księżycowej tafli skrzy. Poczerwieniały z zimna aniołów nosy, odległego czasu świateł blask.   Mienią się kałuże oczu — dzisiaj nieco inne. Z drogi możesz jeszcze zboczyć, lub pozostać w cząstce siebie innej.   Piętrzą się kaskady myśli szaro złotych, a może pożółkłych już liści — yellow. Snują się kudłate myśli werniksu, a może pandemonium myśli szkarłatnych.   Pozwól mi, Ojcze, kochać Cię mocno, w granicach wszechrzeczy i przestrzeni, Tobie tylko znanej — odczłowieczonej. Ja jestem pustką w próżni, w nicości zawieszony, jak flaga wbita w księżyc po ciemnej stronie.   Otchłań nie jest już tak straszna — czuję spokój. Świat odetchnął jednym z gejzerów Islandii. Boże, ratuj nas! Ratuj nas, niegodziwych, jeszcze ten jeden, jedyny raz. Boże, ochroń nas!   Świat spogląda na nas miliardem pogardliwych spojrzeń.   Ziemia i niebo są na styku. Ty nie dotkniesz mnie, ja nie dotknę Ciebie — jak nie dotyka zmierzch świtu.   Ale pozwól się kochać, jak noc kocha gwiazdy.   Pozwól, bym po zmroku mógł przynajmniej patrzeć, wraz z księżycem pobladłym, w jedne z miliarda Twoich oczu.  
    • @violetta on też występuje w wielkim meksykańskim sombreros, mimo że nie widać... ps. meksykański hiszpański różni się od np kubańskiego hiszpańskiego tym, że u Meksykanów słowa są pełne słońca, śpiewane szeroko, a Kubańczycy tak jakby urywają końcówki słów... A propos, pan Miguel jest Meksykaninem        
    • @huzarc Dziękuję pięknie. @Berenika97 Dziękuję i pozdrawiam
    • Czy rozumiesz nie kochać kogoś, kiedy lampy się zapalają, tęsknić za mrocznawym morzem, gdzie nie znajdą mnie wcale   Nie rozumiesz tych niemych chwil, gdy ktoś mówi, a ciebie nie ma, tyś horyzont a życia wir odpycha w wewnętrzną przepaść   Czy rozumiesz zebrania ludzi, gdy nie szukasz nikogo, zbyt znasz ich, lecz nie możesz wytropić sam siebie, co tu robisz, śmiejąc się na dnie?   Nie rozumiesz szukającego, który tabor wiecznie ma w głowie, który nie chce nic dzierżyć na własność, od pieniędzy woli odpowiedź   Czy rozumiesz moją samotność, szczęście w sercu, a obok jazgot, który truje sen i fantazje, nie masz uciec gdzie, aby zasnąć   Czy rozumiesz nie kochać kogoś i latami umykać w dal Ja tak zawsze w mym sercu miałem, że wolałem nieznane niż was
    • @Berenika97 Dziękuję.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...