Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Psychodela


Rekomendowane odpowiedzi

Wokół mnie psychodela,
Co koło ucha mi szmera.
Bezdzietne niebo mrok rozpościera
Osiem i osiem to dwa zera.

Kwadratowe kształty świata zyskują na okrągłości,
Najprostsze słowa nie zniszczą mej miłości,
Nie wywołają smutku i złości,
Nie przypomną o samotności.

Okno na planie okręgu uchyla lufcik,
Na podłodze wielki sześcian to teraz mały kwadracik,
Który chce mnie połknąć.
I gryzie i szarpie,
Jak starożytne Harpie.
Nagle coś mnie w bok drapie.
To jodłowe ściany przytulają mnie do siebie.
Jest mi tak dobrze jakbym był w niebie.

Wzbijam się w chmury,
Ponad zło świata, ponad wichury
I patrzę…
Kwadratowe kształty trójkątnych gwiazdozbiorów,
Niezliczone wyblakłe planety z wodoru,
Przyciągają mój tępy wzrok do swych skromnych rozmiarów.
Niby takie duże,
To co jest na górze,
A jednak takie małe,
Jak wszystko pozostałe…

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

wiersz bardzo ciekawy choć jak dla mnie wcale nie jest to psychodela... czasami to co nas otacza zdaje sie być czymś innym... niż istotnie jest. zmienia kształt, formę, znacznie czy barwę. mi osobiście bardzo sie podoba.

a co do niesłużenia niczemu, jak powiedziała MAEA... czasami robimy coś co nie ma żadnego najmniejszego sensu czy celu, tylko po to by ów czyn przyniósł nam właśnie sens. i chociaż stoi to troszkę w sprzeczności z tym co powiedział autor.

"Ten wierszyk ma mieć właśnie frywolną formę rymowanki"

to uważam że taka frywolna forma przynieść może coś pozytywnego...

Pozdrawiam...

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Dziękuję za opinię.Frywolna forma ma właśnie wnieść coś ze sobą.Bowiem nie opakowanie się liczy acz zawartość.Doroto miło że znów jesteś po małej przerwie.Wiersz ten momentami ma być niezrozumiały i przedstawiać dziwne obrazy choć wszystko łączy się w jedną całość.Napisałem go z myślą by stworzyć coś nieco szalonego odciętego momentami od rozumowych pojęć.Czy mi to wyszło?Oceńcie sami.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

witaj ponownie moj drogi...

Jesli chodzi ci o to czy ci wyszlo, to powiem , ze wyszlo w 100 procentach!!!
I rzeczywiscie stworzyles niezly kolowrotek, szalony i bynajmniej dla mnie niezrozumialy.Ale...wiekszosci sie podoba, ma prawo sie podobac.Czytalam twoj poprzedni wiersz, czy byl odpowiedzia na pytania ktore dotychczas sobie zadawales?Czy osiagnales to co mi mowiles w sprawach sercowych? Jesli tak to zycze powodzenia...pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zajefajny Wiciu :D wystarczy spróbować sobie wyobrazić to o czym piszesz i pomyśleć, że fajnie było by się tak odizolować od szarego świata. Ale nie, to wam sie też nie podoba (pisze do tych co im się ten wiersz nie podoba). A poza tym to chyba jasne, że Witek lata teraz w obłokach bo jest zakochany (jego jeden z poprzednich wierszy o tym świadczy). Już chcielibyście sciągnąć go na ziemię, żeby mu za dobrze nie było. Ale on sie nie da :P

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Leszczym Wszystkie smaki po trochę,                          poddziergane... prochem. Pozdrawiam, niedzielny impuls.
    • @violetta

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      ... całkiem możliwe. Pozdrawiam .
    • Parnas    Apolla dudniły ostatnie hejnały, półkulą wzgórza ponurych gwiazd zaświstał zimny deszcz błyskawic, Epolakówna pomroczności jasnej szuka marmurowych bohaterów - zakrztusili dno wazy zwycięstwa, Olkówna grzebie na łez barykadzie dowody istnienia chwały ludzkości, Epretówna śpiewa na pustej pustyni - igra na ostatniej strunie srebrnej liry, ciśnienie eleaty leci do ściany płaczu, Enemówna poruszyła wąską kotarą - zeświecczyła drewniany teatr życia niczym nieujarzmioną złotą klatkę, Arotówna ledwie w pierwszej parze prowadzi wężowato chocholi taniec - spadają wierzchołki nowej piramidy, Otarówna spogląda na wierzch studni, słucha prawdziwej głębi zwierciadła  rozkwitającego w doniczce kwiatu - zgubił na zawsze natchnienia płatki, Anarówna w modlitwie jęczy o łaski, widzi pochmurny nieboskłon grzyba - zbawienie nie przyjdzie dla świata, Anylopówna wieszczy palcem wizję, tworzy fale oceanów chorału myśli, Alatówna na cienkim cieniu armaty odgrywa wesołą operetkę śmierci.   (z tomiku: Kowal i Podkowa)   Łukasz Jasiński (czerwiec 2004)
    • @poezja.tanczy dziękuję serdecznie i pozdrawiam

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Wiesław J.K. @Laura Alszer Dobre skojarzenie, bardzo lubię Grechutę:   "dam Ci serce szczerozłote. dam konika cukrowego. weź to serce, wyjdź na drogę. i nie pytaj się "Dlaczego?"
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...