Zgłoś

@bazyl_prost ja też jakoś się przestawiłam, śpię dłużej, pracę robię kiedy chcę:)

Na wieszaku zawieszony, przez świat — na stryczku stracony. Ubranie zapomniane w szafie — dusi, pęcznieje. Purpura odbija się od szklanych drzwi na niebie.   Coraz bardziej się czerwienię…   Chcąc zamienić się z kurtką lub frakiem, Wycinam skórę, mięśnie — za obojczyki łapią mnie dwa haki, do góry. Warczę. Chrapię. W garderobie — jestem tylko przebraniem.   Ale nie daję za wygraną, choć upadać nie potrafię.   Za mną — coś, co potrafię. I miłość, naznaczona, stoi pewnie na sali, albo zmęczona po pracy.   A ja — zamknięty w czterech ścianach, czuję się osamotniony i stary.   Bez celu — gdy jej nie widzę — zadaję sercu rany.   Nienormalny.   Zwracam się do Boga przez utwór cały — wszystkie dedykowane są Stwórcy i Panu chwały.   Nawet nie wiem, czy wierzę — ale karzę ciało, liryczne baty odbijają się w eter od ściany. Proszę o konstruktywną krytykę, to moja pierwsza publikacja i chciał bym się rozwijać w tym kierunku, więc wszelkie uwagi i pomoc jest mile widziana.

@violetta a ja nie moge spać za trzy kwadry i trochę pełnia

tkwicie w jakimś niepisanym dramacie scenicznym

@Pan Ropuch być może jest to wynikiem pewnej formy, odmiany mojej ułomności na tym polu, ale bardzo mocno koresponduje Twój utwór z tym:    Czy uważasz, że dzisiaj sztuka promptowania jest kluczowa dla stania się uznanym portalowym poetą ?