Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

„Śmierć filozofa”

Atanazy Bazakbal
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Atanazy Bazakbal

Atanazy Bazakbal

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Pośród ruin przechadza się filozof.
Wolnym krokiem toczy wielkie głazy,
aby zbudować kamienny ogród,
w którym mógłby schować się przed barbarzyńcami

Ostrogoci smutno mu się przypatrują,
Córka księcia z uśmiechem prosi o rozmowę,
Uczony z pogardą odmawia,
Zdziwiony własną niechęcią.

Ostatni mędrzec ostrożnie układa kamienie,
Mur prawie gotowy. Teraz, w spokoju,
Będzie oddawał się rozmyślaniom
Nad naturą wszechrzeczy.

Żyjąc w innym, wyższym wymiarze,
Spacerując po krainie idei,
Ten zlękniony chłopiec nawet nie spostrzegł,
Kiedy przyszła zima.

Przemierza niespokojnie połacie lodu,
Szuka schronienia przed śniegiem.
Marząc o ciepłym posiłku,
Nie zauważa, że depcze ostatnie kwiaty.

Zostało mu już niewiele czasu,
Lodowate powietrze dokucza niemiłosiernie.
Filozof staje się coraz bardziej nerwowy,
Widać pierwsze oznaki obłędu.

W panice niszczy swoje wielkie dzieła,
Które miały mu zapewnić nieśmiertelność
Oraz dać złudną nadzieję, że jego życie
Jest jakościowo lepsze i pełne sensu.

Pod wpływem przejmującego mrozu,
Mędrzec ujrzał nagle wszystko bardzo wyraźnie,
I padł niczym kukła na twardy śnieg.
Zamarzł marząc o kimś bliskim, kogo w porę nie spotkał.

Aga_J

Aga_J

Opublikowano
Opublikowano

Respekt. Wiersz naprawdę na poziomie. Jedyne co mi w nim nie pasowało, to ten chłopiec wyskakujący ni stąd ni z owoąd w środku wiersza. Jakoś mi nie leży wizja filozofa, mędrca - chłopca. Zmieniłabym go zdecydowanie na starca. Pozdrawiam

Atanazy Bazakbal

Atanazy Bazakbal

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

W pierwszych słowach mego listu pragnę gorąco podziękować za komentarz.
Co do tego chłopca to bardzo możliwe, że masz rację - po prostu chciałem (być może dość nieudolnie) powiedzieć, że ten wielce uczony filozof w głębi duszy jest małym chłopcem spragnionym miłości (itp.). Takie miałem zamierzenie i właśnie stąd wynika ten chłopiec.
Pozdrawiam Elegancko.
Filozof-chłopiec.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • KOBIETA
      Odurzenie

      Przez KOBIETA · Opublikowano

      @Robert Witold Gorzkowski   :) odurzenie i otrzeźwienie    świetny wiersz !!! :)   
    • Florian Konrad
      Kraina Nihidrawka

      Przez Florian Konrad · Opublikowano

      mróz, aż oko wykol. w wieczornych ciemnościach aż eksploduje blask bijący od gospody Pod Wściekłym Azorem. w środku – dziesiątki gorących żyłek (w tych stronach, aby nawiązać kontakt z drugą osobą, trzeba wysnuć z nozdrzy świetlistą pajęczynkę, wetknąć ją w ucho "rozmówcy"). bezdźwięczny rozgwar. pospolity środek odrętwiający wlewa się do ust gości. zziębnięty proboszcz-staruszek zwiesza nos na kwintę, żali się szynkarzowi, że znowu odór i zgroza, kolejny utopiec i dwóch nieumarłych przywlokło się prosić o rozgrzeszenie. jak tak dalej pójdzie – sama Śmierć zjawi się przy konfesjonale! sołtysowi jest wstyd, że potrafi majsterkować (talenty i umiejętności to tutaj straszny obciach!). zapomniał maski, więc podnosi przydrożny kamień, po czym z zapamiętałością uderza się nim w twarz. może sąsiad, do którego idzie pożyczyć wyrzynarkę, nie połapie się, z kim ma do czynienia, w przypływie hojności-gościnności da urządzenie nieznanemu opuchleńcowi.   tymczasem opadam z Księżyca, kochanie, wprost pod twoje okno. mam napomadowane wąsiska półłokciowej grubości, na sobie – plażowy strój z lat 20. XX wieku. paskudny i w paski. robi ci się lepko na sercu na mój widok. wsiadasz do gondoli balonu. przesyłam pajęczynką miłosne wyznania, komplementy, po czym zwiększam płomień. wzlatujemy. nawet jeśli coś pójdzie nie tak i przyjdzie się rozbić – bądź spokojna, nie skończy się tragedią. Śmierć, zamyślona, robi listę grzechów. jest zajęta rachunkiem sumienia.
    • infelia
      Wygnaniec

      Przez infelia · Opublikowano

      Stary rok, przygarbiony, posiwiały i bez Jednego zęba, gdyż życie dało mu w kość, Pakuje swoje manatki i układa w kartony Kalendarium zebrane w czasie kadencji.   Usiadł ostatni raz w fotelu i wspomina Miniony czas porażek i wielkiego smutku. Przywitano mnie hucznie fajerwerkami, Strzelały szampany i konfetti na balach.   Niech żyje nowy rok – niosło się hucznie Od wsi po metropolie, witano mnie brawami, Jak króla, a może i cesarza, wznoszono toasty, Klepano się po plecach jak po wygranej w totka.   Z tego uwielbienia unosiłem się niczym ptak, Na skrzydłach niesiony radością ludzi I marzeniami o lepszym, szczęśliwym życiu. Cóż, z początkiem stycznia, gdy opadła euforia,   I krzyki poniosły się po krainie, a tamtamy Zadudniły, że podwyżki, podatki i brak chleba. Zamknąłem oczy ze wstydu i zatkałem uszy, A w kalendarzu przerzuciłem kartki na kwiecień.   Niech wiosna nastanie, uśmiechnięta, radosna, I da promyk nadziei, a zapach kwiatów Niechaj się niesie i mile drażni nosy złośników. Niestety, zaczęły się jęki na upały i powodzie,   A rolnik rzucił beretem w glebę, klnąc I złorzecząc na nieurodzajny, zły rok. Chwalono babie lato i barwną jesień oraz Zbiory grzybów, lecz o mnie cicho sza.   W smutku minął listopad, nadeszły srogie mrozy, Oczywiście też z mojej winy, a w grudniu podają Deszczową prognozę pogody na Sylwestra I psioczą pod nosem: „Na ciebie, starcze, już czas”  
    • violetta
      Przepis na udane święta

      Przez violetta · Opublikowano

      @KOBIETA możesz ode mnie przyjąć:) chętnie się podzielę:)    
    • tie-break
      W przestrzeni pomiędzy

      Przez tie-break · Opublikowano

      Wśród wszystkich kwiatów świata nie ma tak pięknego, że byłby równy tobie, gdy oddychasz; przynoszę ci więc kwiat mojej krwi gorącej.   Wśród wszystkich ptaków świata nie ma tak śpiewnego, że jego głos mógłby z twoim spleść się w jednej arii; przynoszę ci więc moje serce jak słowicze gniazdo.   Wśród wszystkich gwiazd świata nie ma tak świetlanej, żeby mogła zasłużyć na sen pod twoją powieką; przynoszę ci więc słowo gwiazda, kładę na dłoni, później w nim topnieję.   I wśród wszystkich uśmiechów świata nie znajdę takiego jak twój, który kwiatem, gwiazdą,słowikiem wzrasta we mnie, tętni, wije wieczne gniazda. I nie wiem, co ci jeszcze przynieść, więc tylko jestem. Tylko jestem daleko, najbliżej.    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...