Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

oj, nie wierzcie mu Panowie
tej transakcji powód inny
w długi wpędził się ladaco
sąsiadowi jest on winny

sporą sumę którą przepił
a zataił to przed żoną
teraz skórę swą ratuje
bajką kiepsko wymyśloną

Opublikowano

Witam Cię Danusiu
i podziwiam szczerze
bo w te tłumaczenia
i ja też nie wierzę.

Dobrze, że masz w sobie
żyłkę detektywa
i że jest ktoś taki
co szwindle odkrywa.

Tylko chcę Cię prosić
Szerloku w spódnicy
zachowaj to jeszcze
w ścisłej tajemnicy.

Bo gdy ten góralczyk
nie jest zbytnio głupi
to prędko dług spłaci
i żonę wykupi.

Opublikowano

tajemnica już wydana
bo góralczyk zdobył kasę
i gdy chciał wykupić żonę
przed już ustalonym czasem

ta zniknęła jak kamfora
nigdzie znaleźć jej nie może
ponoć góry porzuciła
i udała się nad morze

Opublikowano

Przeczesałem ja lornetką
nasze piękne morskie brzegi
bo przysługę chciałem oddać
- cynk dostałem od kolegi.

Chociaż wiele dam widziałem
nawet podczas „figo - fago”
to góralki nie dostrzegłem
chyba że i ona nago.

Może też się rozebrała
porzuciwszy swój serdaczek
i po plaży całkiem nago
z kuracjuszem jakimś skacze.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


i ja również cynk dostałam
że na plaży lecz w Mombasie
rozebrana na leżaku
poleguje przy golasie

to dlatego Twoje trudy
się skończyły małym fiaskiem
ale cenię chęć pomocy
i brodzenie morskim piaskiem

dajmy spokój dochodzeniom
z kim i po co wyjechała
jak zatęskni do gór szczytów
sama wróci do Michała

a dla niego to nauczka
i choć teraz poruszony
zapamięta raz na zawsze
że się nie zastawia żony
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


czy dla żony takie ważne
czy mąż chudy czy też tłusty
najważniejsze by ją kochał
i by czerep nie miał pusty

by alkohol pił z umiarem
i by długów nie zaciągał
z cudzą żoną nie obcował
w cudze kąty nie spoglądał
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


i ja również cynk dostałam
że na plaży lecz w Mombasie
rozebrana na leżaku
poleguje przy golasie

to dlatego Twoje trudy
się skończyły małym fiaskiem
ale cenię chęć pomocy
i brodzenie morskim piaskiem

dajmy spokój dochodzeniom
z kim i po co wyjechała
jak zatęskni do gór szczytów
sama wróci do Michała

a dla niego to nauczka
i choć teraz poruszony
zapamięta raz na zawsze
że się nie zastawia żony



A ja chciałbym przeinaczyć
myśl prastarej tej zasady …
- żona musi się wykazać
kiedy chłop nie daje rady.

Musi wziąć inicjatywę
i zarzucić cugle władzy
bo inaczej całe życie
będą goli czyli nadzy.

Lecz jak ma urodzić dziecko
kiedy w domu nie ma chłopa
bo po karczmach żłopie wódę
albo w karty gra jełopa.

Jest też wyjście awaryjne
gdy od normy mąż odbiega
bo w tym zawsze dopomoże
ktoś serdeczny, kto? – Kolega.
Opublikowano

A ja inną mam koncepcję:
stosując antykoncepcję
góralka dawno romans miała
i chciała pozbyć się Michała.

Zadłużyła biedaczynę
i go wystraszyła krzynę.
Dług spłacił zamianą
niby kapuścianą.

Nowy „model”, przez przypadek
spowodował ten wypadek
że góralczyk zadłużony
musiał spłacić dług swej żony.

Teraz góralka dzięki kapuście
żyje z kochasiem w jawnej rozpuście.
Natomiast góral ma problem mały
zamiast kobiety głąby zostały.

Opublikowano

Bez zbędnego mego gadania
udusiłabym tego drania
i pocięła na plasterki
żal po nim byłby niewielki
chyba nie mam nic do dodania.

A do spania wzięłabym wdowca
co byłby pokorny jak owca,
pieszczot, słówek nie żałował
kochał, brylanty kupował.
Gdzie tu szukać takiego chłopca?

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena zakończenie mega! tak
    • Witam - tak bywa w życiu - ale to mija -                                                                        Pzdr.serdecznie.
    • Mieli po dziewiętnaście lat i zero pytań. Ich ciała świeciły jak płonące ikony, nadzy prorocy w jeansowych kurtkach, wnukowie Dionizosa, którzy zapomnieli, że śmierć istnieje. Wyjechali – na wschód snu, na południe ciała, na zachód rozsądku, na północ wszystkiego, co można rozebrać z logiki. Motel był ich świątynią, moskitiera – niebem, które drżało pod ich oddechem. Miłość? Miłość była psem bez smyczy, kąsała ich za kostki, przewracała na trawie, śmiała się z ich jęków. Ale czasem nie była psem. Była kaskadą ognistych kruków wypuszczoną z klatki mostu mózgowego. Była zębami wbitymi w noc. Jej włosy – czarne wodorosty dryfujące w jego łonie. Na jego ramieniu – blizna, pamięć innej burzy. Jej uda pachniały mandragorą, jego plecy niosły ślady świętej wojny. Ich języki znały alfabet szaleństwa. Ich pot był ewangelią wypisaną na prześcieradłach. Ich genitalia były ambasadorami innej rzeczywistości, gdzie nie istnieją granice, gdzie Bóg trzyma się za głowę i mówi: ja tego nie stworzyłem. Ich dusze wyskakiwały przez okno jak ćmy wprost w ogień – i wracały. Zawsze wracały, rozświetlone. Każdy pocałunek – jak łyk z kielicha napełnionego LSD. Każda noc – jak przyjęcie u proroków, gdzie Jezus grał na basie, a Kali tańczyła na stole, i wszyscy krzyczeli: kochajcie się teraz, teraz, TERAZ! bo jutro to tylko fatamorgana dla głupców. Nie było ich. A potem cisza – tylko ich oddechy, jak fale na brzegu zapomnianego morza, gdzie świat na moment przestał istnieć. Nie było ich. Była tylko miłość, która miała skórę jak alabaster i zęby z pereł. Był tylko seks, który szarpał jak rockowa gitara w rękach anioła. Było tylko ciało, które płonęło i nie chciało gaśnięcia. Pili siebie jak wino bez dna. Palili siebie jak święte zioła Majów. Wciągali się nawzajem jak kreskę z lustra. Każdy orgazm był wejściem do świątyni, gdzie kapłani krzyczeli: Jeszcze! Jeszcze! To jest życie! A potem jeszcze raz – jak koniec kalendarza Majów. Byli młodzi, i to znaczyło: nieśmiertelni. Byli bezgłowymi końmi pędzącymi przez trumnę zachodu słońca. Byli gorączką. Ich dusze wyskakiwały przez okno jak ćmy wprost w ogień – i wracały. Zawsze wracały, rozświetlone. Lecz w każdym powrocie, cień drobny drżał, jakby szeptem jutra czas ich nękał. Kochali się tak, jakby świat miał się skończyć jutro, a może już się skończył, i oni byli ostatnimi, którzy jeszcze pamiętają smak miłości zrobionej z dymu i krwi. Ich serca były granatami. Ich dusze – tłukły się o siebie jak dwa kryształy w wódce. Za oknem liście drżały w bladym świetle, jakby chciały zapamiętać ich imiona, zanim wiatr poniesie je w niepamięć. Ich wspomnienia – nie do opowiedzenia nikomu, bo nie ma języka, który wytrzyma taką intensywność. Wakacje były snem, który przekroczył sny. Były jedynym miejscem, gdzie Bóg i Diabeł zgodzili się na toast. Oni – dzieci światła, dzieci nocy, dzieci, które pożarły czas i nie umarły od tego. Jeśli ktoś pyta, kim byli – byli ewangelią spisaną spermą i łzami. I gdy noc gasła, ich spojrzenia się spotkały, ciche, jak dwa ptaki na gałęzi, co wiedzą, że świt jest blisko, a lot daleki. I w ciszy nocy, gdy wiatr ustawał, słychać było tylko szelest traw, a świat na zewnątrz, daleki i obcy, czekał na powrót, którego nie chcieli. Byli ogniem w płucach. Byli czymś, co się zdarza tylko raz. I zostaje na zawsze. Jak tatuaż pod skórą duszy.          
    • łzy raczej nie kłamią uśmiech nie krwawi zaś droga  donikąd gdzieś prowadzi ból to niewiadoma   krok zawsze krokiem horyzont czasem boli tak samo jak myśli które w głowie się panoszą   kłamstwo  śmierdzi kalendarz to prawda śmierć to szczerość człowiek to moment wszechświata 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...