Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

SPacer


Jaro Sław

Rekomendowane odpowiedzi

O czym myślisz wśród ścieżek
żydowskiego cmentarza
Idąc milcząca posągowo skupiona
Z uśmiechem radosnego spokoju
W głębi oczu
Przemykasz się pośród szeptu
Zgarbionych kamieni
Nagrobków o zmarszczkach
Jak suszone wiśnie
Pokrytych bluszczem
Jak filakterie
Tu powietrze szeleści słowami
Szpak trąca o harfę dziesięciostrunną
A drzewa szepcą modlitwy
I nikt nawet nie pyta kim jesteś
Czy rozumiesz coś z mowy pomników
Czy wiesz co mówią słowa modlitw
I inskrypcji oraz wersety psalmów...
Jesteś a one zdają się żyć
Jakby nie było
Ciebie
Utkanej z zielonego zmierzchu
Przemykającej pomiędzy powietrzem
Trochu zmarzniętej
Chowającej ręce w rękawy
Oglądającej świat synagog
I nagrobków pokrytych szarym mchem
I ciszą modlitwy

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Czy nie powinno być: trochę? Co prawda jest taka forma gwarowa "trochu", używana głównie na wschodzie Polski, kalka gramatyczna z rosyjskiego, ale tu chyba to nie pasuje i nie o to chodziło?
Według mnie wiersz nie jest przeładowany; jest to liryczny, nastrojowy opis, a nastrój tworzy właśnie nagromadzenie konkretnych wyrazów i obrazów. Ale czegoś mi tu brakuje. Muszę się jeszcze zastanowić, zanim sprecyzuję, czego właściwie. Jeszcze go poczytam parę razy.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Czy chodzi o to, że pozostałości po żydowskiej kulturze nie są już zrozumiałe dla dzisiejszych Polaków? Czy dla dzisiejszych, młodych Żydów? Brak mi w wierszu jaśniejszej pointy, doprecyzowania jakegoś, bo jest zbyt bardzo wieloznaczny (w moim odczuciu).
Ale podoba mi się, bo nastrojowy.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Choc nie lubie subiektywizmu, to po prostu jest to śledzenie pewnego zdarzenia, inaczej, coś jak rejest pracy mojego mózgu w jakiejś, kiedyś konkretnej sytuacji, i próbowałem troche "odładować", ale wtedy czegoś mi zaczynało brakować. Takie częściowo bezrefleksyjne zatrzymywanie się nad odbieranymi szczegółami tworzy właśnie coś jak nastrój.... i w gruncie rzeczy jakąś wtórną refleksję, dlatego zostawiłem jak jest, wielokropki to atawizm, usunę...

Z reguły piszę z pozycji mojej własnej kultury, czyli raczej nie będzie tu chodziło o młodych Żydów, bo jakoś nie obracam się w ich środowisku, jest to coś takiego, że jednak kultura żydowska jest w mojej świadomości elementem mojego śwodowiska i dziedzictwa kulturowego, jako i Polaka i Europejczyka (tak jak i Chrześcijaństwo, tak na marginesie preambuł i takich tam), ale jednak wejście na kirkut ( ten w Krakowie) tchneło jakąś odmiennością, i ze względu na natłok symboliki, natłok inskrypcji (a po hebrajsku to ja tylko parę słów i kiedyś coś "cyfrowałem" ale to mniej jak dziecko w zerówce) ten rozrośnięty wszędzie bluszcz i wogóle. Poza tym to też coś innego jak Judaizm z Tory, Talmudu i midraszy... a poza tym to Goj jestem i tyle....

;o)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Acha, czyli po prostu nastrojowy obrazek. Bardzo piękny.
Oczywiście, że kultura Żydów europejskich to także część naszej kultury - europejskich Gojów. Nie da się tego rozpleść i porozrywać, zresztą gdyby się dało, to byłaby wielka szkoda. Dla obu kultur.
A rusycyzm "trochu" jest zamierzony? W jakim celu?

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Bo ja z Krakowa jestem i tak się w moim środowisku mówi, albo jeszczę częściej: "troszku", taki nawyk mi został, bo nie muszę mówić, że część rodowego majatku pozostała na wschodzie.

A ja się wyobracałem wśród Lubaczewskich, Obertyńskich i jakich tam jeszcze, a z panią hrabiną Tyszowiecką przy jednym stole herbatę piłem jako małe chłopię....

;o)

(nie chodzi co prawda a co prawda literacka, ale to co składa się na moje "dziedzictwo" w sferze kultury)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Wędrowiec.1984 Nie ukrywaj się, za tym słówkiem, to marna sztuczka

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Była bajka, teraz proza, Dobry był ten „nasz” gospodarz, Dbał o szczęście swoich krów, Takich chyba nie ma już. Wypędzał na łąkę śliczną, Dbał o ich „formę psychiczną”. Nawet kupił dla nich byka, Po to tylko, by je… kochał. I pozwalał małym szkrabom Przebywać ze swoją mamą. Więc biegały tam na łące, Gdzie motylki i gdzie słońce, Mogły mleko ssać swej matki, Psocić, skakać i jeść kwiatki. Inne dzisiaj są warunki, Inne rządzą dziś rachunki. Najważniejszy zaś warunek, Najważniejszy zaś rachunek, Fakt to smutny, nie komiczny, Rachunek ekonomiczny. Dzieci matek swych nie znają, Bo je zaraz „odsadzają”. Już nie skaczą, nie brykają, W klatkach, same, zamykają. Mlekiem sztucznym, z wiader poją, Odchowują... potem doją. Dzisiaj przychód ma znaczenie, Szczęście krów, dziś nie jest w cenie. Stąd wydajność, więc laktacja, Stąd też ta inseminacja. Geny muszą być najlepsze, By podołać tej poprzeczce. Wszystko działa, jak w fabryczce, Nie ma miejsca...na krów szczęście. Nowoczesne dziś obory, I wygody i sensory, same krowy decydują, Kiedy jedzą, kiedy żują, Same też, gdy chcą się poją, Nawet same dziś... się doją! Wszystko ładnie funkcjonuje, Ale czegoś tu brakuje. Gdzie podziała się ta łąka? Ta, gdzie słychać śpiew skowronka, Ta, gdzie cielęta hasały, I motylki tam fruwały. Ta, gdzie byczek był rasowy, Co tak kochał wszystkie krowy. Takiej łąki dzisiaj nie ma, Powie ktoś, ”to jakaś ściema”, Fakty wierzcie mi, nie kłamią, Krowy tego dziś nie znają. Nawet słońca dziś nie widzą, Chyba, że gdzieś tam, za szybą. Jakie smutne to… o Boże! Całe życie być w oborze. A gdy w krowie coś szwankuje? Nikt się tym dziś nie przejmuje. Więc przychodzi życia finał… W cenie dziś jest... wołowina. Nim zamówisz więc stek krwisty, Niech popłyną ci te myśli, Niech pomyśli twoja głowa, Jakie życie miała krowa, Nim trafiła na twój talerz, Byś się mógł do syta najeść. Ile bólu, ile męki, Ją spotkało „nie z twej ręki”. Nim wypijesz szklankę mleka, Nim zjesz jogurt, trochę serka, Nim chleb masłem posmarujesz, Pomyśl, myśleć chyba umiesz? Gdzie są te małe cielęta? Takie słodkie ich oczęta, Czy wesołe są, czy smutne? Czeka je… życie okrutne! Nie ma miejsca tam na szczęście, Nie ma na „ludzkie” podejście. Dziś wydajność i laktacja, Taka... z człowiekiem relacja. Trybem być w „ludzkiej” fabryce, Nawet nie masz prawa krzyczeć. Tak wygląda dzisiaj „bajka”, Taka dzisiaj to „SIELANKA”.
    • @beta_b Jak każdy człowiek cię potrzebuję ale dojrzałam, innaczej czuję.Czy to jest hańbą o Wielki Boże?Mam wciąż szacunek i o to proszę.Ps …czyli więcej sporów się zapowiada-:)Fajny wiersz! Brawo!
    • Witaj - Ale i Ciebie się bać przestałam. - ja też Boga się nie boje -           - ciekawie dziś piszesz -                                                                            Pzdr.zadowoleniem.
    • @MIROSŁAW C. Strasznie fajne, potem powrócę, ßczególnie do tego "roz-począł się". Pozdrawiam :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...