Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

K.Duchnowskiemu, nigdy przyjacielu nie zapomnę wspólnych nad światem zwycięzkich chwil.


Krzyk

Wśród ludzi ja krzycze! Morduje!
Stalową pięścią! Wśród tłumu lawiruje!
A jedno co na myśl przychodzi
To smak krwi gdy w niej brodzisz.
I tańczą! Smukłe cieniste postury!
Z dziurami w głowie - ludzkie karykatury.
Umywam ręce od smaku i gniewu,
Martwi półkołem domagają się zewu.
Na jezyk jedno slowo mi sie nasuwa,
Juz w dloni lśni aluminiowa spluwa
By plunac ogniem i gasić nim ogniska!
Patrz. Jak kwiat czerwony z piersi ich tryska.
I chciałbym zewrzec dlonie rozdarte w udręce,
Patrz...
Tam na posadzce pulsuje nie moje już serce...

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Nie rozumiem przesłania tego wiersza, ale widzę obraz krwi, mordów, sadyzmu itd. Do czego to ma skłaniać czytelników?
Zupełnie nie rozumiem metafor: "Umywam ręce od smaku i gniewu", "Martwi półkolem domagają się zewu" - do czego? I kilku innych.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



potrafią, tylko im się nie chce, skoro w jednym słowie mogą wyrazic swoje subiektywne odczucia, wywołane lekturą utworu patetycznego, bez głębszych (oryginalnych) przemyśleń, beznadziejnie, kiczowato zrymowanego.... dalej już nie mogę, dalszy konkret mnie dobija, ale jeśli da mi pan prawo do takich odczuć, to owa krytyka może być dla Pana konstruktywna

PS Pani Oxywia dodatkowo wykazała się cierpliwością w wykazywaniu błędów elementarnych, mi się nie chciało,
i szkoda, że osoby z "wyrafinowanym" podejściem do zasad polskiej pisowni nie używają.... itd. itp.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • W natłoku wielu myśli i wypłakanych łez. Tłumaczyłem ci boże jakie to życie jest. Wpatrzony nocą w okno prosiłem Cię o zdrowie. Szeptałem wzrok spuszczając, że samotności się boję.   Czas goił wiele ran, lecz ciągle powracały. Bałem się nie raz ten świat pozostawić. Samotny smutny jeden chodziłem na spacery. Miałem wrażenie, że zaraz pozostanę niemy.   Lecz pewnego wieczoru poznałem pewną damę. Którą mogłem nazwać pełnego szczęścia mianem. Do dzisiaj zaskoczony w odwzajemnioną miłość. Wrzucam smutki i żale w wielkiego ognia stos.   Dziękuję ci kochanie, że wciąż przy mnie jesteś. Chciałbym choć nie mogę zachować zdrowia resztę. Mogę wręczyć tylko swe własne dobre serce. Nie siłę i urodę wiec daję jak najwięcej.   Wtuleni w swe ramiona po ciężkim pracy dniu. Wpatrzony w twoje oczy rozumiem cię bez słow. Uciekają kłopoty w tedy boją się nas. Kochając siebie bardzo tak wiele możemy dać.
    • Z sennej otchłani promień światła  refleksem ciszy, lśnieniem ciał rozświetla ciemność przenikając  noc, która kruszy ciężar gwiazd.   Dryfując lekko zmysłem lotu miękkością skrzydeł wzruszam czas, a może ze mną zamkniesz oczy  by znaleźć w sobie światła blask.!?          
    • @iwonaroma Świetnie wykorzystujesz kontrast między fizyczną agresją a nieuchwytną "istotą białą". Ta lawina brutalnych, cielesnych działań – wszystkie te kopnięcia, uderzenia, chwytania – buduje narastające napięcie, by nagle się zatrzymać przy czymś eterycznym, niedostępnym. "Szara strefa" na czubku głowy to świetna metafora – coś pomiędzy, nieokreślonego, choć dosłownie mózg to szara masa. Ta "biała istota" w "szarej strefie" tworzy intrygujący paradoks
    • @Migrena To piękny i subtelny liryk o miłości, która osiąga wymiar metafizyczny, wręcz mistyczny. Miłość nie jest tu tylko uczuciem, ale fundamentalną siłą, która podważa samo poczucie rzeczywistości. Twoje istnienie jest uwarunkowane wzajemnym "śnieniem" z ukochaną. To nie jest jednostronne uczucie, lecz wspólne tworzenie rzeczywistości, w której "świat znajduje sens". Cały świat staje się jej odbiciem, a Ty topisz swój rozsądek w jej oczach. Napisałeś wiersz o miłości totalnej – takiej, którą nie dodaje się do życia, ale która staje się całym życiem. Jak zwykle - świetny!
    • @UtratabezStratyBardzo dziękuję! 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...