Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Nie tak dawno i dzisiaj.


Rekomendowane odpowiedzi

nie słyszałem o dokonaniach pana Lagrange’a albo Rolle’a

co z tego że nie znam
wszystkich rozwiązań
przecież nie domaluję sobie z tego powodu wstydu
od tego są inni

idę do lasu pod wiatr
szkoda że nie ma z kim

*
„może chcesz porozmawiać gdzie indziej
wbrew pozorom brak tu świeżego powietrza”

„dobrze ale potem opowiem ci o Lagrange’u i Rolle’u
musi być kompromis"

*
wiesz
przyznaję się
przez tę matematykę odbiło mi
ciebie

10.III.07r.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Kto mnie wołał, czego chciał?
zebrałem się, w com ta miał

(prawdopodobnie Wernyhora z "Wesela" ;)

Domalowywanie sobie stydu i iście do lasu (pod wiatr ;) z niemakim - są dziecinne, zwłaszcza w kontekście odwołań do dokonań PP. (a'propos - czy nie warto dać gwiazdeczki z przypisem pod wierszem kto to panowie L & R i dlaczego?).
Użycie "..." sugeruje cytaty z kogoś, a to chyba tylko dialog, a jedna z wypowiedzi może być utożsamiania (chyba) z peelem wiersza, więc jakby cytat z siebie?
"świeże powietrze" powinno wynikać z czegoś, może np. z lasu (ale nie tak pokombinowanego "podwiatrem").
Końcówka bardzo. i do niej trzeba układac resztę wiersza, więc nie może być za długi, żeby nie "zasłonił" pointy.
b
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Racja,oto przypis :
Joseph Louis Lagrange (ur. 25 stycznia 1736 r. w Turynie, zm. 10 kwietnia 1813 r. w Paryżu) – włoski matematyk i astronom, pracujący we Francji i przez dwadzieścia lat w Berlinie dla króla pruskiego Fryderyka II.

Michel Rolle(ur. 21 kwietnia 1652 r. w Ambert - zm. 8 listopada 1719 r. w Paryżu) to francuski matematyk. Od 1685 był członkiem francuskiej Akademii Nauk w Paryżu. Jako pierwszy podał metodę wyodrębniania pierwiastków równań algebraicznych (twierdzenia Rolle'a z 1691). W początkach XVIII wieku skrytykował oficjalnie rachunek różniczkowy Leibniza.

(z http://pl.wikipedia.org)
Cudzysłów miał sugerować dialog.Wiesz chyba jeszcze pomyślę nad nim.
Dzięki :)
Pozdrawiam.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Waldemar_Talar_Talar oj, potrafi zarazić;) I musi dojrzeć. Ci, co żyją długo, wiedzą. Czyż nie? pozdrawiam:)    
    • To było tutaj. Albo tam. Szukam. Wciąż szukam. Kręcę się w kółko jak niedorozwinięte dziecko. Albo jak ktoś dotknięty pewną formą autyzmu. Dotykam ścian, macam palcami, otwierając przy tym w zdziwieniu oczy. W ścianach, w tynku mikroskopijne grudki kwarcu. Pęknięcia. W ścianach chłód, lodowate milczenie bezdennej otchłani. Falują w przeciągu rozpełzłe pajęczyny. Pod sufitem blask wiszącej lampy. Jakieś nocne przyzywania wychodzące z mroku drugiego pokoju, niezrozumiałe szepty. Przytłumione głosy nie wiadomo kogo, nie wiadomo czego. I nie wiem czy jeszcze śnię, czy żyję na jawie. I tu, i tam bezwład i apatia. Żywi i umarli. Razem. Twarze widziane pod różnymi kątami. W mikroskopijnych błyskach. W jakiejś bioluminescencji promieniującej z każdej rzeczy. W kurzu osiadającym na moich włosach i rzęsach.   Słyszałem przez sen krzątającą się po domu moją umarłą już matkę. Coś przestawiała. Przenosiła. Stukała… Na koniec wyszła, zamykając na klucz wejściowe drzwi. Wyszła tak, jakby miała niedługo wrócić. Tak, jakby wychodziła do pracy. Tknięty przeczuciem pobiegłem do jej pokoju. A tam? Nic. Uprzątnięty do samych zimnych ścian. Pusty tapczan przykryty jedynie białym prześcieradłem. W kuchni, w łazience oślepiająca biel doskonałej ciszy. A więc wyszła, zabierając ze sobą wszystko. Tylko po co? Sprzątnęła po sobie wszystko to, czego nie zdążyła uprzątnąć za życia. Zostawiła po sobie absolutną nicość. Pustkę świdrującą uszy piskliwym szumem gorączki. Wszystko białe aż do oślepienia. Ogołocone. Wyczyszczone do cna. Chwytam za telefon. Wybieram drżącym palcem numer. Ale numer jakiś taki mi nieznany. Czy to był jej? Nie pamiętam. Zapomniałem w tej nasilającej się z każdą chwilą atrofii pamięci. W telefonie głos. Lecz to nie jest głos mojej matki. Głos jakiejś starszej kobiety, choć ciepły. Mówi do mnie, jakby zaskoczona. Mówi tak jak się mówi do kogoś, kogo się nie słyszało wiele lat. Głos podobny do głosu mojej nieboszczki babki. Ale raczej obcy, mimo że jakiś taki znajomy. Mówi do mnie: „Ach, dziecko. Maluszku...” Rozłączam. Nie chcę słyszeć. To nie ona. To nie jest moja matka. To ktoś całkowicie obcy. Obcy. Obcy! I tylko udający kogoś bliskiego mojemu sercu. Rozłączam. Naciskam wiele razy, lecz głos nadal trwa. Roznosi się echem w czasoprzestrzeni. I kontynuuje to swoje: „Ach, mój ty maluszku…” Wreszcie ustaje. Przerywa w połowie zdania. Kończy swój wywód, jakby z opóźnieniem, z poślizgiem, które może się wydarzać jedynie we śnie. Naciskam dalej. Wybieram numer. Kolejny. I kolejny. Bez rezultatu. Matka urwała kontakt. Zmieniła go, bądź skasowała. Telefon wypada mi z odrętwiałej dłoni. Jego stukot rozchodzi się echem po korytarzach mojego mózgu. Siadam na podłodze, opierając się plecami o chłodną powierzchnię ściany. Obejmuję rękami zgięte kolana, zaskoczony tym nagłym zniknięciem. Tym bezsłownym opuszczeniem.   A ojciec? Może on coś wie? Wpatruję się w pusty po nim fotel. W to wgniecenie na siedzeniu. W ten osiadły na nim srebrny kurz. Przenoszę wzrok na regał z książkami. Na te broszury pożółkłe przez lata. Lecz i tam nie znajduję odpowiedzi. Ojciec przepadł w poprzednim śnie, kiedy mnie żegnał w pustym, samotnym domu, gdzieś na kazachskim na stepie. Dlaczego właśnie tam? Nie wiem. Kiedy odchodził, zmienił się pod wieczór w cienistą chimerę o twarzy całkiem nierealnej, w jakiś bezkształt nieznany. W nic.   Otwieram z trudem ciężkie żarna powiek, jakby pełnymi piasku. I siedzę dalej, oparty o ścianę ze zgiętymi kolanami. Słucham odgłosów swojego serca. Swojego oddechu. Szeptu. Albowiem mówię coś do nie wiadomo kogo. Do kogo to mówię? I co mówię? Nie wiem. Nic nie wiem. Albowiem nie rozumiem nawet swoich własnych słów. To taki bezwładny potok wypływający z krtani. Stłumiony. Przyduszony. Ciężki. Albo lekki, jakby odrodzony na nowo jakimś impulsem. Jakbym rodził z niczego jakąś oczywistą rzecz. Rzecz, która przepada zaraz potem w tym lodowatym milczeniu ścian. Zbyt prędko, niestety… Dlatego nie usłyszy nikt.   Nikt.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-07-07)      
    • @Dekaos Dondi Bo co dla żab, na stracenie U nas widzi, uniesienie   Ciekawie piszesz Jak zwykle   Pozdrawiam miło, M.
    • @Konrad Koper A to całkiem fajne Ci wyszło   Pozdrawiam miło, M.
    • @marekg też chcę ukryć się w morzu. I podoba mi się "pomidorowe słońce", chociaż już po sobocie;) I dręczy mnie "przestrzeń bez słowa", jak 'niedokończona ulica"... I nie wyróżniam się zbytnio, ale... wyróżniam ten wiersz:) właśnie dla tego, co powyżej   pozdrawiam:)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...