O miłości

[Jaro Sław]

Mówienie o miłości jak głośna muzyka
Pod żebrami kole w uchu brzęczy
Strzyka szumi męczy

Powraca gadanie spotkanie rozstanie
Rozmowa spojrzenia
Wciąż trwa zaczyna kończy
I wciąż nie zmienia
Mówienia

Czy można odpowiedzieć na pytania
Sięgające jądra egzystencji
Czy wytyczyć granice możliwego
Do przeprowadzenie dyskursu

A może określić możliwe odniesienia do
Rzeczywiście istniejącej rzeczywistości?

Horyzont spotkań horyzont rozstań
Iskier zdarzeń możliwych potencjalnie i przechodnich
Bezmiar nakazuje milczenie
Rozsądek swobodę

Miłość i spokój
Na każdą rzecz i na każdą (nie)pogodę

[Oxyvia]

Niezłe. Mnie też razi "głośne" (niesubtelne, toporne) gadanie o miłości, nadużywanie i wyświechtywanie słów, które powinny ją określać, a w rezultacie mówią o jakichś zupełnie innych, pospolitych lub wręcz wulgarnych sprawach... Dlatego bardzo rzadko podobają mi się utwory o miłości (z wszelkich dziedzin sztuki). A Twój wiersz podoba mi się, bo choć pozornie jest wierszem o miłości, to tak naprawdę jest świetnym postulatem milczenia na jej temat.