Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Droga do wolności

Szum i chaos, tkwi w głowie mej, plątanina myśli i uczuć mocniejszych niż potencjał oceanu.
Stoję na rozdrożu dróg, musze dokonać wyboru.
Nagle słyszę głos, dosyć niewyraźny.
Wymawia moje imię. Słychać echo jakby pomruk z oddali.

To dziewczyna.
Woła mnie lecz ja nie potrafię wykrzesać z siebie słowa.
To straszne jestem niemową czy też odebrali mi głos ?!

Pisk i przeraźliwy krzyk i ja sam jak diabeł wcielony.
Zza mgły wychodzi Ona, jest śliczna niczym ciepłe wspomnienie z dzieciństwa.
Niestety nieosiągalna. Nie w tej materii.
Nie słyszy mnie i mego wołania z miejsca które oddziela prawdę od kłamstwa.
Widzę ją z tym drugim i odchodzi z nim...

Jej śliczne zielone oczy, które w jej odejściu spoglądają słodko na mnie.
Znikła gdzieś w oddali i już nigdy jej nie ujrzę.
To koniec teraz nastał lament i wielki smutek.
Odeszła moja miłość tylko na niej mi tak zależało, najmocniej na świecie!

Czy miłość jakoby najważniejsza na tym świecie?
Me serce śpiewa smutne psalmy których ja sam wykrzesać z siebie nie mogę.
Tworzą się same i wyrwać od nich się nie da.
Już nie czas na ripostę nic się nie da zrobić.

Chciałem być jej opiekunem, punktem odniesienia, miejscem schronienia,
jedynym powiernikiem serca.
Chciałem mieć ją na własność.
Tak poprostu jednocześnie oddać samego siebie, tylko dla niej.
Tylko dla niej, gotów byłbym poświęcić swe życie.

O mądrości życia, głupiaś Ty!

Kochać znaczy tyle co pozwolić odejść.
Ona nie jest mym niewolnikiem a ja skazany jestem na wieczne cierpienie.
Po niej pozostał tylko okruch wspomnień wywołujący traumę w moim życiu.
Wiecznie otwarta rana, na wskutek energii na powierzchnię serca.
Nie było osoby której darzyłbym tak wielkim uczuciem i tęsknotą.
Już nikogo nie mogę pokochać.

Już nie będzie drugiej takiej miłości, tak mocnej tak szlachetnej i potężnej.
Bez niej nie jestem w stanie żyć.
Była dla mnie wszystkim co miałem, czym się radowałem jak i tym czym się smuciłem.
Jak pokarm, jak woda, jak tlen.
Nie będę już nigdy szczęśliwy.
Powoli umieram w swoim małym, jakże samotnym świecie
Umieram rozrywany od środka.

Wolałbym odejść z tego świata rezygnując z jego dobrodziejstw niżli żyć w przekonaniu że nie spotkam swojej królowej.

To już koniec.
W mym śnie ujrzałem siebie.
Bardzo dokładnie i wyraźnie.
Moje ciało schodzi na dno, powoli tonę.
Nie pragnę nawet drgnąć, by móc się ratować.
Chcę odejść.
Podczas gdy zbliżam się ku końcowi
znikam w mroku oceanu...

Na dnie oceanu tak wielkiego jak ma miłość do niej.
Skromna sztuka taniego teatru w moim wykonaniu, wyreżyserowana, nie znana przez nikogo!
Kunszt nędza żal.
Czy tak umierają artyści?
Czy muszą przeżywać to upokorzenie, tą burzę nastrojów, którą później opisują w swych nic nie wartych opowiadaniach ?!

Głupia mądrości!

Umysł usłany wspomniniami odpływa w krainę zapomnienia.
To co straciliśmy już nigdy nie wróci, utracone szczęśćie stać będzie obok, lecz ty wiesz że sięgnąć po nie nie możesz.
W mej głowie tkwią straszne myśli, wszystko kotłuje się i miesza chyba spalę się w milczeniu odpowiedzi.

Nie ma tu logicznej całości.

Dookoła ludzie spoglądają na mnie.
Wołam do nich, lecz oni są głusi na me wołanie.
Nie widzą mnie, stoję jakby obok.
Spoglądam na nich: jedni płaczą drudzy zamyśleni spoglądają w niebo.

I tam właśnie spodziewać się mnie nie będą.
Na skrzydłach wiatru, przez stepy liczne biegłem.
Świat
Teraz zostanę i popatrzę na niego z góry.

dla M.C.W W R

wszelkie prawa zastrzeżone. Kontakt: [email protected]

Proszę o komentarze

Opublikowano

Jakby ci to napisać żeby wyszło wystarczająco szczerze... i jasno... Kobiety nie uwierzą w takie słowa! Wygląda to jakbyś szukał pierwszej naiwnej. Przeczyta, pomyśli że facet czuje więc ma potencjał uczuciowy i się nabierze. Taki był twój cel? Zrobienie osła z jakiejś panny która weźmie to do siebie? Każdy facet potrafi udawać uczucia do czasu kiedy się nie znudzi tym że nie dostaje tego czego chce. Puste słowa bez żadnego przełożenia na życie, zapewne.
Jako utwór literacki - mógłby się znajdować w większej całości, np jako list. Poza tym tego nie widzę.

Opublikowano

Uwarzam że ktoś Cię poprostu skrzywdził i nie zdajesz sobie sprawy z tego że inni też mają uczucia, jeśli zrozumiałaś sentencje nie musze Ci tłumaczyć ale wygląda na to jest odwrotnie.

peace

Ps.Nie mam 44lat ;P taka ironia do Mickiewicza..

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Roma to ja jeszcze powiem, że ta moja "cisza" to takie moje idee fixe.  Prześladuje mnie.  Dziękuję Roma. Dobranoc.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Zawsze wesprzesz dobrym słowem Waldku :) Miłego weekendu.
    • Pieszo—tup—tup—tup—tupiemy przez Afrykę Krok—krok—krok—krok—tupiemy przez Afrykę (Bu—ty—bu—ty—do góry raz, o ziemię dwa!) Nie ma zwolnienia na wojnie!   Siedem—sześć—jedenaście—pięć—dwadzieścia dziewięć—dzisiaj mil— Cztery—jedenaście—siedemnaście—trzydzieści dwie mile wczoraj (Bu—ty—bu—ty—do góry raz, o ziemię dwa!) Nie ma zwolnienia na wojnie!   Nie—nie—nie—nie—patrz co przed sobą masz. (Bu—ty—bu—ty—do góry raz, o ziemię dwa) Lu—dzie— lu—dzie— wariują gdy wciąż widzą je, Bo nie ma zwolnienia na wojnie!   Licz—licz—licz—licz— naboje w ładownicach. Gdy—spuś—cisz—wzrok—zaraz dopadną cię! (Bu—ty—bu—ty—do góry raz, o ziemię dwa) Nie ma zwolnienia na wojnie!   Pró—buj—pró—buj—myśleć o czymś innym—  O—mój—Bo—że—nie daj mi oszaleć! (Bu—ty—bu—ty—do góry raz, o ziemię dwa!) Nie ma zwolnienia na wojnie!   Mo—że—my—prze—trwać głód, pragnienie, wyczerpanie, Ale—nie—nie—nie—nie to ciągłe patrzenie na—  Bu—ty—bu—ty—do góry raz, o ziemię dwa, Bo nie ma zwolnienia na wojnie!   W dzień—nie—jest—tak—źle bo koledzy są, Lecz—noc—to—sznu—rów—ki czterdziestu tysięcy milionów Bu—tów—bu—tów—do góry raz, o ziemię dwa Nie ma zwolnienia na wojnie!   Sze—dłem—sześć—ty—godni w piekle i mówię Nie—o—gień—dia—bły, ciemność czy coś, Lecz bu—ty—bu—ty—do góry raz, o ziemię dwa, Bo nie ma zwolnienia na wojnie!   W 1900 British Army przemaszerowała od Cape Town do Pretorii (1500 km) - tak ten marsz zapamiętał Kipling.  Fraza - nie ma zwolnienia na wojnie - pochodzi z Księgi Koheleta 8,8: Nad duchem człowiek nie ma władzy, aby go powstrzymać, a nad dniem śmierci nie ma mocy. Tak samo nie ma zwolnienia na wojnie i nie uratuje nieprawość tego, kto ją popełnia.  I Rudyard: We're foot—slog—slog—slog—sloggin' over Africa  Foot—foot—foot—foot—sloggin' over Africa (Boots—boots—boots—boots—movin' up and down again!)  There's no discharge in the war!     Seven—six—eleven—five—nine—an'—twenty mile to—day— Four—eleven—seventeen—thirty—two the day before   (Boots—boots—boots—boots—movin' up and down again!)  There's no discharge in the war!     Don't—don't—don't—don't—look at what's in front of you. (Boots—boots—boots—boots—movin' up an' down again); Men—men—men—men—men go mad with watchin' 'em,  An' there's no discharge in the war!     Count—count—count—count—the bullets in the bandoliers.  If—your—eyes—drop—they will get atop o' you!  (Boots—boots—boots—boots—movin' up and down again)  There's no discharge in the war!     Try—try—try—try—to think o' something different—  Oh—my—God—keep—me from goin' lunatic!  (Boots—boots—boots—boots—movin' up an' down again!)  There's no discharge in the war!     We—can—stick—out—'unger, thirst, an' weariness, But—not—not—not—not the chronic sight of 'em—  Boots—boots—boots—boots—movin' up an' down again,  An' there's no discharge in the war!     Tain`t—so—bad—by—day because o' company, But night—brings—long—strings—o' forty thousand million  Boots—boots—boots—boots—movin' up an' down again  There's no discharge in the war!     I—'ave—marched—six—weeks in 'Ell an' certify It—is—not—fire—devils, dark, or anything, But boots—boots—boots—boots—movin'up an' down again,  An' there's no discharge in the war!  
    • @Migrena mi właśnie też odpowiada, ale ja już tak mam, że zaczynam kombinować. A, że akurat na taką wersję? Myślę, że byłaby bardziej czytelna, ale niech tam... Zostanie tak jak jest :)

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      No to tu mamy odmienne zdania, ja tam swoją poezję uważam za dość szorstką, a Twoje "i niech cisza domknie wiersz" mogłoby, przynajmniej ten wiersz, złagodzić. Choć nie będę ukrywać, że podoba mi się to, że widzisz w niej subtelność Tu odpiszę tylko tak. Do mnie Twoje wiersze trafiają, podoba mi się i Twój styl i tematy o jakich piszesz, bardzo. Jeszcze raz, dziękuję :)     Aaaa i zanim zapomnę. Ja nie raz potrafiłam doprowadzić do tego, że z wiersza nie zostało nic, bo co chwilę coś, albo to, albo tamto nie pasowało, więc wiem o czym mówisz.
    • @Alicja_Wysocka Alicjo a Twój komentarz przecudny-:)…zapachniało „mgiełką”” prawdą w kolorze soczystej zieleni mnie realistkę…” oczarowało…nie wiem…ale wiem że lubię Twoje komentarze przemyślane też…Pozdrowienia
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...