Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Jaś i Małgosia


Rekomendowane odpowiedzi

"W czasach w których żyje Jasiu Pewien ciężko znaleźć człowieka o
poglądach choć trochę jasiowe przypominające." To zdanie Jasiu sam
ułożył i zapisał w swoim kajecie "Złote myśli"Ale nie o tym autor
miał pisać.

Jasiu od początku swojego życia dobrze dogadywał się z kobietami. W
każdym razie z jedną. Z własną matką. W wieku 5 lat postanowił
sobie, że od niej musi się wszystkiego o płci przeciwnej
dowiedzieć. Matka Jasia miała zawsze poglądy nad wyraz
konserwatywne. I takiego samego myślenia próbowała na uczyć Jasia.
A że nasz Jasiu Pewien od początku wydawał się być bystrym
człowiekiem to pochłaniał matczyną wiedzę bez granic.

W wieku 14 lat Jasiu Pewien pierwszy raz się poważnie zakochał. Był
już bogaty o własne doświadczenia miłosne z poprzednich lat. W
przedszkolu szybko odkrył, że dziewczynki nie fascynują się
robakami i że tym im nigdy nie zaimponuje. W podstawówce dowiedział
się, że guma we włosach dziewczynki nie śmieszny tak tak jej jak
jego. W tym samym czasie dowiedział się na własnej skórze, po co
dziewczynce tak długie paznokcie. Tym razem postanowił nie
ryzykować. Wiedział, że sam nie da rady. Postanowił poprosić o
pomoc mamę.

Wybranką serca okazała się Małgosia. A raczej "Gocha Żyleta" - bo
takie miała przezwisko. Dziewczyna miła, aczkolwiek nadużywająca
alkoholu (wino Arizona) , wulgarna i trochę zwariowana. Znana była
w szkole z tego, że umiała każde słowo zastąpić przekleństwem,
miała makijaż a la Marylin Manson, najbardziej pocięte jeansy w
szkole i najdłuższe paznokcie w promnieniu 2 kilometrow (dalej
Jasiu nie chodził). Spytacie czym taka dziewczyna zaimponowała
naszemu Jasiowi?? Trudno powiedzieć, ale znając Jasia to chyba tymi
paznokciami. Jaś od dziecka otaczał się dużymi rzeczami :>

Mama Jasia nie znała osobiście ukochanej syna, ale była zachwycona
tym, że ma tak dojrzałego syna. Natychmiast kazała mu ubrać
garnitur starszego brata (z komuni). Ułozyła mu włosy użwając
pomady. Dała bombonierkę pod pachę i róże z ogrodu w drugą rekę i
wysłała do przyszłej synowej.

Jasiu Pewien nie był pewny (!!) czy dobrze robi. Ale ufał własnej
mamusi jak nikomu na świecie. Małgosie spotkał pod mostem, gdzie
wraz ze znajomymi piła Arizonę. Początek znajomości był trudny:

Jaś: Cześc, mogę się dosiąść ?

Małgosia: A co żeś się tam odpierdo*** jak skur*** w Boze cialo ??

Jaś: Mama kazała mi się tak ubrać. Ale mam bombonierkę.

Małgosia: Szału nie ma, ale może być. Ja mam wino.



Może i by się ta znajomość jakoś potoczyła, gdyby Jaś nie zaczął
opowiadać dowcipów. Poczuł się pewnie po łyku Arizony:

Jaś: A wiesz co to jest gruszecznik??

M: Nie..no co??

J: Jabłecznik z gruszek!! bueheheheh :>

M: .....

J: (smieje się) A znasz to?? Mówią drzwi do szatynki: "Bo ważne
jest, aby być zawsze otwartym!"...bueheheheh...Rozumiesz ??
Otwartym!! :>

M: Burak....

Po kolejnych żartach już sam siedział pod mostem. Nawet nie
zauważył kiedy Małgosia zniknęła.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Coś jest w tym tekście, nie potrafię powiedzieć co, ale chyba do mnie trafiło. Początek zdał mi się nie bardzo, nawet naiwny i spodziewałem się bajduł, jednak wkrótce pod żartem i pozorną historią o niczym odkryłem coś więcej. Czai się tu coś ważnego. Samotność? Odrzucenie?

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        @Rafael Marius :) w sumie...ja też lubię, zwłaszcza w połączeniu z bujną roślinnością lecz... gdyby te wszystkie zwierzęta uciekły z niewoli...strach się bać;) Dzięki:)       @jan_komułzykant  Dziękuję bardzo   (nie chcę napisać gorąco, bo dziś to byłoby niewłaściwe - 35stp.!)        
    • sympatyczny obraz, z nostalgią w tle… Chętnie się czyta teraz takie migawki. Stylistycznie jeszcze dopracowałabym tekst, bo lirycznie trochę mało się dzieje pomiędzy zdaniami, nie wszystko też jest jasne jeśli chodzi o specyfikację miejsca (jej ( latarni) kamienne schody ), a po zdobyciu schodów - dziewczyna i chłopak nagle : są rozsypani piaskiem (  ?), myślałam, że są już na szczycie latarni… takie nieścisłości troszkę burzą tekst, pozdrawiam miło.
    • @Amberporannie, kanikuła kojarzy z rosyjskim, wakacje jednak polskie są. 
    • Szept bohaterów z przeszłości… Niosąc się znad kart podręczników historii, Dotykał w dzieciństwie naszej wrażliwości, Ucząc miłości do dziejów ojczystych… Gdy w budynkach szkół starych z sypiącym się tynkiem, Młode nauczycielki swej pracy oddane, Tak wielu z nas odmieniły życie, O historii ojczystej ucząc wciąż pięknie…   Gdy pośród radosnego dzieciństwa chwil beztroskich, Serdecznymi słowami ambitnej nauczycielki, Tak bardzo po temu zachęceni, Zatapialiśmy się w świat zamierzchłej przeszłości… A przepięknie wydanych historycznych powieści, Kolejne z zapałem przewracając karty Bacznie śledziliśmy bohaterów ich losy, Odmalowując je pędzlem dziecięcej wyobraźni… By długimi księżycowymi nocami, W bezdennej snu otchłani skrzętnie ukryci, W czytelniczych emocjach wciąż zatopieni, O ukochanych bohaterów przygodach śnić...  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Szept bohaterów z przeszłości… Gdy snem znużone przymkną się powieki, W szaty słów barwnych się przyoblókłszy, Aż po najodleglejsze świata zakątki, Muśnięciem niewidzialnej swej dłoni, Dotyka długimi nocami rozbudzonej podświadomości, Śpiących snem kamiennym milionów ludzi, By snem otulone emocje poruszyć…   By poprzez snów barwne obrazy, Opowiadać o losach partyzantów niezłomnych, Którzy w godzinie życiowej próby, Wzorem swych przodków przenigdy nie zawiedli… Z bezwzględną walką o niepodległość Ojczyzny, Mężnie niegdyś spletli swe losy, Z tlących się z wolna zalążków konspiracji, Tworząc kolejne zwarte oddziały… A pod osłoną rozległych lasów i borów, Gdy zabrzmiał praojców złoty róg I nastał upragniony czas odwetu, Brali zemstę na znienawidzonym wrogu…     Szept bohaterów z przeszłości… Choć ludzkim uchem pozornie niesłyszalny, Zarazem tak poruszający i tajemniczy, Dotyka strun naszej wrażliwości… Każdej smolistej bezchmurnej nocy, Przypominając o tamtych czasach okrutnych, Gdy mroki bezwzględnych dyktatorów duszy, Rozpleniając się glob cały niemal spowiły…   Gdy świat zalała powódź nienawiści, Kolejnych blitzkriegów niszczycielskimi falami, W imię krwi wyższości i postępowej eugeniki, Budząc w ludziach najprymitywniejsze instynkty… W wzniesionym ludzką ręką ziemskim piekle, Odgrodzonym od świata kolczastym drutem, Oni nie wahali się ofiarować swe życie, By w chwili próby ratować cudze… Widząc co dzień upadlanych swych bliźnich, Towarzyszy tamtej okrutnej niedoli, Uczyli ich niestrudzenie chrześcijańskiej miłości, Nie bacząc na doznane od świata krzywdy…     Szept bohaterów z przeszłości… Niosący się znad nadniszczonych obrazków świętych, Między starych modlitewników kartki I stuletnie niekiedy do nabożeństw książeczki, Pomarszczoną dłonią z czcią nabożną wetkniętych, By w smutnej niekiedy życia jesieni, Kierować ku nim rzewne modlitwy, Wypatrując z nadzieją choć nikłej pociechy,   Niejednej schorowanej staruszce, W ostatniej życia już dobie, Nim zakończyło ono długi swój bieg, Upragnioną zesłał pociechę… Gdy w drewnianym kościele spowitym półmrokiem, Pośród pustych odrapanych ławek, Na lat swych młodzieńczych odległe wspomnienie, Otarła ukradkiem gorzką łzę… Wspominając jak z niezłomnych partyzantów oddziałem, W kilkuosobowym zastępie sanitariuszek, Ofiarowywała najpiękniejsze lata Ziemi Ojczystej, W której otulona snem wiecznym spocznie...  
    • Rozległa plaża, opustoszałego wybrzeża z widokiem na morską latarnię, nawołuje. Słoneczny krąg w kolorze pomarańczy przesuwa się na nieukołysanym błękicie. Od strony lądu wyrastają budowle. Pas gorącego piachu odgradza wzburzoną wodę od miasta, prowadzi do latarni. Kamienne schody pokonane w pośpiechu, podwójnie wyczerpują. Fala za falą zalewając plażę okala wyciem starych murów blok. Na miejscu zmęczony oddech rozdziera płuca. Dziewczyna i chłopak, rozsypani piaskiem.   Ona wyczesuje promienie słońca z włosów. On zmysłowo ogarnia ją spojrzeniem kochanka. Patrzą w zdziwieniu na biegnacy dołem pasaż. Szeroki jak autostrada prowadzi donikąd. Droga bez końca utraciła początek.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...