Mój przewodnik duchowy

[Lilianna Szymochnik]

Z utajonej duszy odbiłem się z dna serca w myśli
przeleciała spadającej gwiazdy-zapukała w sercu,
do ust w język,temu słowu w litery-w te zapiski,
by oddać wyrazom płynące wersy tańczącego rymu.

Czas żółwim szedł jakby!..tempem zegarem w kroki
ogarnięty w tej monotonii,na blacie twardego stołu
w zadumanej ciszy głuchej pisałem białej,to kartki
gdzieś z radia słyszałem muzykę kołysankę dźwięku.

Byłem w nadzwyczajnym spokoju rzucony z jawy z fali
na plaży słonecznej,jak rozbitek wyrzucony,ze statku
wszystkie zmysły burzyły i krążyły opaską oczu omacki
grała mi strunami krew biła melodiami i nutami z pulsu.

Słyszałem wołające glosy,jakieś nieokreślone echa krzyki
byłem samotny jakieś wyspie daleki,od swojego mi domu
a przecież siedziałem w swoim pokoju kotarą w ciemności
gdzie skupiam się najczęściej swojemu,to radym wnętrzu.

Tu płodzą się wiersze idące,dla tej-wszak pięknej,to poezji
o różnej tematyce w głowie rodzące się z tego i kosmosu,
bo tu jestem wszędzie wędrowcem błądzę twórczej myśli
szukam jak w hipnozie z orbitami astralnego jakby,to transu.

Wena ze mną w tedy się,na randki umawia,pod ramię i chodzi
z przekazem Boskiego anioła podpowiada-jakby wszystko uszu
przechodzi w myśli,w tedy słowo i piszące pióro same idzie z ręki
z nieświadomej siły woli w spontanicznej z telepatii-temu pisaniu.