Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

krzyż cichnie
gdy spytam o kwanty energii
i dobór płciowy wie
że lepiej tłumaczą

wnikam w przemilczenia
niezbędne do bycia
chrześcijaninem z tęsknotą i bólem
oddalam się

w tym pędzie rozwoju
ciężko przemodelować wiarę

chowam więc Boga w rękaw
i łudzę się że jeszcze zdążę
wyciągnąć go jak asa

12:45, 2 lutego 2007
pierwszy po dłuższej przerwie
w wolnej chwili po 10 egzaminach

Opublikowano

po pierwsze pierdoła: poprawnie jest '2 lutEGO'

a jeśli idzie o wiersz:
podoba mi się bardzo fragment z przemilczeniem
chyba zbędny i na pewno pretensjonalny jest za to ostatni wers 2 strofy
3 strofa w zasadzie nieźle płynie do pointy - a sama pointa ciekawa, bezsilna, dobry pomysł z asem

ps. łączę się z Tobą w posesyjnej uldze;)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.





krzyż mi się łamie pod naporem
neurobiologii fizyki kwantowej
lepiej tłumaczą jak to działa

wnikam w przemilczenia
niezbędne do bycia
chrześcijaninem z tęsknotą
i bólem oddalam się
od rozkładającego się ciała które
zapomniało jak się zmartwychwstaje

w tym pędzie rozwoju
ciężko przemodelować wiarę
połączyć rozsypane puzzle

chowam więc Boga w rękaw
i łudzę się że jeszcze zdążę
wyciągnąć go jak asa


nie podoba mi się wersyfijacja, ta moja chyba lepsza;)
zrób coś;p
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Po co przerzutnia? Nie widzę tu takiej potrzeby. Według mnie to niepotrzebnie zaciemnia sens wiersza.
Natomiast bez proponowanej przez Olesię przerzutni wiersz bardzo mi się podoba. Jest jasny, sensowny, liryczny, metaforyczny, zwięzły i wyraża nasilający się od czasów co najmniej renesansu dylemat każdego człowieka myślącego oraz wykształconego.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Po co przerzutnia? Nie widzę tu takiej potrzeby. Według mnie to niepotrzebnie zaciemnia sens wiersza.
Natomiast bez proponowanej przez Olesię przerzutni wiersz bardzo mi się podoba. Jest jasny, sensowny, liryczny, metaforyczny, zwięzły i wyraża nasilający się od czasów co najmniej renesansu dylemat każdego człowieka myślącego oraz wykształconego.
ciekawe skąd wiesz...
Opublikowano

Puencie mówię zdecydowane tak.
"chowam więc Boga w rękaw
i łudzę się że jeszcze zdążę
wyciągnąć go jak asa "
po całości już gorzej, ale też jak najbardziej poetycko.
na plus, trundo jest tak wracać, nie wie człowiek czego się może spodziewać.
pozdrawiam

Opublikowano

Jak napisałem, długa przerwa, wyszedłem z wprawy ;)
Znając mnie jeszcze to poprawie z 10 razy i może coś z tego będzie

Lena: a dlaczego 2 pierwsze nie?

Misiu: dzięki za odpowiedziny, przemyślę

Olesia: ciekawa wersyfikacja, możliwe że się nią wspomogę :)

Oxyvia: nie spodziewałem się że ten wiersz może łączyć sobie tyle cech. Dylemat osoby, dla której ważna jest wiara, może tak

Jimmy: mi też z tego wiersza naprawdę podoba się tylko puenta ;) może uda coś się z tym zrobić

Dzięki wielkie za komentarze
Pozdrawiam ciepło
Coolt

Opublikowano

witaj Coolcie:)
rzeczywiście, po długiej przerwie, ale dobrze, że jest (wiersz).
temat wiary, z tego co pamiętam, często się u Ciebie pojawiał, dlatego wnioskuję, że jest ważny. w zasadzie nie o treść tu będzie chodzić, jedynie o formę zapisu. co do wersyfikacji to zgadzam się z Olesią, na pewno jest ciekawsza, przerzutnie nadają nowych znaczeń, ale równocześnie czyta się płynnie, więc niczego nie można zarzucić.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



skróciłabym tę formę, na rzecz : jak zmartwychwstać. po pierwsze dlatego, że w wersji pierwotnej zbyt wydłuża wers (stricte graficznie), ale też podczas czytania mam wrażenie "zaplątania". daję pod rozwagę.

podobnie w następnej strofie, puzzle wydają mi się zbędne, taki upychacz, możnaby zrezygnować z tego wersu i pozostawić bardzo ładną myśl:



którą zabieram ze sobą, bo dobra :)

co do pointy, chyba nie moja stylistyka, coś mnie mierzi, ale to na tyle subiektywne, że nie powinieneś się tym kierować. jest trafna i pasuje do tego tekstu. miło było Cię przeczytać :)
życzę kolejnych utworów.

pozdr. a
Opublikowano

Agnes: miło się czytać również. Myślę że masz rację, co to zwartychwstawania, puzzli i wersyfikacji. Trochę się wspomogłem Olesią :)

Stefanie: pomyślę, z tym że tu właśnie o tą naukowość chodzi i nawet o jeszcze trudniejsze słówka

Wielkie dzięki za życzliwie krytykujące komentarze!
Dzięki temu pozmieniałem trochę i myślę, że jest lepiej.

Jeszcze zostało mi się uporać z pierwszymi dwoma strofami...

Pozdrawiam ciepło
Coolt

Edytka: poprawiłem, zobaczcie czy na lepsze :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



znacznie lepszy początek niż poprzednio
myśl też dobra
wnikam w przemilczenie - czemu tak patetycznie ? ;>
oddalanie się z tęsknotą i bólem podobnie

i pointa jak pisali z resztą wszyscy - rzeczywiście dobra

widze, że zrezygnowałeś ze zmartwychwstań (coś tam było jak czytałem - już nie pamiętam)
znacznie lepiej po poprawkach

pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



znacznie lepszy początek niż poprzednio
myśl też dobra
wnikam w przemilczenie - czemu tak patetycznie ? ;>
oddalanie się z tęsknotą i bólem podobnie

i pointa jak pisali z resztą wszyscy - rzeczywiście dobra

widze, że zrezygnowałeś ze zmartwychwstań (coś tam było jak czytałem - już nie pamiętam)
znacznie lepiej po poprawkach

pozdrawiam
Opublikowano

Miło mi czytać, że z Waszą pomocą udało mi się poprawić ten tekst :)
Dlaczego patetycznie?
Nie mów niedbale o poważnych sprawach, ani uroczyście o marnych. Satysfakcjonuje Cię taka odpowiedź Grabarzu? :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



nie satysfakcjonuje Coolcie, bo brak patetyzmu nie zakłada niedbałości
(nie mówiąc o tym, że pisanie wierszy w XXI wieku, stosując zasady poetyk antycznych, jest zgoła średniowieczne)


pozdrawiam :)



ps., grabaRZu
Opublikowano

To, że coś jest stare, nie znaczy jeszcze, że jest nieaktualne. Akurat z Arystotelesa do tej pory się korzysta, w retoryce, w logice i wielu innych.

Natomiast co do papetyczności, to masz rację, może uda coś mi się z tym zrobić, GrabaRZu :)

Opublikowano

Coolcie
zjadę trochę, ale nie bierz tego do siebie, bo cię lubię, w przeciwieństwie do tematyki zaprezentowanego utworu, ale to też nie twoja wina więc bierz poprawkę na mój "antyświr" i wybacz przewrażliwionej niewieście:))


krzyż cichnie --- cichnie coś co było głośne wcześniej, krzyż? - może raczej milknie, zwłaszcza wobec pytań poniższych

gdy spytam o kwanty energii ----- pytam zamiast spytam, skoro wczesniej był czasownik niedokonany
i dobór płciowy wie
że lepiej tłumaczą

wnikam w przemilczenia ---- no ewentualnie, ale bardzo nadęte to
niezbędne do bycia ---- do bycia? (jak to brzmi?) juz ciekawiej byłoby do wycia:) - serio przemyśl tę ewentualność

chrześcijaninem z tęsknotą i bólem ----- a czemóż to chrześcijaństwo takie uciemiężone?
oddalam się

w tym pędzie rozwoju
ciężko przemodelować wiarę ---- no, w tych 2 wersach jesteś już na ambonie i smędzisz jak kaznodzieja (według mnie oba do wywałki)


chowam więc Boga w rękaw ---- bez więc (zwłaszcza po usunięciu poprzednich 2 wersów do czego usilnie namawiam:)
i łudzę się że jeszcze zdążę ---- bez jeszcze, bo w parze z "łudzeniem się" daje efekt nieco cyniczny
wyciągnąć go jak asa

jeśli duzy Bóg to może i duże Go?:) - chyba że cos nie tak czytam
zwrotki: ostatnia i pierwsza - najlepsze, dle mnie wystarczyłyby tylko te

mam nadzieję że byłam coolturalna:))
pozdr

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Oni. Nie było nikogo więcej. Tylko oni — jakby wszechświat skurczył się do ich ciał, do języków rozpalonych do białości, na których topi się stal. On — eksplozja w kościach, żyły jak lonty dynamitu, śmiech, co kruszy skały, rozsypując wieczność w pył rozkoszy. Melodia starej kołysanki zdycha w nim w ułamku sekundy. Ona — pożoga bez kresu, ziemia spopielona tak głęboko, że każdy krok to rana w skorupie świata, pamięć piekieł wyryta w skórze. I na ułamek sekundy, między jednym oddechem a drugim, przemknął cień dawnego uśmiechu, zapomnianego dotyku, kruchej obietnicy z przeszłości. Zgasł, zanim zdążył zaboleć, rozsypany w żarze. Oni — bestie w przeżywaniu siebie, studenci chaosu, co w jednym spojrzeniu rozpalają gwiazdozbiory. Usta — napalm, gotowy spalić niebo. Języki — iskry w kuźni bogów, wykuwające pieśń końca i początku. W żyłach pulsuje sól pradawnych mórz, czarna i lepka, pamiętająca krzyk stworzenia. A nad nimi, gdzieś wysoko, gwiazdy migotały spokojnie, obojętne na szept letniej nocy. Powietrze niosło zapach skoszonej trawy i odległej burzy. Świerszcze grały swoją dawną melodię, jakby świat miał trwać wiecznie w tym milczącym rytuale. Głód miłości? Tak, to głód pierwotny. Stare auto ryczy jak wilk, który pożera własne serce. Ośmiocylindrowy silnik — hymn porzuconych marzeń, pędzi na oślep, bez świateł, z hamulcami stopionymi w żarze. Litość? Wyrzucona w otchłań. Paznokcie ryją skórę jak sztylety, krew splata się z potem — rytuał bez świętości, bez przebaczenia. Każda rana tka gobelin zapomnianego piękna. Ciała wbijają się w siebie, jak ostrza w miękką glinę bytu. Każdy dotyk — trzęsienie ziemi w czasie. Na ustach smak krwi, słony, metaliczny — pieczęć paktu z wiecznym ogniem. Tu nie ma wakacyjnych uśmiechów. Są bestie, zerwane z łańcuchów genesis. Nikt nie czeka na odkupienie. Biorą wszystko — sami. Ogień nie grzeje — rozdziera, topi rozum, wstyd, imiona, godność, istnienie. Muzyka oddechów, ślina, zęby — taniec bez melodii, ciała splecione w spiralę chaosu. Język zapomina słów, dłoń znajduje krawędź ciała i przekracza ją w uniesieniu. Paznokcie na karku — inskrypcja życia na granicy jawy. Nie kochali się zwyczajnie. Szarpali się jak rekiny w gorączce krwi, jakby wszechświat miał się rozpaść w ich biodrach, teraz, już,. natychmiast. Noc ich pożerała. Oni — dawali się pożreć. Serce wali jak młot w kuźni chaosu, ciało zna jedno prawo: więcej. Więcej tarcia, więcej krwi, jęków, westchnień, szeptów bez imienia. Asfalt drży jak skóra, jęczy pod nagimi ciałami, lepki od potu, pachnący benzyną i grzechem. Gwiazdy? Spłonęły w ich spojrzeniach. Niebo — zasłona dymna nad rzezią namiętności, gdzie miłość rodzi miłość, a ból kwitnie w ekstazie. Miłość? Tak i nie. Ślad, co nie krwawi, lecz pali. Ciało pamięta ciało w dreszczu oczu i mięśni. Chcieli wszystkiego: przyjemności, bólu, wieczności. Ognia, co nie zostawia popiołu, tylko blizny. Kochali się jak złodzieje nieba — gwałtownie, bez obietnic. Na końcu — tylko oni, rozpaleni, rozdarci, pachnący grzechem i świętością. Źrenice — czarne dziury, pożerające światło. Serca — bębny w dżungli chaosu. Tlen — narkotyk, dotyk — błyskawica pod skórą, usta — ślina zmieszana z popiołem gwiazd, i ich własnym ciałem. W zimnym świetle usłyszeli krzyk — gwiazdy spadały w otchłań. Cisza. Brutalna, bezlitosna, jak ostrze gilotyny. Ciała stęknęły pod ciężarem pustki. Czas rozdarł się na strzępy. To lato nie znało przebaczenia. Zostawiło żar, popiół, co nie gaśnie, wolność dusz w płomieniach nocy. Wspomnienie — nóż w serce, gorzkie jak krew wilka, który biegł przez ogień, nie oglądając się wstecz. Świat przestał istnieć. Został puls płomienia, trawiący wszystko, bez powrotu. Nie mieli nic. Ale nawet nic nie pozwoliło im odejść. Więźniowie namiętności — płomienia bez końca, który pochłonął ich ciała i dusze w jeden, bezlitosny żar. Żar serc.      
    • @Waldemar_Talar_Talar anafora bardzo bardzo dobra
    • @Naram-sin  zmieniłam. Po powtórnym czytaniu- druga strofa coś mi nie tak, czasem nie widzi się po sobie. Dziękuję
    • @Maciek.J Nasza Polska jest piękna= cała. dzięki @Robert Witold Gorzkowski dziękuję @Naram-sin  dziękuję.   @Alicja_Wysocka dziękuję @Jacek_Suchowicz piękny Twój wiersz @Roma, @Rafael Marius, @Andrzej P. Zajączkowski dziękuję bardzo
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...