Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

niegdyś musiałam nauczyć się, że pomiędzy
językiem a dziąsłami zjawiły się zęby.
teraz odkrywam słowa między wersami
i rozgryzam znaczenia niby-zwyczajności.

okazujesz się być dzisiaj meta -forą,
jutro -morfozą a kiedy indziej –nolem
i przestaję jasno patrzeć, wtedy

piec kaflowy dzieli się mną z ciepłem.
żarzę się byle jak,
byle tylko nie myśleć
o pomiędzyściennym bałaganie.

a teraz potrafię ugryźć się w język.

Opublikowano

A ja sobie korzystając z wolności i niezależności wypowiedzi powiedziec, że wg mnie jest w porządku. A żeby byc samemu w porządku, nawet podam kilka powodów
1. brakuje frazesów - ostatnio jest to u mnie podstawa oceny wierszydeł (czyli moje oczy, moje dlonie, moje wlosy itp...)
2. temat - nie pierwszy raz ktoś zmaga się ze zjawiskiem tzw. tworzenia, tutaj jednak podmiot przegrywa walkę z tzw, "izmami" - ale podmiot, do którego puenta pasuje w sam raz
3. przykladowa gra wewnątrztekstowa - piec ciepły/podmiot żarzy się, potem słowa/zęby (a przy okazji - w dziale Z byl piec jako "piecowa babuleńka", khy, khy)
4. tyle, żeby się nie przechwalic i w łeba nie dostac.
Pozdrawiam

Opublikowano

:) miło mi że czasem ktoś się "wczytuje":) (i w treść i w formę) szczególnie, że jestem świadoma tego, że te intro wersje wszystkimm się mogą znudzić;) już od dawna istnieją, ostatnio nic mi pod paluchy nie wyłazi, coby strzepnąć na klawiaturę...temu wrzucam już jakiś czas istniejące;) dzięki za wgląd;) jak zwykle stali czytelnicy- dziękuję za wierność:D
pozdrawiam

Opublikowano

Najlepsze teksty tworzy się, kiedy....człowiekowi źle na duszy. To fakt niezaprzeczalny. Powiem szczerze, że brak mi tutaj jakiejś głównej myśli, tak jak w "Winie", "Separacji" czy w moim ulubionym..."Nie wódź jej na pokuszenie". Jak mnie Pani jutro zapyta w szkole (słynnym zdaniem od stuleci)...."Co poeta miał na myśli pisząc ten wiersz?"...powiem: pewnie nie był nieszczęśliwy
(zakochany?). Pozdrawiam. p.s. Pomyśl o tym, że Jesienin napisał najpiękniejsze wiersze, kiedy był już zupełnie zbzikowany, a Broniewski a ...Czekam na twojego małego "doła"....wtedy dasz czadu i pokażesz klasę.:)) heh!he! żartowałem...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Wieczór jest ciepły, wilgotny zapachem bzu kawiarniane patio odosobniony, dwuosobowy stolik.    Zamawiam kieliszek wina, kelner pochłania wzrokiem zagłębienie piersi kuszącej, koronkowej sukienki.    Zalotnie odgarniam niesforny kosmyk włosów, rozkoszny odcieniem zmysłowego słońca.     W odbiciu lustra podkreślam aksamitną czerń rzęs,  obserwujesz mnie z rosnącym zainteresowaniem.   Wychodząc, na papierowej serwetce zostawiam pocałunek ślad stęsknionych ust, tylko dla ciebie.!                   
    • Pieśń szubieniczna Orlona. Bo czym byłaby porządna ballada łotrzykowska bez pieśni zgubienia dla głównego bohatera.   Wiwaty i sprośne epitety poniosły się znów po wygłodniałym, widoku porządnej egzekucji tłumie zebranych.     Tak oto umiera wielki człek, który się pracą ani porządnym prowadzeniem nigdy nie zhańbił. Któremu tak wiele talentów i sztuk możnaby przypisać. On jak król, spał na łożu, złożonym z chętnych, gorących ciał murew uciesznych i krasnych i złotych talarów którymi dziewki swe upadłe obsypywał, równie obficie co wulgaryzmami na ich lenistwo i kobiece dąsy.     Jego język jak miecz, ciął skostniałe zasady i moralność ludzi wszelkich stanów. Walczył z wyzyskiem biednych. Króla miał za rzyć z uszami, szlachtę za pijawki bezduszne a kler jawił mu się jako plaga najgorsza. Jako jad, który jątrzy jedynie, najgłębsze rany społeczeństwa rynsztoku i brudu. Bogiem mu była tylko jego fantazja i polot do kłopotów i zbrodni najpodlejszych.     A grzechy były jak trofea, którymi przechwalał się w dusznym dymie świec łojowych u szynkwasów, zapadłych zajazdów i karczm dla półswiatkowej elity. Jego bratem zwać się mógł banita lub alfons a nie urzędnik królewski. A czy miłował? Miłował sztukę, wino i picze niewieście, jak tylko mógł najwierniej i najgoręcej. Takim był wyklętym dzieckiem placów targowych i bram kupieckich. W najpodlejszych cieniach gzymsów burdeli, jego honor i duma ukryte. Teraz wyciągnięte na świat ten niesprawiedliwy i wielki. Na szafot przez los przewrotny sprowadzone i w zadek blady i chuderlawy boleśnie uderzone.     Orlonie de Villargent, tańcz mój luby szelmo. Toć Twoje wesele szubienicy. Na nim jest panią drewniana kobieta. Rzucisz się jej ochoczo w ramiona a ona pozbawi Cię grzesznego ciała i ostawi zimnego szkieleta.   Dalej do tańca, szelmy, bladzie i suki wszelkie! Na stryczku wesołe pląsy! Dalej śmierci moja miła! Do tańca aż do zdechu! Do skręcenia sobie karku!
    • @Waldemar_Talar_Talar Te wiersze są tak miłe w swej prostocie. Takie samo życie. Piękne, pozdrawiam serdecznie

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • Żona rzuca hasło: „świeży kolor, życie nowe!” Mąż z palcem przy skroni i miną wymowną, Wyciąga dwie lewe ręce i gały wywala. Dziecko farbę trąca – chlup – i się rozlała,   A kot, ciap-ciap, znakuje podłogę całą. Sąsiad wpada z dłonią pomocną I maluje sufit na głęboką czerń, jak noc. Drabina się chwieje, trzeszczy i pęka, bęc!   Żyrandol spada z hukiem na parkiet, Okna kolorów pełne, aż śmiech miesza się ze łzami. Ubrania w plamach tęczy, ściany wciąż brudnawe, A w klatce papuga krzyczy: „idioci, idioci!”   Natalka palce macza w tej ostatniej farbie I w miejscu, gdzie grzyb rośnie okazały, Maluje trzy postacie – proste, niezdarne, wesołe: „Mama, tata i ja” – w wielkim serduchu ujmuje.   Babcia w drzwiach jak wyrocznia staje, Palcem kiwa, marszczy czoło, Laską dębową, sękatą, w podłogę stuka: „Czyście zdurnieli? na głowy wam padło!   Pędzel to nie kropidło, ja na balkon uciekam!” Pająk wielachny, ich współlokator, Zza szafy wyłazi, przebudzony, Pac, pac – „ładny bajzel, ja wam nie pomogę.   Nie uwiję takiej wielkiej pajęczyny, Aby przykryć te wasze szkarady” I nagle w tym chaosie jest szczęście bez miary. Niemi dotychczas, naburmuszeni, nadąsani,   Dom rodzinny ożywili z drętwoty i nudy, Umalowali się sami bardziej niż ściany. Chwycili za ręce i z pogwizdywaniem, Z podskokami, do tańca w kółeczku ruszyli...  
    • @Radosław Bardzo prawdziwe. A tak za każdym kolejnym razem łączymy kropki. Ładnie. Pozdrawiam serdecznie

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...