Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

W samotni


aninedia

Rekomendowane odpowiedzi

Nie zostawiaj mnie samej
W pokoju z białych prześcieradeł
Wyblakniętych dozą codzienności
Pozwól mi pojść wraz z Tobą
Na kraniec wieczności

Nie zostawiaj mnie w tym świecie
Pośród nagich ścian nocy
Mej nieuleczalnie chorej wyobraźni
Zostań ze mną kryjąc się w błogim świcie
Ram szarości dnia dzisiejszego

Nie pozwól mi być samotnej
Pokoloruj mój swiat letnimi barwami
Dalekiej sawanny upstrzonymi
Byś w mych oczach nie zobaczył więcej
Deszczu samotniści...

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Rozumiem,że zakochana,co marzy,by ten pozwolił jej odetchnąć normalnością...ale jeśli się już jest z tym kimś,to jest jeszcze hmm...inniej?znaczy jeszcze bardziej dziwnie...przynajmniej u mnie ;p
A tak poza tym,to widzę,że debiut...nie znam się za bardzo...
w każdym razie staraj się jak najmniej "mój" , "twój" ,"mi", "ci" etc...Rozumiem,że ta anafora celowa...ale staraj się też jak najmniej czasowników,mniej rozmyślania,opisów,a więcej konkretów.Cały czas się ucz(ę)(my),a tak troszeczkę uwag na początek.
Pozdrawiam i powodzenia...

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Tectosmith Bardzo Ci dziękuję:-) Mimo wszystko pszczółki wyglądają bardziej przyjaźnie, aczkolwiek osy to nic w porównaniu do szerszeni;-))
    • Pająka dawno nie ma, choć nici wiszą srebrne. Był tu, lecz umarł biedak, jego pamięci - przędza.   Nie ma go już z pół roku, wspomnienia powracają, jak straszył koślawością w pięknym, słonecznym maju.   Dawno biedaka nie ma, a w oknie srebrna nędza, firankę naśladuje. Natrętna myśl zwycięża.   A może jeszcze wróci, zamieszka na swej przędzy? Wystawi chudą nóżkę, wyszczerzy swoje zęby?   Gdy nagle wietrzyk zawył i zerwał srebrną nić. Nie wróci tu już biedak! Zachciało mi się żyć!    
    • prawdziwy mężczyzna nigdy nie płacze prawdziwy mężczyzna nie wie co łzy... Mars. Jowisz. Saturn. potomkowie protosolarnego obłoku cieszą się jak dzieci gdy na błękitną planetę spada zielony płaszcz wiosny! czy traktory zdobędą wiosnę ? czy Lenin otrzyma order uśmiechu ? do centrum galaktyki tak... daleko...daleko... a buty trampa tracą magiczną moc może zadzwonić  po pomoc do kota Behemota!? S.O.S. kocie...  Azor aportuje ! 
    • @AnaDziekuję. Jest pewien klimat w tragedii, w trudach i upadku, jakby prawdziwej próby siły wewnętrznej oraz poświecenia. Chrystus uczy nas, że cierpienie (najgorszą z rzeczy) zwyciężamy ofiarą jego na dobry cel np. Za zdrowie, za szczęście lub nawrócenie i dusze czyśćcowe. Wtedy tragedia (CIERPIENIE) zdobywa inną, przeciwną wartość, staje się miłością, a ona pokonuje zło, bol i poświecenie staje sie dobre. Cierpienie ofiarowane jest najintymniejszym i najważniejszym z darów człowieka. Tak naprawdę tylko cierpienie człowiek moze od siebie dać Bogu, bo materialny świat już należy do Boga, czyli pieniadze, złoto, diamenty, luksus życiowy - to wszystko jest dla Boga bezwartościowe. Naprawde własny dar, którego Bóg nie ma, to jedynie cierpienie nasze, bo jest najbardziej intymne, osobiste i kosztuje wiele. To nieco nawiązuje do średniowiecza, flagelantów, ascetów i idei umartwiania ciała, ale przypomina dziś już niepopularny temat poświecenia, który jest elementem przemiany Chrystusowej na krzyżu i misterium zbawienia. Dziś żaden ksiądz nie nakazuje umartwiania, choć np. głodówki są wyjątkowo zdrowe dla organizmu. Sprawa cierpienia w ofierze czy w pokucie stała sie zapomniana. A takie wiersze jak ten, nieco temat poruszają i przypominają. Mam nadzieję, że nie zanudzam...
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...