Zgłoś

Ludzi szczodrego serca

I dobrych manierów

Charakteryzuje to, że prawdę mówią nawet w kościele

Iż złe są ich czyny i pragną by złe pozostały

Nie ukrywają swojej miłości

wobec istot zbuntowanych,

a sercem swoim bliżej są prawdy bożej

zgodnie z wiarą w to, co nadprzyrodzone.

Lepszy jest ich bezkresny fałsz wobec profanum

Ponieważ nie dziwią ich rzeczy brzydkie

Nie brzydzą rzeczy piękne

A w ich umyśle brak skazy wobec siebie

Skalali się lecz skalanie swoje uznali

Swoją bezradność wobec niej przypieczętowali świadomą dumą

Uznając się za proch, jak proch żyją,

Chwilą piętnując każdą sekundę,

Sekundą pieczętując wieczność na peryferiach egzystencji

Prawda taka jest, że balansując na krawędzi norm

Ślizgając się po cyrografie kłamstw,

na krwi niezłomnego przeznaczenia

strach w nich zaginął, zaginęło życie.

Jeżeli są ludzie żywi i są ludzie martwi..

To tutaj już nie ma czego nienawidzić

oni bowiem rozszarpali swoje dusze,

posłusznie czyniąc to, co demony rzucą na tacę

Pewne rzeczy stoją na głowie

Inne właściwie też.

Wszystko do góry nogami

Dzieci próbują być dorosłe

Starzy dziecinnieją

A czas mija wstecz

Pozbawiając ludzkość

Resztki racjonalnego rozumu

Być może dlatego rzekło się, iż na początku był chaos?

W tej samospełniającej się przepowiedni stoją cheruby

u bram początkowych wrót ku radości.

Lecz tu chyba ktoś komuś wmówił,

że by żyć wiecznie

trzeba palnąć sobie wzajemnie w łeb.

Ja będąc w tym kościele, szczerze wyznaję,

że najchętniej zburzyłbym go, gdy z ambony wybrzmiewają słowa:

"powiedz tylko słowo, a będzie uzdrowiona dusza moja"