Miłość która zbawia

[Halina Kwiatkowska]

Szła miłość po szerokiej drodze
I dary serca szczerze rozdawała
a tym którzy byli w trwodze
mocy swej nie odmawiała.

Lecz ludzi z bogatych domów
zgniewała jej skromna postać
Miłości-za darmo i z łaski
nie pozwolili dłużej pozostać.

Odeszła Miłość i nie było końca jej łzom
aż nagle,w dolinie ujżała maleńki dom.
Nie mogę,myślała tej chatki pominąć
być może są w niej ludzie,którzy nie chcą zginąć

Przyszła-w progu domu czeka
Jestem miłością co zbawi człowieka
Oto starsza kobieta,drzwi domu swego otwiera
wskazuje na męża,co w izbie umiera.

Za późno,byś go o słodka,zbawić miała
tak kobieta do Miłości się zwierza
wszak nie pamiętam,by mąż mój do serca cię zapraszał
Lub zważał na świętość twojego krzyża!

Nigdy nie jest za późno!
Choć już śmierć u Jego łoża jęczy
Odkąd tu weszłam,mąż Twój pod krzyżem klęczy.
Łaska zbawienia jest mu już dana
Odejdzie w pokoju do swojego Pana,