Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

za piecem


Rekomendowane odpowiedzi

dom miłości, wejście pierwsze, od razu intymne:
schizofrenia. dziki śnieg na rękawie parapetu oczy
w ciup usta poszły na warunkowe. oddycham chociaż
właściwie zastanawiam się czy oddycham. małostronny
odcinek drogi właśnie uciekł mi w górę. z dołu
nadchodzi pani sąsiadka która brzęczy szkłem. nie wiem ile mam
osi na ilu napędach,w każdym razie gnam mozolnie
przez najbliższy pagórek zdania podwójnie nieciągłego

śnieg syczy

bardziej niż rudy kot. już się nie zdarzy miejsce
i anafora. z dalekiego świata wraca ś'wiadomość
albo się ugryzę albo się pobiję albo się urżnę
czwartego kąta nie ma

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

raczej wygląda mi to na wyjście żebra z kaloryfera
ale wiem, nie powinienem się czepiać, nic w zasadzie
istotnego droga Izo nie przekazałaś, ot tak przeleciałaś
bim-bom - opisik, siupasiup i?
a skąd wzięłaś te pagórki zdań? czyżby podłoga się rozkleiła?
wiersz wydaje mi się taki szyty skrawkami - jak to kiedyś tworzyli
poeci - łapali zdania i o ... wiem ... był chyba taki Kryska
tylko, że on potrafił nawet z Trybuny Ludu (chyba tak jak pamiętam)
sklecić kilka słów i wyszedł wiersz, daj znać jak coś zmienisz
z chęcią dołączę do grona tzw. głaszczących

z ukłonikiem i pozdrówką MN

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

jest jakiś rodzaj poezji, widać włożyłaś w swoje dzieło prace, jest w nim dużo zagiegów literackich jest ono dopieszczone, ma swój swoisty klimat, ale niestety zabrakło najważniejszego, nie zdołałaś mnie nim urzec.

pozdr.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



to niech w końcu ujmie - wiem, że potrafisz, masz swój styl,
a z chęcią wziął bym Droga Izo wydrukował taki wiersz i jak już
wcześniej wspomniałem - dołożył mjuzaka, oczywiście za Twoim
pozwoleniem - i oby co - to wiersz nie musi być w ramach rymów
i na sztorc pisany - sama wiesz, ze każdy dobry wiersz ma swoją
melodię - czekam więc
z ukłonikiem i pozdrówką MN
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Izo, siedzę tu i myślę dokładnie to samo. Ten wers psuje wiersz.
Bez "miłości" pierwszy wers jest świetny.
Wersy jak dla mnie za długie (tak już chyba mam, że lubię krótkie, poza tym się nie znam ;), już je tu sobie pociachałam na własny użytek. Nie myśl, że próbuję Cię poprawić - tak tylko sobie czytam na różne sposoby.

dom, wejście pierwsze, od razu intymne:
schizofrenia. dziki śnieg na rękawie parapetu
oczy w ciup usta poszły na warunkowe.
oddycham chociaż właściwie zastanawiam się
czy oddycham. małostronny odcinek
drogi właśnie uciekł mi w górę. z dołu
brzęczy szkłem. nie wiem ile mam
osi na ilu napędach, w każdym razie
gnam mozolnie przez najbliższy pagórek
zdania podwójnie nieciągłego

śnieg syczy

bardziej niż rudy kot. już się nie zdarzy
miejsce i anafora. z dalekiego świata
wraca ś'wiadomość

czwartego kąta nie ma



Pozdrawiam. Fanaberka.
:-)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • ponad słowami i w przerwie pomiędzy tu jestem znajdziesz mnie w ciszy porozmawiasz bez słów to jest inny wymiar nie równoległy i nie prostopadły to nie matematyka litery za małe liryka umyka
    • @andreas Śniegu mało to i sławy nie staje.
    • być może sen jest furtką do światów inaczej podjętych decyzji   wyborami określam tylko kierunek z nadzieją że nikt nie przestawi dróg w nieskończoności możliwych zawsze będzie tylko jedna nawet wtedy gdy powiem nie   gdzieś już widziałem te oczy ten sam głos wyrzucił mnie z łóżka przed budzikiem   poznam cię kiedy zaśniesz pod drogowskazem w kolejnym gdyby zmienimy plan   jutra są bezradne przed świtem
    • Twe dni skończone, twa sława się zaczyna; W kraju twym pamięć zagości O zwycięstwach swego wybranego Syna, O jego miecza ostrości! O polach odzyskanych i jego czynach, O przywróconej wolności!   Choć poległeś, póki nam jest wolność dana Smaku śmierci nie zaznasz tu! Ta krew z twoich ran tak ofiarnie przelana Nie rozpłynęła się w mchu: Krąży dziś gorąca, w nasze żyły wlana, Twój duch wciąż żyje w naszym tchu!   Twe imię, okrzyk bojowy, przez oddziały Nasze w boju wykrzyczany! Twój upadek, jak hymn wzniosły przez chór biały Dziewiczych głosów śpiewany! Płacz i smutek nie są godne twojej chwały: Nie będziesz opłakiwany.   I Byron: Thy days are done, thy fame begun; Thy country's strains record The triumphs of her chosen Son, The slaughter of his sword! The deeds he did, the fields he won, The freedom he restored!   Though thou art fall'n, while we are free Thou shalt not taste of death! The generous blood that flow'd from thee Disdain'd to sink beneath: Within our veins its currents be, Thy spirit on our breath!   Thy name, our charging hosts along, Shall be the battle-word! Thy fall, the theme of choral song From virgin voices pour'd! To weep would do thy glory wrong: Thou shalt not be deplored.   Wiersz z 1815 (data publikacji) poświęcony greckim powstańcom walczącym przeciw Turkom. Nie mówi o nikim konkretnie, bohaterem jest "nieznany żołnierz". Byron sam odda życie w tej wojnie (w 1824), wskutek choroby co prawda, nie w walce, ale i tak jest przez Greków pamiętany jako megalos kai kalos - wielki i dobry. Przedmieście Aten - Vyronas nosi jego imię.
    • Ludzi szczodrego serca I dobrych manierów Charakteryzuje to, że prawdę mówią nawet w kościele Iż złe są ich czyny i pragną by złe pozostały   Nie ukrywają swojej miłości wobec istot zbuntowanych, a sercem swoim bliżej są prawdy bożej zgodnie z wiarą w to, co nadprzyrodzone.   Lepszy jest ich bezkresny fałsz wobec profanum Ponieważ nie dziwią ich rzeczy brzydkie Nie brzydzą rzeczy piękne A w ich umyśle brak skazy wobec siebie   Skalali się lecz skalanie swoje uznali Swoją bezradność wobec niej przypieczętowali świadomą dumą Uznając się za proch, jak proch żyją, Chwilą piętnując każdą sekundę, Sekundą pieczętując wieczność na peryferiach egzystencji   Prawda taka jest, że balansując na krawędzi norm Ślizgając się po cyrografie kłamstw, na krwi niezłomnego przeznaczenia strach w nich zaginął, zaginęło życie.   Jeżeli są ludzie żywi i są ludzie martwi.. To tutaj już nie ma czego nienawidzić oni bowiem rozszarpali swoje dusze, posłusznie czyniąc to, co demony rzucą na tacę   Pewne rzeczy stoją na głowie Inne właściwie też. Wszystko do góry nogami Dzieci próbują być dorosłe Starzy dziecinnieją A czas mija wstecz Pozbawiając ludzkość Resztki racjonalnego rozumu   Być może dlatego rzekło się, iż na początku był chaos?   W tej samospełniającej się przepowiedni stoją cheruby u bram początkowych wrót ku radości.   Lecz tu chyba ktoś komuś wmówił, że by żyć wiecznie trzeba palnąć sobie wzajemnie w łeb.         Ja będąc w tym kościele, szczerze wyznaję, że najchętniej zburzyłbym go, gdy z ambony wybrzmiewają słowa: "powiedz tylko słowo, a będzie uzdrowiona dusza moja"
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...