biegun

[Piotr Kuśmirek]

tamtej nocy zasypiała myśląc o tych wszystkich rzeczach,
które kryły się za zaciągniętą bladym, przeraźliwie zimnym
światłem szybą. poznasz mnie po odbiciu - przemknęło
jej przez głowę z pewnością cienia snującego się za kotem.

chłodne jest to, o czym chcę napisać. chłodne tym chłodem,
który zawsze zostaje w kościach, nawet po wyssaniu szpiku
i przeszkadza jak źle zrośnięty nos. biegun jest blisko,

niemal na wyciągnięcie ręki, wystarczy go tylko poszukać i
zerwać a później przez dziurę w siatce, lub miejsce po zębie
wyrwanym z muru wyrwać się z oblężenia, i po powrocie

schować do woreczka, między inne kości. ale nikt nie mówił,
że będzie łatwo. nikt nie mówił, że dotknięcie to nadanie nazwy
i że imiona bolą. poznasz mnie po imieniu - przemknęło
jej przez głowę a chwilę później karłowate niebo odezwało się

głosem dziecka.