jak to się skończy?

[tomasz85]

Pojechał nad morze po dość długiej przerwie. Wiele się wydarzyło od jego ostatniej wizyty. Teren przed domem zamienił się w malutką dżunglę, co było efektem zaniedbania przez okolicznych mieszkańców. Zawsze lubił tamtejsze okolice. Z daleka od miejskiej kakofonii. Osiedle domków jednorodzinnych w stylu amerykańskim było oddalone od centrum miasta do tego stopnia, że w czasie podwieczorka zamiast odgłosów ulicy wżynały się w mózg symfonie kolorowych pasikoników, które do późnych godzin wieczornych nie dawały o sobie zapomnieć. Czas wakacyjny to dość monotonny okres. Nie żeby się skarżył, ale mimo to był dla niego dość przewidywalny. Każdy dzień tak samo zaplanowany, tyle a tyle czasu w domu, a tyle na mieście. Jeszcze wtedy nie wiedział, że będą to wakacje, o których długo będzie pamiętał. Siedział z bratem na chodniku przed domem. Był ciepły bezchmurny dzień. Słońce chyliło się ku zachodowi i jedynie lekki podmuch wiatru o rześkim zapachu przypominał gdzie się znajdują.

-Ktoś jeszcze idzie do tej szkoły? – zapytał Roch
-Tak, kilku znajomych – odpowiedział
-Więc nie będzie najgorzej. Po kilku tygodniach znajdziesz swoje miejsce i zapomnisz o całej sprawie
-Sam nie wiem – wydawał się zmartwiony
-Ale ja wiem, czy kiedykolwiek się myliłem albo źle wyszedłeś na moich radach? Słuchaj się mnie a wszystko będzie dobrze – przekonywał brata jak to już miał w zwyczaju

Paweł nie słyszał co się do niego mówi. Jego uwagę całkowicie pochłonęła dziewczyna, która przed chwilą wyłoniła się zza rogu. W rękach miała piłkę do siatkówki. Jakaś dziwna siła nie pozwalała stracić mu jej z oczu. Czuł jakby już nigdy więcej miał jej nie oglądać i tylko tym jednym spojrzeniem nacieszyć się na całe życie. Od razu pojął, że ma coś w sobie szczególnego. W pewnym momencie dziewczyna też go dostrzegła. Uśmiechnęła się i jakby skinęła głową w jego kierunku. To wręcz nieprawdopodobne, pomyślał. Zobaczyła go czy tylko mu się zdawało?

-Muszę ją poznać – w jego głosie czuć było mocne postanowienie, tak rzadkie u ludzi jego pokroju
-Kogo? – spytał Roch z zainteresowaniem
-Ona jest urocza – odpowiedział po cichu, jakby tylko do siebie
Roch rozejrzał się i dostrzegł obiekt zainteresowania młodszego brata
-Nie żartuj sobie, przecież to Zuza – skwitował

Poczuł jak serce przestaje mu bić. Wielkie szczęście mieszało się z rozczarowaniem i zaskoczeniem jednocześnie. To ona.... - myślał. Ta, którą znał prawie od piaskownicy, która zawsze była dla niego jak młodsza siostra. Wstydził się swoich myśli. Próbował o nich zapomnieć, lecz bezskutecznie. Wyobraźnia już działała. Przed oczami miał cały plan wydarzeń na kolejne dni. Pamiętaj, najważniejszy jest pierwszy kontakt. Może wystarczy zwykła rozmowa na niezobowiązujące tematy, a potem jak za dawnych lat pójdziemy na długi spacer. Usiądziemy gdzieś na chwilkę i wtedy... Nie to niemożliwe, uspokój się! Przestań tak myśleć! Pamiętaj, że jest dla ciebie jak siostra, jak dziewczyna najlepszego kolegi, jak... dziewczyna kolegi – czuł beznadziejność sytuacji, w której się znalazł. Jak... dziewczyna kolegi... która cię lubi... i może… myśli o tobie czule. Taaak, ty też ją lubisz. Jest ładna, inteligentna, kolega ma szczęście. Jednak ostatnio chyba o nią nie dba. Zdecydowanie poświęca jej za mało czasu. Na dodatek zapomniał o jej urodzinach. Nie moja wina, że ona już go nie chce. Oczywiście próbowałeś ich pogodzić jednak bezskutecznie. To nie była dobra miłość. Całkowicie do siebie nie pasowali, absolutnie. Sam nie wiem, co ona w nim widziała. Pewnie to on ją zmusił, przekupił chrupkami czy coś, wielkie mi uczucie. Dlatego teraz jest w tobie... kurwa! Ale z ciebie zboczony zwierzak! Próbował doprowadzić się do porządku. Czuł się źle. Targany niedorzecznym uczuciem mógł zrobić tylko jedno

-Idę do domu – powiedział wstając pospiesznie
-Poczekaj, może zagramy z nią w piłkę? – zaproponował.

David odszedł bez słowa. Jego starszy brat przeczuwał, że coś jest nie w porządku. Coś najwyraźniej umknęło jego uwadze. Od zawsze był dla niego wzorem, pewnego rodzaju kompendium wiedzy i ostateczną wyrocznią na każdy temat. Odpowiadała mu taka rola. Lubił opowiadać różne historie, choć nie zawsze prawdziwe, a Paweł był dobrym słuchaczem. Wbity w niego wzrok młodszego brata, pełen podziwu i fascynacji, napawał go dumą z własnej osoby. Czasami uśmiechał się sam do siebie na myśl o posiadaniu nad przeciętnej fajności.

[MARCEPAN 30]

Poprawne, stonowane i z ciekawą konstrukcją, temat może trochę banalny, ale dobrze się czyta. Jedna uwaga : "nadprzeciętnej" piszemy razem.