Jego Maduza

[Alicja Nawaryńksa]

"Jego Meduza"

Szoruję, szoruję na raz zmywam, na raz
w oczach sceny dantejskie ostatni odtwarzam raz

Słyszę każdy ruch ,każdy szept, każde słowo
szoruję ,szoruję zmywam

Odwrócona plecami na znak protestu
Nie moje znaki w niebie ,cudownie oby było
to za mało

Nie potrafię oddać złudzenia nie potrafię
rozchylam

Gruba dłoń i miękka, nie moja ,ciało duże, gorące, wilgotne, paskudne
Jego OBSKÓRNE ramiona, jak MEDUZA GDY KONA

psyche jak kłoda bezdenna
nawiązana przygoda urasta w tle
zapominam zapominam za-po-nim-nam
...

[51fu]

chaos - zdaje się - niekontrolowany. dużo krzyku i pretensji. puenta z wewnętrznym fuj. ale pomysł gdzieś jest, tylko nieodpowiednio zapisany.

[Alicja Nawaryńksa]

w wierszu nie ma krzyku ani prestensji , raczej"kontrolowane" wyznanie i "kontrolowany"chaos, a puenta rzeczywczywiście z wewnętrznym fuj ale to fuj bywa również zewnętrzne itakie fuj też "szoruję się..."a co do "pomysłu" dziwne bo nigdy nie pisze wiersza bo "mam pomysł" tylko gdy chce przelać własne uczucia na papier ,co do sposóbu zapisania moich uczuć,uważam że jest odpowiedni ale w końcu nie jestem ekspertem więc padam do stupek ekspercie