"prawdy"

[Iris_IK]

tyle już było prawd
i o szczęściu, i o żalu
w słowach, co wiatrom podały ton
wiatry w trzcinach w chowanego grały
pachniało tatarakiem

świtem mgły prawdę o słońcu
podzieliły na strofy
ptaki skrzydła rozpostarły
do lotu
gałęzie rozkołysane

prawdy drżeniem spłoszone
spłonione wstydem
pierwsze otwarte dzwonki
pachnące łąką
zroszone źdźbła zbóż

prawdy popłynęły ,jak krople słone
morskiej wody
w jednej małej fali
jak strumień górski
wartki nurt

prawdy-moje drogowskazy
prostowały kręte drogi
smagały grudkami lodu
lub ziarnami piasku
serce z kamienia

ile ich było...
zgubiły się w labiryncie
logiki i marzeń
jak sople wiosną
roztopione lody waniliowe





[sub]Tekst był edytowany przez Iris_IK dnia 24-02-2004 23:39.[/sub]
[sub]Tekst był edytowany przez Iris_IK dnia 25-02-2004 17:10.[/sub]

[Iris_IK]

Tyle smutaśnych wersów dziś przeczytałam, że wyciągam swój stary, też niewesoły,jednak inaczej ubrany w słowa...

przyjemnego czytania

całuski

I.
[sub]Tekst był edytowany przez Iris_IK dnia 10-03-2004 23:26.[/sub]

[Fantasmagoria]

Czyta się lekko, ale skoro już pojawia się interpunkcja o proponuje wstawić spacje przy myślniku a odstęp sprzed przecinka przeniesć za niego ;) Świetnie wybrnęła Pani z tematu. Nie można zarzucić, że przedstawione spostrzezenia nie są niczym odkrywczym, bo rozwiązała to Pani już w pierwszym wersie. Pozdrawiam