Niebo upada po raz szósty.

[Czaplina]

Jak żołnierzyki w jednakowych mundurach
pędzą w szyku, szeregach, sznurach
przeszłości sceny, utkane smętem.
Płacząc z sumieniem się kłócą.
Próbują przypomnieć, że były,
że są, a jeśli nie, to wrócą.
Rozkołysane na niciach miłości,
gdzieś nad obłokami, stukotem nicości
potrafią uciszyć najpiękniejsze słowa,
dobre myśli pod zła bronią schować.
Rozbiorą do naga, co najważniejsze,
bez przejęcia na pięcie się obrócą,
zapomnianą melodię pod stopy rzucą.
Musisz postarać się więcej,
Wziąć ich strzelby w swoje ręce,
Pozabijaj ich i siebie,
Bóg skazał na śmierć wszystkich,
A znalazł się w niebie.

[Viiera Victum]

Podoba mi się ten wiersz. Prsezsłanie zrozumiałam, rymy niezbyt wprawne. Ale nie jest źle, pisz dalej.
Pozdrawiam