Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

just like me

And the color I feel
is the color I killed
And my crown
is hovering above me

And the blood she lost
dripping from wrists and soul
was mine
And the tears she cried
were also mine
I feel so selfish ...

Shout it out!! Let it out !
Move your tongue like
the whole world was yours!

And the color I feel
is the color I killed
And the smile I avoid
is the smile I cut

All the things she's written
on a wall with red finger
were my inside poems
And all she wished for
were my dreams
I'm living inside a memory...

Shout it out! Let it out!
There's no point keeping it
like useless postcard!

And the love that I feel
is the love that I killed
And my diamond ring
is flying around me

And there's no remedy
for untreated wounds
And she asked me
why I die, I lie?
Isn't it just a theatre?
I guess the rain is coming down ...

Don't run! Don't hide!
It's hopeless and not like me
Turn around and smile ironicly!

And she's living inside a memory
that is hidden very deep
And the cry she's crying
is the cry that I choke with
And the love I killed
is the love she never felt

Opublikowano

I do not understand many things, such as why has she done so many irrelevant, absurd things... Why have you choosen this language? As we see your English abilities are ... medium (not a white lie - just truth)... I do not want to misjudge your poems but I have tried really hard. It is so poor... Please - write something in Polish or translate this poem into it. I hope you are brainy and talented so it will be nothing speciall for you. At the moment I can hardly see any sense...

EL

Opublikowano

If you hardly see any sense then maybe you are not supposed to see it.
this whole forum is a rubbish, I expected something more sophisticated and you all seem to me as Masłowska fans.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Ktoś zauważy plamę, a ktoś nie powie, że ją widzi. W życiu jest dyskrecja.
    • Oj zazdroszczę tej miłości:)
    • @M jak Malkontent Każde pokolenie ma swoje bolączki i swoje ciemne strony, ale jednak myślę, że jest coś w stwierdzeniu że generacja urodzonych w latach '70 (obecni 45-55 latkowie) była i pozostaje na mocno straconej pozycji. To pokolenie, które wciąż na coś nie zdążyło, pokolenie ludzi spóźnionych na wszystko, którym rozmaite szanse i wyzwania uciekły sprzed nosa, które wiecznie goni rozpędzony świat.
    • @infeliaBrawo! To wyborny wiersz, w którym jest wszystko, co trzeba - prawdziwe życie, humor, nawet odrobinę przechylający się w stronę groteski, ale też subtelna, dyskretna liryka, zmyślnie ukryta w detalach (cycata baba, wata cukrowa, uczeń grający rolę drzewa). Radosna, sztubacka niewinność przeplata się tu jednak z pewnego rodzaju gorzką refleksją, która ukazuje bardzo asymetryczny konflikt między tym, co przecież naturalne, żywe, wesołe, intuicyjne - a ciasną klatką bezdusznej instytucji. Za puentę o czerwonym pasku postawiłabym siódemkę z plusem ;) Dlatego, bo wreszcie przywraca właściwy porządek świata.
    • Przegranym pokoleniem nas nazywają, ci co z okna czołgi oglądali. A ci co z okna kuriera wyglądają, za najbardziej nieszczęśliwych ludzi. Pół dnia rozkmin z bandą na drabinkach, drugie pół biegając za piłką. Od kwietnia do października mój rower do piwnicy nawet nie zaglądał, robiąc pięć razy równik po osiedlu oraz pobliskim lesie. Na ścianach pokoju pop, w ręce nieudolnie „Nie płacz Ewka”, a w radio Gollob, walczący o marzenia z dzieciństwa za cenę resztek zdrowia. Pamiętam nerwy pierwszej rozmowy i zawód na jej twarzy, gdy popłynęły pierwsze słowa. Tak samo jak stres przed egzaminem w dorosłość i radość po jego zdaniu. Potem na dobre przepadliśmy we mgle prozy życia, ale ci przed nami i za nami już nie? Bloki wypełnili przegrani, oszukani i rozczarowani, ale czy tylko czterdziestolatkowie? Czy wy nie żyjecie już tylko wspomnieniami? A wy niekończącą się frustracją z niemocy? Czy to jest lepsze od żalu? Żalu do was, że spieprzyliście nam życie. I do was, że nas ciągle doicie. My, pokolenie skrzywdzonych? Czy my, pokolenia skrzywdzonych? W kraju, gdzie ciągle za mleko płaci się krowami, trudno nie zostać pokoleniem straceńców.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...