Człowiek

[Marcin Groemeer]

Prażony przez słońca przeklęte promienie
Gorącym podmuchem wiatru otulony
Przez Boga zapomniany, opuszczony przez ludzi
Wytchnienia szukając przed spiekotą ucieka.

Unikając niebytu w jego objęcia zmierza
Z jego martwym oddechem na karku spalonym
Biegnie choć nogi kajdanami niemocy skute
Od skały żalu litego myśli oderwać nie może.

Idzie celu nie znając krzyżową ścieżką cierpienia
I wpada w pułapki przez los beztroski zastawione
Patrzy w przepełnione goryczą Boga oblicze
Które niemocą pachnie i słabością krzyczy.

Tropi pozostawione na ziemi ślady nadziei
Szuka jej niestrudzenie ale ona szybsza od myśli
Ucieka...Tak jak on bez celu biegnąc sens biegu zatraca
Zagubiona w podróży bez sprzeciwu umiera.

Zatapiany w głębinach cierpienia łez płynących
Dryfuje bezwolnie w poszukiwaniu źródeł oddechu
W wędrówce pada z braku sił Wygnaniec Raju
Szukając zamykającymi się oczyma nieba pustkę widzi.

Podróżnik, uciekinier, przeklęty, CZŁOWIEK
Odchodzi choć już dawno jest nieżywym
Ciszą przeraża spokój szukany przez lata
Grób życia zamyka wieko oczu mętnych.

[Judyt]

Smutny wydźwięk człowieka, nie ma w nim nadziei, ani miłości, ani wiary. To jest człowiek?
pozdrawiam ciepło

[Tomasz Obłuda]

Przez Boga zapomniany, opuszczony przez ludzi
to jest człowiek.zajebisty wiersz.

[Tali Maciej]

trwoga do Boga
katujesz czytelnicze oczy, wstydź się
zdania w stylu:

"Zatapiany w głębinach cierpienia łez płynących"

patosem zawiało

ale jedno jest pewne, domęczyłem do końca
czyli plus dla mnie

pozdrawiam

[kyo]

jak Tali Maciej, tylko ja nie dotrwałem;) pozdrawiam