Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

obrzmiały pęcherz rodził się gdzieś na wschodzie
krzyczały mewy łodzie tarły o siebie kadłubami i rdzewiały
próbowaliśmy to utopić

pomiędzy deskami świeciły kawałki ryb wierzyłem
jeszcze nauczymy się zapominać
zatęchłe drewno skrzypiało ty też
obiecałaś sobie wiele

Opublikowano

no dobra Piotr - jak zabawa to zabawa
pozwól, że najpierw rozbiorę tytuł

pom - pomorski (chodż pomorze zupełnie z innej beki się wzięło)
ost - wschód

a teraz hip-hop:

obrzmiały pęcherz jak długopis
okrzykiem mewy trącej łodzie
podzielić chciało by się topić
lub pisać w fali bo w tym wschodzie

pomiędzy dechą i rybami
zatęchły myśli dnem lecz na dół
idą tak zwani bohaterzy
co mieć nie mieli w pen'ie wkładu

i sugestie

rdzewieć - może tlenić - oddychać?
próbowaliśmy - znosiliśmy lub nosilismy

z ukłonikiem i pozdrówką MN

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



rdza - związana z metalem - a tu na łodziach te brązowe to protista - chyba mają nawet swoją nazwę - acz, widzisz zapomniałem, hi, napewno nie pantofelki (bo to bakterie) ale jakoś tak otoczaki? nie pamiętam, sorka

z ukłonikiem i pozdrówką MN
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



ej tam - drewniane czy nie drewniane
a łodzie "jedne o drugie" winny trzeć
a jak mogą o siebie? mogą też o piasek
ejć, dobra - bo się czepiam - próbowałem
tylko przekazać - kiedyś literaci
czepili się Mogielnickiego - bo napisał
"i sobie sam" - a winno być "sobie samemu"
ech - zatęchłe drewno nie umie skrzypieć
to co słyszymy to efekty dźwiekowe ciśnienie wody
w nich "samych sobie" - ejć - koniec kadzenia
chyba że Ci to nie przeszkadza - nie zamierzam
walczyc - jedynie być na Tak albo Nie
jeśli co
z ukłonikiem i pozdrówką MN
Opublikowano

proszę mi wyjaśnić dwie rzeczy:

1. czym jest gniot
2. czym jest lobo

jeśli chodzi o pierwsze pojęcie, ciekaw jestem Twojego podejścia do niego, bo nie raczyłeś wyjaśnić, dlaczego.
a czym jest lobo po prostu nie wiem, domyślam się, że to Twój guru poetycki. Tym chętniej chciałbym zobaczyć jakieś namiary, żeby sobie to ułożyć.

Poza tym, jeśli stać Cię jedynie na taki komentarz, to przy następnych moich tekstach je sobie daruj.
Szacunek wymaga wyjaśnienia swojego zdania. Jeśli natomiast nie szacunku Ci brakuje, to po cóż się odzywać?

Opublikowano

zapytałem, jak te sugestie odnoszą się do wiersza, bo jako podmiana słów mi nie pasowały. Chętnie porozmawiam.

A Pan Mirek dał upust chamstwu i czmychnął. Podejrzewam, że jest to wynikiem nieprzychylnego komentarza pod jego tekstem, ale mimo to domagam się wypowiedzi bardziej dojrzałej.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



jajć, zmiany to Twoja sprawa - próbowałem Ci tylko przekazać swój obraz i taki tam jeden przypadek z "siebie" - widzisz - jeszcze jedno mewy chyba nie krzyczą, jajć, słyszałeś ich normalny głos? mewy mogą drzeć powietrze - ale oczywiście przyznasz, że to wyświechtany skrawek czyjejś podłogi, zresztą same mewy nam nie powiedzą, nie wyszepczą, nawet nie wykrzyczą co robią z dziobem, hi, ajć czasem mewy myli się też z innymi ptakami

z ukłonikiem i pozdrówką MN
Opublikowano

ale ja nie neguję Twojego odbioru i obrazu. Przecież to właśnie jest najważniejsze. Darcie powietrza to moim zdaniem dobre połączenie. Tutaj chodziło mi o krzyk, pl tak to odebrał.
Zauważ, że bohater tekstu nie musi znać się na ptakach, na dźwięku. To wiersz o świecie wewnętrznym, nie musi być nieomylny. Powinno się raczej unikać pomyłek w tekstach bardziej moralizatorskich, czy filozoficznych. Tak sądzę.

"rdzewieć - może tlenić - oddychać?
próbowaliśmy - znosiliśmy lub nosilismy"

wyjaśnij mi to, bo nie wiem, jak się odnieść. Sugerujesz zamianę słów?

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



rdzewieć znaczy tyle co utleniać się, a o rdzy na już się wysłowiłem, że najczęściej tylko sie wydaje - boć to protista, pierwotniaki

próbować - coś przeżywać, znosić, doświadczać

ale to tylko sugestie - żaden napad, a jeśli moralizuję to sory, spróbuję się przestawić,

dziś Piotrze już wybacz, czas na mnie, możech coś zmienisz a jak nie to tyż dobrze

z ukłonikiem i pozdrówką MN
Opublikowano

zmieniłbym, jeśli miałoby to jakieś znaczenie dla wiersza.
łodzie rdzewiały (zauważ, że to wyklucza drewno, o którym wspomniałeś). i nieistotne, czy rdzewiały przez pierwotniaki. jakie to ma znaczenie. księżyc lśnił, bo lśnił, a nie dlatego, że odbijał światło słońca.
a próbować ma także drugie - i częściej używane znaczenie, które konotuje miejsce walencyjne 'coś', próbować coś zrobić.
myślę, że Twoje sugestie w tym przypadku niczego nie wnoszą. To treść poza tekstem, o której - owszem - można dyskutować. Jeśli natomiast zmieniłbym tak, jak to zalecasz, przesłoniłoby to wątek, który w tekście jest istotniejszy. Takie szczegóły budują jedynie nastrój, pamiętaj o tym.

Opublikowano

tylko, że łodzie nie rdzewieją - boć u nas się tak w światku przyjęło
że jak jest jakiś nalot to zaraz pewnie koroduje - a tu okazuje się
że to zabezpieczenie przed korozją, tak też jest z tymi pierwotniakami
i jeśli nawet jest jakiś przekaz w wierszu to nie mydl, bo już z wieloma
innymi rzeczami zamydlono - ot chocby z duchami na bagnach czy
jakim kolwiek innym stworem (ot choćby z cyklopami - bo Grecy
odnajdywali czaszki z wielkimi oczodołami i "se" wymyślili, że to
cyklopy - a w rzeczywistości to były czaszki słoni), ech - na morzu
to chyba nie łodzie a kutry są, a zresztą trza spytać tych co pracują
na morzu - boć znów wyjdzie "blaga" - dlatego warto żyć by prócz wiersza
móc przekazać te "coś" więcej

z ukłonikiem i pozdrówką MN

Opublikowano

Idąc tym tropem można zacząc zamieszczać definicje encyklopedyczne w wierszu.
W dalszym ciągu myślę, że nie ma to znaczenia dla wiersza. Skoro ludzie mówią, że łodzie rdzewieją (nawet, jeśli wynika to z niewiedzy), to jest ok.
Podobnie dla samej mitologii greckiej poślednie znaczenie miały czaszki słoni (dla sensu, nie genezy).
Ale dziękuję za wnikliwe dociekania.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



dzięki za dociekanie, hi - wiesz - pewnie, że dziś się mówi oprócz pomarańcza i pomarańcz, hi, ale - czemu tak zakłamany świat podaje (serwuje) - "PRÓBUJE" udowodnić, że Grecy mieli bogów, a my? stąd każde słowo ma swoją wartość i jeśli przekręcasz znaczenie słów to myślę, że - a zresztą - w wielu miejscach zawarłeś błędy i nie pisz, że encyklopedię możnaby było - nawarstwienie słó tworzy nowe słowa - ale jeśli używa się starych słów - to bądź konsekwentny - wiersz w zasadzie jest o niczym i jeszcze (powtórzę się) zawiera błędy - typowe dla początkujących - sorka - nie atakuję - wskazuję Ci jedynie - zasugerowałem zmiany - a Ty? do kaduka, żadnej mądrości nie wywiodłeś, sory, a może wszystko wypłynęło w morze? (morze, orze - orz - to dawny koń wykorzystywany do pracy) - jajć, ale po co ja Ci to piszę i tak wiesz swoje
z ukłonikiem i pozdrówką MN
Opublikowano

Witam.
Więc to jest ten wiersz od dawana przepowiadany ;-)
Ten fragment rzeczywiście tworzy klimat:

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Natomiast tutaj nastrój gdzieś przepadł na rzecz rozbawienia:


Nie jestem pewna, czy do końca zrozumiałam przekaz (kawałki ryb?). Moim zdaniem wiersz wart chwili zatrzymania.
Pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • oglądam nieśmiałe  dawne marzenia  które nie ujrzały światła dziennego    gdyby… tak czasami myślę    jaka byś była  w bliskim spotkaniu    tam wtedy  czarowałaś  byłaś niezachodzącym  słońcem  a ja  ja chmurami na niebie    bawiłaś się  moim cieniem    6.2025 andrew 
    • w niej masz drogi mleczne pokłosiem wydeptane - tu historia z korzeni w niepewność wyrasta. w niej masz ścieżki dopiero co w rosie skąpane - nie minie nawet chwila, a czas je zawłaszcza.   jest tak wyjałowiona (krucha, ślepa, głucha) monokulturą pragnień i błędów tętniących, pusta leży w bezruchu, milczy i nie słucha cichych szeptań i krzyków w koronach szumiących.   choć tak bardzo zmęczona, zasnąć nie potrafi, wciąż zakochana w niebie, z gwiazd wzroku nie spuści, będzie mu czule śpiewać przyziemne piosenki - może ją pokocha, tym marzenie jej ziści.   podszyta marzeniami bladoróżowymi, jedwabnymi nićmi i słodkim wiciokrzewem, użyźni swe zmysły, rozsieje uczuciami, odurzy zapachami i wilgotnym ciepłem.  
    • (Ojcu)   Wiesz, stoję tutaj. W tej trawie wysokiej. W słońcu. W tym rozkwieceniu bujnym i tęsknym.   W tej melancholii rozległej jak czas. W tym ogromie cichym sen głęboki otwiera powieki. I śnię tym snem potrójnym zamknięty. Tą duszną godziną upalnego lata.   Chwieją się wiotkie gałęzie. Łodygi. Źdźbła łaskoczące łydki.   I wszystko to szumi, gęstnieje. Oddycha niebem rozległym. Kobaltowym odcieniem przeciętym smugą po odrzutowcu i z białą gdzieniegdzie chmurą, obłokiem skłębionym …   W powietrzu kreślę tajemne symbole, znaki. Lgnę ustami do kory drzewa. Całuję. Namiętnie. Jak usta kochanki niewidzialne, drzewne. Liściastą boginię miłości.   Wnikam w te rowki słodkawe i lepkie od soku, czując na końcu języka tężejące grudki.   Układam zdania zapadnięte do środka, zamknięte a jednocześnie przeogromnie rozległe jak wszechświat. Jak unicestwienie. Zaciskam powieki. Otwieram… Mrugam w jakimś porywie pamięci.   Widzę idącego ojca, poprzez odczuwanie w nim tej powolności elegijnej (taką jaką się odczuwa we śnie)   Idzie powoli w wysokiej trawie. W łanach rozkołysanego morza z dłońmi złączonymi mocno i pewnie.   I rozłącza je nagle w mozaice szeptów, rozsuwając w tym złotym rozkłoszeniu zbożność i wiatr. I znowu w słońcu, i w cieniu. Za tym dębem, za kasztanem.   Za samotną w polu topolą. Chwieją i smukłą. jak palec na ustach Boga.   Idzie powoli, odchodząc. I pojawia się na chwilę, by zniknąć znowu za jakimś krzewem, co mu zachodzi znienacka drogę.   I znowu, ale w coraz większym oddaleniu. Za kępą pachnącą, za tym drżącym ukołysaniem maleńkich kwiatków, które mu spadają na głowę białym deszczem. Za jaśminem, który tak kochał za życia.   Twarz przesłaniam dłonią, szczypiące oczy, bowiem uderza mnie oślepiający promień słońca. Znienacka.   Otrząsa się w prześwicie z szeleszczących liści w powiewie. Lecz po chwili robi się duszno i cicho. Jakoś tak tkliwie. Ojciec zniknął, zapadł się. Rozpłynął, gdzieś w rozkojarzeniu sennej melancholii.   Na piaszczystej ścieżce pociętej cieniami gałęzi. A jednak był tu kiedyś i żył jeszcze. I żyje...   Jestem jedynym świadkiem tej manifestacji. Tego przemknięcia niematerialnego zrywu zakamuflowanego przed światem.   I mimo że jestem bez miejsca i przeznaczenia, notuję każdy błahy kształt. Każdy nawet zarys, który jest w czyimś zamyśle jedynie nic nieznaczącym szkicem.   W chmurze spopielałej. W nadciągającym snopie deszczu.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-06-24)    
    • Ciekawe, czy innych książkach też będzie.  Pzdr

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        (dla Raskolnikowa Sonia po prostu była święta, ale dawno czytałam).
    • @Robert Witold Gorzkowski dziękuję @Rafael Marius dziękuję. Pozdrawiam Was serdecznie, ale nie końcem, lecz początkiem, który wskazał mi drogę , co dalej muszę robić!  Zresztą, nie pominąłem przesłanek z jego podpowiedzi , jakie pozwalają odkrywać to, co zostało nieodkryte albo zatajone!?   Więc zaczniemy od tego, czym jest język światła i cienia?            

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        !!!!   Interpretację już mam!              
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...