risdan dillan stillan

[Piotr Jakubiak]

Siedzę

nasze twarze w głębi
fotel bujany
lipa w kominku

risdan dillan stillan

czyli mamy burzę
jutro do roboty
zgoda, pojutrze odkurzę

znowu pukają do drzwi
trzy lata temu zepsuł się dzwonek
otwórz, przecież nie wstanę!
myślę teraz

risdan dillan stillan

nic się nie stało
jedynie zmarnowałem życie!
przecież nigdy cię nie było

już mi cieplej
muszę się ogolić
nowa brzytwa
zaraz przyjdę



czemu nic nie mówisz?
śpisz już?

[M._Krzywak]

Technicznie na śpiewająco - a i treśc niebanalna (chociaż nie rozumiem tytułu - a to jest powazna szkoda dla ogarnięcia całości)
W każdym razie tekst uważam za jak najbardziej udany.
Pozdrawiam.

[Veronique Sijka]

przyznam szczerze że zaglądam tu 3 raz bo mi spokoju nie daje. Jako że jeszcze nie rozgryzłam to tylko zaznaczam swoją obecność, jak przetrawię to wrócę
ale zaintrygował mnie
v.

[zak stanisława]

PL. nic nie mówi bo brzytwa była zbyt nowa, a ręka zbyt pewna swej niemocy...
pozdrawiam ES

[Piotr Jakubiak]

Widzę że ktoś nie miał problemu z interpretacją wiersza...
Bardzo fajnie napisane żak

[zak stanisława]

fajnie, a mnie mrowie przeszło po plecach....
pozdrawiam cię Piotrze

[Julian Ignacy Bezwenny]

nie lubię poprawnych wierszy
są nudne
piotr - człowiek pełen kontrowersji
wiersz natomiast nie ma klarownego oblicza
co cieszy
monotonny, ale pełen emocji.
brak ciągłości oraz jednoznacznego zakończenia daje do myślenia.
powtarzane 'risdan dillan stillan' potęguje mrok, smutek, przygnębienie.

pomysl bardzo ciekawy.

tak dalej Piotrze!
pozdrawiam