Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Kołowrotek

Vanity fare

Przez Vanity fare
w Limeryki

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Vanity fare

Vanity fare

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Kręci się ziemia w szaleńczym pędzie,
to jesteś w dołku, to znów na górze.
I szukasz drogi w pisarskim trendzie,
i razy zbierasz na własnej skórze.

Chciał pewien poseł tworzyć poezję.
Nad wyraz tępy był, nie ukrywam.
Spójrzcie, powiada, na słów finezję
których na codzień w sejmie używam.

Moje oracje i filipiki
w wieczną pamiątkę zamienić muszę.
A jakie w głosach da to wyniki
kiedy pospólstwa zdobędę dusze.

Jak rzekł tak zrobił. I z pracy dumny
poprzez sejmowe mknie kuluary.
Niby istota, niby rozumny,
ale uparty jak osioł stary.

Szepce strwożona z klubu posłanka.
-Trochę pokory drogi kolego,
to czczych sloganów jest wyliczanka,
to jest po prostu twór do niczego.

Nie pobrzmiewają w nim nuty wieszcze,
wodospad rymów co pierś zatyka,
tchnące przestrogą wizje złowieszcze
lub choć mazurków świat Fryderyka.

Gdzieś romantyzmu zgubił epokę,
patriotyczne Narodu trwanie,
w wierszach ukrytą wiary opokę
i ufność w Polski nieprzemijanie?

Gdzie choć namiastka krzyku "Za Naszą".
Czy Ci Ojczyzna jednako bliska
gdy Twoje wiersze nicością straszą
a małość serca jak żółć wytryska.

Ziemia się kręci w szaleńczym pędzie.
Niejedną tfurczość w górę wyniosła.
Brońmy więc swego, bo na nas będzie,
że się utrwali poezja posła.

Kręci się ziemia w szalonym pędzie,
co z nami będzie, co z nami będzie.



PK VII 2005

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Aleksandra Pietruszka
      Ból

      Przez Aleksandra Pietruszka · Opublikowano

      Ból Najgorszy ból to ten, który widzimy u bliskich Wszyscy czują jak zamykasz się w sobie i stajesz się niski Czujesz jak szpilki wbijają Ci się w serce, w oczach stają łzy A ty musisz być silny i wytrzymały jak kły Mimo wszystko kły też mogą się kruszyć Lecz trzymasz się dalej, nie toniesz, by tylko ich ruszyć Oni muszą ruszyć się z miejsca i dalej żyć, bo gdy ktoś umiera Stają w miejscu i czują jak ten ktoś ich ze sobą zabiera.  
    • bazyl_prost
      Kogoś kto wymyślił życie i śmierć

      Przez bazyl_prost · Opublikowano

      @Waldemar_Talar_Talar wąż wymyślił śmierć
    • Toyer
      Niedomknięte chwile

      Przez Toyer · Opublikowano

      Pamięć bezdenny kielich na ołtarzu myśli pełen łez i uśmiechów idących bez końca bez początku powroty zdarzeń trucizna gorąca schronienie tych obecnych co dopiero przyszli krucze skrzydła złowrogie w głowie szalejące w szatni ptaki zamknięte piórem połamane karmiąc się wspomnieniami nietoperze szklane powracają głodne zamknięte w oczu zagadce a ja wciąż niosę w dłoniach tę ciszę rozdartą jakby była kluczem do drzwi których nie ma pod powieką rośnie las — splątana ziemia gdzie każdy krok budzi echo snów odkarmionych stratą próbuję wrócić tam gdzie nigdy nie byłem śledząc tropy pozostawione przez własne odbicia ale one uciekają w głąb czasu — bez liczenia bez bicia jakby znały prawdę której ja dotknąć nie umiem i tylko wiatr co przewraca karty nieistniejących ksiąg pyta szeptem czy pamięć to dar czy przeklęta droga a ja mu odpowiadam — wciąż szukając Boga w niedomkniętych chwilach w których mieszka błąd
    • Dekaos Dondi
      Bieg

      Przez Dekaos Dondi · Opublikowano

      Gęste pnącza, coraz skuteczniej zniewalają bieg. Blokują już i tak trudną drogę. Na domiar złego kawałki ścian i wszelkich innych śmieci, jeszcze bardziej utrudniają parcie do przodu. A jest ono przemożne, bo też cel dla mnie istotny. Niestety. Ilość przeszkód powiększa nieustannie skale trudności.          Powstają wciąż nowe i bardziej upierdliwe. Blokują uparcie drogę. Jakby coś mnie chciało zniechęcić, wyrzucić poza nawias, gęsto zapisanej kartki, dając do zrozumienia, że jestem niepotrzebnym elementem w tej całej układance, w której nie wiem, co jest grane. Czy fałszuje orkiestra, czy wręcz przeciwnie – nie pasuję, do tonacji i rytmu świata, a cały mój wysiłek, pójdzie na marne.      Może na szczęście, nie dla całego, ale i tak, trudno mi przebrnąć przez ten, nieprzychylny tunel. Poza tym, nie mam pewności, czy warto, chociaż przeminą bezpowrotnie, jakiś bliżej nieodwracalne chwile.    Jednak  promień przywołujący, coraz słabiej, acz stanowczo, wyznacza drogę. Cel jest tak blisko, a jednocześnie tak daleko. Czynniki utrudniające, przytłaczają ze wszystkich stron. Kolczaste druty jaźni, dławią i ranią niemiłosiernie.      Pomimo, że  wołanie już trudno słyszalne, odczuwam jakieś dziwnie rozpaczliwe przynaglenie. Mówi o tym, że za chwilę może być za późno. A wystarczy tak niewiele. To właściwe już tylko same echa, powtarzają wciąż to samo.   A jednak. Niemożliwe, może byś możliwym. Jeszcze trochę rozgarniania przeszkód i wchłonę sensowne wytłumaczenie. Może jeszcze nie wszystko stracone. Widzę przysłowiowe światełko w tunelu. Błyszczy daleko, lecz odległość, jakby krótsza. Mam w sobie więcej energii, spotęgowanej widocznością celu, lecz może to tylko, złudzenie.       Cholera. Światełko zaczyna zanikać. A przecież w jakiś niepojęty sposób, jestem prawie u celu podróży. Nawoływanie było przecież bardzo silne. Aż prawie bolało. Nie chcę popełniać błędów, ale czasami tak mam. Mylę cel. Może teraz, zmylił, mnie?    Jestem wewnątrz umysłu. Niestety. Przybyłem chyba za późno, bo raczej już po sprawie. Nie mogę nic na to poradzić. Czuję się jak ścierwo, wyciągnięte z zamrażarki, którym ktoś stuka, o kant przegapionej powinności.   Mogłem bardziej uwierzyć w przeszkody, by mieć większą pewność, że je pokonam, chociaż trochę wcześniej. Dupa ze mnie, a nie empatia! Może wystarczyło kilka słów zrozumienia. Przepraszam – wypowiadam w myślach – patrząc na nieruchomą ciszę.  
    • Konrad Koper
      Senna anegdota

      Przez Konrad Koper · Opublikowano

      Widziałem ją w śnie? Była na ulicy? Znałem ją?   W innym śnie: Jawił się jej zarys na krętych schodach. Prowadzą one do krzywej wieży…    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...