Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

nim po akrobacjach spocznę gdzie popadnie
ciasno tuląc nerwy wyschłych żywotności
zagra wiatr do tańca zanim ziemia spadnie
i w objęcia przyjmie wybielone kości

nim się skryję cicho pod pierzyną śniegu
rozkładając skrawki uśmiechu nad życiem
z alei istnienia chwile przełknę w biegu
łzą obmyję twarze zgasłym serca biciem

nim mi będzie dane odejść bezpowrotnie
stęsknione spojrzenia drogi świat opłyną
i uchylę czoła tym co jeszcze zgodnie
bladym pocałunkiem klękają przed zimą

Opublikowano

nim po akrobacjach spocznę gdzie popadnie
ciasno tuląc nerwy wyschłych żywotności
zagra wiatr do tańca zanim ziemia spadnie
i w objecia przyjmie wybielone kości............objĘcia, literówka

nim się skryję cicho pod pierzyną śniegu
rozkładając skrawki uśmiechu nad życiem
z alei istnienia chwile przełknę w biegu..........czy ta patetyczna "aleja istnienia" musi być?
łzą obmyję twarze zgasłym serca biciem

nim mi będzie dane odejść bezpowrotnie
stęsknione spojrzenia drogi świat opłyną
i uchylę czoła tym, co jeszcze zgodnie........jak jest jeden przecinek, to trzeba postawić resztę interpunkcji!!!
bladym pocałunkiem klękają przed zimą

Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Natuskaa    Bardzo Dobrze. Wręcz Świetnie. Miło czyta się Twój "(...) wartościowy (...)" tekst, a pisanie Ci w ten sposób "(...) niech się toczy (...)". ;))** Zadbaj o interpunkcję.     Pozdrowienia. 
    • Byłem u ciebie dziś, nic się nie zmienia – napisy coraz ciemniejsze jedynie i niebo, z którego lunie za chwilę, mocząc wyschnięte łodygi dalii. Nic się zmienić nie może – świat opisany zero-jedynkami, tak lub siak, w tę lub we w tę – w tę drugą stronę i tak samo splątany, jak my kiedyś, dwie cząsteczki złożone z atomów – niedaleko, jak mówią, pada jabłko od jabłoni. Postałem przez chwilę, mówiąc, o co mam żal do  Ciebie, do innych, samego siebie. Obok człowiek, trzymający kwiat w ręce, znicz w drugiej, miłe dzień dobry - nic we mnie nie rezonuje od miesięcy. Zabić – wieczny głos w głowie, krzyk obsesji – zabić pustkę przy pomocy leków albo, nie czując nic, wstrzyknąć   insulinę w pieprzyk ku utrapieniu patomorfologa. Zdechnąć.   Pod mostem – o ile jest rzeka (tu nie ma wody i schną rośliny, spójrz, marnieją posadzone kwiaty). Tak czy siak – w tę drugą stronę, skończyć - włóczęgę godnie. Byłem u ciebie dziś – obserwowałem przechodniów: nestorów, oldbojów, damy, emerytki gryzące wargi w bezzębnej modlitwie – na nic. I starzejące się litery – kabalistyczne formy zaklęć. Nic się nie zmienia i zmienić nie może; stąd bliżej nam do siebie, jak kiedyś, Tato.  
    • @Berenika97 dobre w chuj, pozdrawiam.
    • @Annna2 Faktem jest, że poezja nie jest wyścigiem, więcej tu najróżniejszych niuansów intelektualnych, ale jeśli jest coś na kształt tegoż właśnie peletonu, Ty akurat jesteś daleko przed nim i to widać, naprawdę widać. Nie kadzę - to coś w rodzaju faktów.
    • @Berenika97 fajna ta langusta
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...