Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano
Bóg dał mi szerokie biodra lecz
nie powiedział w co je ubrać


przymierzam różne modele spodni
nie chcę skracać nogawek ani
zwężać w pasie więc przeważnie
spływam po chodniku do fosy miejskiej

kiedy byłam mała tata mówił
że kaczki się ze mnie śmieją


chwytam garściami gnijące liście mokre
od niechcenia tropię się
na dnie - jest płytko więc widzę
jak szaro – burzy się moja dookoliczność

przecież to mija
mnie sporadycznie na ulicy
Opublikowano

kolejna wersja wewnętrzna:) o najnormalniejszych niedoskonałościach ciała.
pomijając wersy kursywą

pierwsza zwrotka mnie nie rusza, choć dobra.
A nie rusza, gdyż jako człek starej daty nie akceptuję spodni u kobiet.
/Kolejny element zatarcia oznak płci, a to nie jest dobre/.
W pewnym urzędzie pani naczelnik wydziału zawsze chodzi ubrana
w nienagannym garniturze-oczywiście spodnie, krawat i powaga stosowna do tego garnituru.
A b. ładna kobieta, tylko że ona nie wie, iż jej kobiecość jest stłamszona, zniewolona:(

Druga strofa dobra. Nie wiem czy ktoś znajdzie coś.
Już te introwersje coraz doskonalsze:)

Altanko,
ładnie piszesz i mimo tych spodni

- Ani na moment nie wątpię w kobiecość Ani:)

Pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



zgadza się.
Aleś mnie przyuważyła:) choć nie całkowicie, bo przecież napisałem:
-" Ani na moment nie wątpię w kobiecość Ani:)

Ale w ogóle to wina Boga - nie powiedział w co kto ma się ubierać:))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



przykro mi, że z mego powodu została odebrana innym komentatorom przyjemność trawienia wiersza.
teraz już wiem, nie myślałem że to tak wprost.
Ale wiesz co?
Ty w moim wierszu też kluczyłaś pytając?
-"gotyk i zwieńczenie to rozumiem, ale skąd storczyk kwitnący nagle? "-
A to przecież takie kwieciste:)

Też musiałem wyłuszczać kawę
i jesteśmy teraz kwita:)

Pozdrawiam z szerokim uśmiechem:)))))

PS. Następne intro bedę czytał ze słownikiem frazeologicznym.
Może coś mi pomoże:)))

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • znaleźć w lesie wyjątkowo duży, najlepiej omszały kamień. i ustawiać pod nim znicze. w imię pustki, na znak pamięci o Niedomyślonym Do Końca. niech absolutnie nie zrodzi się z tego kult, nie będzie jak w filmie Motór, fabuła małego szaleństwa – w żadnej mierze komediowa, pseudopomnik czy pseudogrób, wotywny, totemowy kamulec nie stanie się celem pielgrzymek wyznawców niedoreligii, która rozleje się po kraju, świecie. chodzi o głazisko przeładowane nieistniejącym znaczeniem, aż kipiące od udawanej mistyki, pełne tętnienia juchy w żyłach niezaproszonych gości, niewywołanych duchów. o wabienie spadających gwiazd, o zgrabione palcami z powietrza Nic i Nic, nadanie im spoistego kształtu. nie pomyśl, że chodzi mi o potrzebę religijności, ja, ateusz od piętnastego roku życia nagle poczułem tęsknotę do wysławiania mrzończadełek, czczenia ludzików z fal mózgowych. bardziej o wydrwienie tego. zanurzenie dłoni w bezsensach, odleglinach. uśmiechnij się widząc świeczuszki z dyskontu zapalane o północy w środku lasu. pomyśl, że zaraz coś wybiegnie z mroku i... nie, nie zaatakuje nas. przeciwnie – da się pożreć.  
    • @Leszczym  Moja Babcia słuchała To ostatnia niedziela Mieczysława Fogga, ta piosenka powstała na bazie Gloomy Sunday, śpiewała ja mała Norweżka, a oryginalnie piosenka została napisana przez dwóch Węgrów i była zakazaną, ze względu na to, że ludzie, słuchając jej popełniali samobójstwa, to tak na marginesie ku ścisłości. Wzmianka o babci sympatyczna.:)    
    • Słońce przelewa się przez miasto wrzącym bulgotem, jak przez rurki i retorty w laboratorium chemika. Zmęczenie przedpołudniowym spacerem kieruje mnie w stronę pobliskiego przystanku. W szparze między rozgrzanymi lipcowym upałem chodnikowymi płytami dostrzegam drobne źdźbło trawy. Przykucam ostrożnie, by przyjrzeć się mu bliżej. Jego zieleń ulotniła się już, brzegi pożółkły, kwiatostan pochylił w niemej prośbie. Ten widok porusza mnie dogłębnie, jakby źdźbło wyrosło wśród moich własnych wewnętrznych spękań. Niepozorne, lecz cierpliwe, kruche, lecz oznaczające życie.   Dam ci łąkę, pełną szelestów, zapachów, brzęczenia trzmieli i wonnych podmuchów wiatru. Dam ci strumień, w którego wodach ochłodzisz swoje odbicie. Dam ci śpiew ptaków ze wszystkich krajów świata. Tęczę. Może wiersz napiszę. Chcesz?   Ale źdźbło nie odpowiada mi na żadne z pytań, tylko jeszcze niżej skłania swoją kędzierzawą wiechę ku ziemi. Zauważam nieopodal kurtynę wodną. Podchodzę do niej, i przykładam złożone w miseczkę dłonie do jednej z dysz. Stoję w zimnym, perlistym oparze, moja koszulka nasiąka wilgocią. Obserwuję powoli osiadającą się na skórze mgiełkę; miseczka po kilku chwilach wypełnia się niewielką ilością wody. Wracam do mojego źdźbła, podlewam. Woda błyskawicznie przecieka w szczelinę chodnika. Po drżącej łodydze spływa jedna spora kropla, w której błyszczy zniekształcona miniatura miejskiej ulicy. Moja twarz również jest mokra.
    • @huzarc @huzarc  Dziękuję serdecznie za opinię!   Właśnie taki efekt chciałam osiągnąć — zależało mi na wprowadzeniu lekkiej groteski poprzez element alienizacji. Białe wiersze o mrocznej, skłaniającej do refleksji tematyce to zdecydowanie moja stylistyka.
    • @Gosława Z akcentem może na był :))
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...