Tęsnota za miłością

[Lilianna Szymochnik]

Zżerał jego zegar czasu tony dźwięki
w tęsknocie zabolało ukłuło,po sercu.
Wpadło w melancholię wrednej udręki
spadło ciału uderzyło kamieniem jęki.

W utęsknieniu,jak samotny wędrowiec
w przygnębieniu odbitym lustrem duszy.
Szukał lekarstwa łąką ziołu na chandry
dalekim horyzontom oczu widoki balsamy.

Wielkiej nostalgii więzień pustej celi
utęskniony ścianą zamkniętej prętą kraty.
Odbijał myśli w rzewności swojej utopi
w sieci pajęczyn pająki zwidom bredził.

Zadumany ulękły w paranoi i w depresji
szukał omacku ślepym łuny światłości.
W tym splinie błędnym koły toczy torem
wyjściom labiryntu szukał okna widoki.

W gąszczu ciernistych ran krwią toczący
łzą spływających kaskad wirom wodospady.
Ujrzał wschodzące słońce zbawczy zenit
swoja utęsknioną i upragnioną sercu miłość.

Jego tęsknota spadła przepaścią złemu
z nagła gwałtownie w otchłań wirom piekłu.
Szła z rosą świtu poranka rąk w uścisku
w niebiańskie nieba raju bram objęciu.

Ta euforia radości szczęścia oczom łzawa
ustom gorących miody spływała do ciała.
Syciła głód rany bólom zdrojem kochania
uraczyła wszelką miłością taką pozostała.