Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Wiem, że nie możemy,
Że narazie nic z tego
Wiem...

Ale nie wiem jak sobie radzić?!
Czym sie podeprzeć by żyć dalej?
Czym wypełnić pustkę
którą zachowałam dla Ciebie?

Ty się oddalasz, zanikasz
jak słońce o zachodzie
Czy Ty również schowałeś się
za horyzontem...
by wzejść kiedyś ponownie?!

Ja postoję, poczekam cierpliwie
na ponowny wschód słońca
o świcie...

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Droga Pani tak mniej-więcej można byłoby zrozumieć Pani wiersz, tak go mozna byłoby skrócić ale Pani wie, że to co zrobiłem jest tym czym kosa po ciepłym, letnim zbożu ...

droga Pani po kosie w niedługim czasie można byłoby wybrać się z "motyką na słońce" - proponuję, sugeruję aby podparła się pani raczej na trzonku owego narzędzia i nim zza horyzontu ....

wiersz wcale mnie nie zaciekawił dlatego napisałem tyle aby wspomóc - to Pani drugi wiersz (wcale nie wyliczam) - nie czytałem poprzedniego ale ... myślę, że powinna Pani przejść na inne tory - ale to tylko sugestia ....

pozdrówko W_A_R

ps. forma i styl - bez błędu
Opublikowano

Proszę Pani, proszę nie zachowywać się jak hipokrytka, bo mam taką jedną w domu i mi wystarczy ( pozdrowienia dla mamy):)...
Powiem Pani wprost, czym raczej sobie Pani nie zjednam, że pisze Pani jak taka jedna, co to w mojej gazetce szkolnej swe wypociny prezentuje...proszę znaleźć oryginalne jakieś słownictwo i "iskrę" uczucia, której się Pani przyczepi i nie póści jej, wręcz przeciwnie -będzię skęcać, molestować i dreptać, a nie takie, za przeproszeniem, lamentacje jak Michał "Jestem jaki jestem" do swojej żonki:P.
Pozdrawiam
[sub]Tekst był edytowany przez Kuba Boryczka dnia 14-02-2004 10:52.[/sub]
[sub]Tekst był edytowany przez Kuba Boryczka dnia 14-02-2004 12:52.[/sub]

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



no cóż - przepraszam - byłem zbyt szczery - jesli jednak pisze Pani dla siebie - to też wielka szczerość - a zamiary to widać w Pani wierszu - tam na końcu - kiedy stoi Pani i czeka ma świst, na gwizd, na wschód rozpędzonego życia o świcie .... nie żartuję - stąd te "tory", które z niczym się Pani nie kojarzą

pozdrówko W_A_R
Opublikowano

no coż to chyba wina tego ze jestem blondynką bo nic nie zrozumiałam z Pana ostatniej wypowiedzi...jaki świst i gwizd??? co z tym mają wspolnego tory??- naprawde byłabym wdzieczna gdyby Pan przełożył to na jezyk zrozumiały dla blondynek;))) ale co do tego ze czekam na rozpedzone zycie..hmm tu sie chyba zgodze;)
pozdrawiam!!!

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • aż gęsto od tej całej telepatii. istny pumptrack między nami, pofałdowana przestrzeń, po której skaczą świetlistsi endurnie. co i rusz łamią się zdania, rączki, urywają myśli-linki. dlatego chcę ci opowiedzieć bajkę o zamkniętej na świat, niczym Korea Północna, wsi. o spłachetku ziemi otoczonym strzeżonym betonem, chatach przystrojonych kolczastymi druciskami. kiszono się tam we własnym sosie. i grało, tańczyło w każdym dziwaczne uczucie przynależności. i zjawił się on. miał miejsce błąd dozoru, przez źle pilnowany mur przeniknął albo został wrzucony górą, Węgier. czy też Czech, mniejsza o to. stary ochlaptus z alkoholową demencją, mózgiem rozmiękczonym latami denaturatowania, do tego – w łachmanach. lecz był sensacją, istnym prezydentem, aniołem, Michaelem Jacksonem w marynarce-liberii z epoletami. obcym, a więc lepszym. zrazu zobaczono w nim posłańca. skąd? z samych Niebios? może. lub z Kalkuty, Wadowic, Indiany. i odkrawano od niego uświęcone części, darto znoszone ubranie na kawałeczki-relikwie. widziano w nim wielką metaforę, bo był spoza smolnej i dusznej wsi. każdy centymetr jego postrzępionej kurtki, przesikanych spodni, zaczął kosztować majątek. przybysz bełkotał w sobie tylko znanym języku, czasem igła w jego głowie natrafiła na właściwą ścieżkę i rzucił coś o krajach, gdzie pospolite niegdyś skody favorit są osobliwością i rarytasem. czuł się taką skodovką. zjedzono go szybciej, niż ktokolwiek mógł się spodziewać. delektowali się, wieśniacy, tym, co uznali za komunikant. przełykali z namaszczeniem. ...teraz przydałby się jakiś morał, co nie? jeszcze lęgnie mi się w zwojach, jeszcze tworzy przyszła treść. taka urocza, choć do wykrzyczenia. wmyślę ją w ciebie, jak będzie gotowa.  
    • I tak też można...   Łukasz Jasiński 
    • Dwie strony powoju   Patrzę głębiej Ci w oczy, widząc w nich prawdy kamuflaż, kiedy bardziej i bardziej ślepca – mnie – kłamstwem poruszasz.   Śpiewał psalmy tramwajów na czas i niewczas przybyłych. Drżąc na każde z zawołań rdzawo czerwonych torowisk, był nieważnym kompletnie wśród cielsk grubiańsko olbrzymich.   Jego biały kieliszek z mocą tysiąca królowych, kropli nie uroniwszy, przez stal i rdzawe obrzyny przeszedł, krzycząc w nieboskłon – mogę to zrobić od nowa!      
    • @andreasTo może zbyt małej wiary jesteś :) lub znasz życie :)) Pozdrawiam:) @Jacek_SuchowiczNa kacu jest wszystko możliwe :) Dziękuję i pozdrawiam:) @LeszczymJuż się pogubiłem:)) Dziękuję i pozdrawiam:)
    • gdy jutro się skończy pojutrze początkiem  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...