Stojąc na balkonie

[Pancolek]

stojąc na balkonie segreguje myśli
napełniam płuca tlenowym narkotykiem
nasłuchuję
w nie-błogiej świadomości
kontempluję ciszę która ma swój rytm
w każdym dźwięku odnajduję element boskiego zamysłu

stojąc na balkonie po prostu się martwię
o orientalne ludobójstwa
o śmierć zacieśniającą pętlę wokół szyi czarnego buta
o zdrowie polskich organów
wszystko to i jeszcze więcej budzi mój niepokój
co jutro zjem w co się ubiorę z kim posprzeczam
grzęznę w bagnie rozterek różnego kroju

zaraz wyjmę ręce z kieszeni spodni westchnę i wrócę
nastawię budzik na szóstą bo wstaję o ósmej
obudzę się spojrzę na zegarek i znowu zasnę
ten jeden raz będę szczęśliwy

[zak stanisława]

wiesz, Pancolku, że podobamisie.
ma swoisty klimat taka prozaicznośc ciekawie ukazana ...
ino nie podoba misie tlenowym narkotykiem
pozdrawiam ciępło Es

[Pancolek]

Bardzo dziękuję za te opinie :)