Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Z naiwną świadomością dziecka
ciągle jeszcze oczekujesz prezentów.
Walka z utraconą nadzieją,
jak pożądanie, nie przemija nigdy.
Idziesz na spotkanie z pustką
a płacz, ta cicha rezygnacja,
kusi, zwodzi, omamia, wciąga
w ciemność jutrzejszego świtu.

Uciec stąd. To nic nie zmieni.
Tylko zdziwienie na chwilę, na mgnienie.
Kpisz z tego jak z zabawki dziecinnej.
Jasny punkt na końcu tunelu- kto go widział?
Relacje z nic nie znaczących skojarzeń
usłane rezygnacją i euforią.
Tajemnicę zabierzesz ze sobą.
Ciągle jeszcze zegar odmierza minuty.

Kołysanie w nierealnej przestrzeni.
Myśli zagłuszone o pełnej godzinie,
płoszą sen w przewróconej rzeczywistości.
Złota tarcza błyszczy jak nocna zjawa
i krąży wkoło rozbita na migotliwe drobinki.
Odpływają dni. Wczoraj. Dziś. Jutro.
Wtapiasz się w witraż z urywków zdarzeń,
w zagubiony w nieskończoności sen.

Opublikowano

za dużo:
epitetów, porównań - w ogóle słów

wiersz powiedziałby więcej bez nich, łatwiej byłoby wpasowac się do niego z własnymi emocjami

momentami słowa przeczą sobie:
np.
"Walka z utraconą nadzieją,
jak pożądanie, nie przemija nigdy" - skoro nadzieja utracona, to dlaczego walka nie przemija i jeszcze to nigdy i jeszcze to pożadanie - a skąd wiadomo że nie przemija - wszystko przemija, tak uczy doswiadczenie :)
albo to :płacz i cicha rezygnacja - skoro płacz to chyba juz nie taka cicha ta rezygnacja

powtórzenia obrazów dziecka, snu, niepotrzebne dopowiedzenia: np "...na chwilę, na mgnienie"

pozdr

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


no tak, ale sterylność kojarzy mi się z ... no nie chcę tego wprost powiedzieć,
każdy ma jakiś grzech, grzeszek, nie ma ludzi z plakatów choć plakaty istnieją

z ukłonikiem i pozdrówką MN
ps. i ani co o polityce

Wiesz co mnie tutaj wciągnęło? Obrazowanie - zauważ, że można napisac coś o czyms bez pisania ciągle tego samego - podmiot nie każe litowac się odbiorcy nad sobą, on raczej go prowadzi za swoimi przemyśleniami, - nad tym wierszem można się zastanowic.
Ja zeznania podtrzymuje, zresztą prawda leży zawsze pośrodku. A sterylnośc? Ja widzę kolory...:)
Pozdrawiam też z ukłonikiem:)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


no tak, ale sterylność kojarzy mi się z ... no nie chcę tego wprost powiedzieć,
każdy ma jakiś grzech, grzeszek, nie ma ludzi z plakatów choć plakaty istnieją

z ukłonikiem i pozdrówką MN
ps. i ani co o polityce

Wiesz co mnie tutaj wciągnęło? Obrazowanie - zauważ, że można napisac coś o czyms bez pisania ciągle tego samego - podmiot nie każe litowac się odbiorcy nad sobą, on raczej go prowadzi za swoimi przemyśleniami, - nad tym wierszem można się zastanowic.
Ja zeznania podtrzymuje, zresztą prawda leży zawsze pośrodku. A sterylnośc? Ja widzę kolory...:)
Pozdrawiam też z ukłonikiem:)

ok - wcale do Ciebie nie piję - tylko takie luźne skojarzenie miałem - podjąłem się dopisać A.Babińskiego - boć go niesamowicie uwielbiam
z ukłonikiem i pozdrówką MN
Opublikowano

Nagietku, a z czym Ci się ta sterylność skojarzyła ?

Oczywiście pozdrawiam serdecznie i szczególnie dziękuję M.Krzywakowi :), ale jeszcze chwilę się wstrzymam z interpretacją autorską. Nie piszę takich wierszy zbyt często. Ten ma swoją przyczynę powstania i ciekawi mnie czy nie za bardzo go zamknęłam. W komentarzu M. K jest wszystko to co chciałam aby było zauważone, więc nie jest tak źle mam nadzieję :)
Wytlumaczyć mogę każde zdanie.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



o sterylności zaczął M.Krzywak, hi, ja to skojarzyłem z wyrazem i nazwałem, a wiersz? nie jest Soroczko wysokich lotów takich jakie móglbym nazwać (ale ja to jestem skrzywienie kompletne), dla mnie za mało ruchu, jajć - czego te chop oczekuje pomyślisz, ale tyle powiem, mniej rozmyślań - więcej roboty - wciągnij czytającego, wessaj, zmęcz - niech powie uff
z ukłonikiem i pozdrówką MN
Opublikowano

Nagietku napisałeś : "no tak, ale sterylność kojarzy mi się z ... no nie chcę tego wprost powiedzieć, każdy ma jakiś grzech, grzeszek, nie ma ludzi z plakatów choć plakaty istnieją"

Dlatego pytam - co oznacza ta sterylność połączona z grzechem. Grzeszę pewnie nie więcej niż inni :)))
Chciałam się dowiedzieć o jaki Tobie grzech chodzi.
Jeśli chodzi o wysokie loty to może i zastanawiam się nad nimi, ale też nie wiem co masz na myśli. Mój wiersz jest kiepski? - w takim razie poproszę o konkrety, co w nim złego, może coś poprawię.
Wkleiłam wiersz tutaj, bo wydawało mi się, że nie mam już co zmieniać, ale może się mylę.
Czy może wiersz jest nie w Twoim guście - wtedy mówi się trudno, ale dlaczego te loty do tego mieszać.
Co to znaczy zmęcz czytającego?- mnie męczą wiersze złe, o niczym, nudne, bełkotliwe, niezrozumiałe, lub nadmiernie patetyczne. Co z tych cech widzisz w moim wierszu?
Jeśli jest niezrozumiały chętnie coś wytłumaczę.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



nie w moim guście - Soroczko - przepraszam, że tak krótko - próbuję dzielić kilka uwag, a Tobie zawsze, nie złość się i nie obrażaj, o te loty, o tą sterylność, masz rację ja też bym z tego wiersza nie wyrzucił ani kawałka, ani dodał cokolwiek, stąd tylko z M.Krzywiak'iem ruszyłem w zabawę w skojarzenia - ech ta cała poezja - nic bardziej grzesznego nie zamierzałem popełnić, hi i zapędziłem się w kozi róg, miło mi Cię tu spotkać i czekam na następne wiersze
z ukłonikiem i pozdrówką MN
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



A gdzież tam bym się miała obrażać, w dodatku na Ciebie Nagietku. Mnie tylko Twoje zdanie interesuje. Coś jest w tym porównaniu poezji do grzechu :)
Taki fragment wiersza Miłosza mi się przypomniał :
"...Bo wiersze wolno pisać rzadko i niechętnie,
pod nieznośnym przymusem i tylko z nadzieją,
że dobre, nie złe duchy, mają w nas instrument."

Dobrych duchów życzę i pozdrawiam serdecznie :))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Odpowiadam dopiero dziś, bo chciałam zostawić trochę czasu, bez tej autorskiej interpretacji.

Właśnie miało być tych słów dużo.
To taka gonitwa myśli, stan gdzie nie widzi się rozwiązania ale szuka go za wszelką cenę. Nie chciałabym aby ktokolwiek chciał się wpasować ze swoimi emocjami w taki stan psychiczny, Jeśli już, to można starać się najwyżej zrozumieć peelkę (nie mylić oczywiście z autorką)
Czy można walczyć z utraconą nadzieją?- Można. Chęć życia czasem jest silniejsza. Instynkt mówi żyj, gdy już tę nadzieję niemal się straciło. Nadzieja nie przemija, mogą przemijać przyczyny, dla których się jej prawie nie widzi. To walka o przetrwanie.
"płacz TA cicha rezygnacja"- gdy już nie można krzyczeć i walczyć, zostaje tylko płacz. To on jest na końcu. To bezsilność i rezygnacja.

Druga zwrotka gdzie jest tunel. Opowieści osób po przebyciu śmierci klinicznej - światełko na końcu tunelu, relacje z eksperymentu jaki przeprowadzano na pilotach, poddając ich obciążeniom doprowadzającym niemal do takiego stanu. Stan euforii, błogostanu i światło

Dalej jest: "tajemnicę zabierzesz ze sobą" ale jest także "jeszcze zegar odmierza minuty"
Postać z wiersza jest tragiczna.
Trzecia zwrotka z bijącym zegarem - być może nic się nie stało i to tylko zły sen (najgorszy z możliwych) ale tylko sen. Lubię szcześliwe zakończenia :)
Pozdrawiam serdecznie

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Waldemar_Talar_Talar @Marek.zak1 Panowie, jestem wdzięczna za lekturę. Delikatność się przyda na świecie! Bb
    • @Berenika97 Bereniko, podobno są kobiety i dziewczyny, które nie cierpią, jeśli druga ma taką samą. No na mnie to nie działa- ja się cieszę z choćby z tego powodu, że ktoś ma gust podobny do mojego, że nie jestem taka ostania - mogę nawet siedzieć obok,  a co? Celowo nie można? A czasem i z zazdrości, że Twoja jest ładniejsza, zdarza się kąśliwa uwaga albo i złośliwa psota - no cóż... :) @beta_bNo to jeszcze coś. Wiesz, jak obok mnie usiądzie ktoś w wełnianej bluzce, albo w czymś, co jest szorstkie (marynarka, żakiet) - to się przesiadam - no po co mam się drapać? Dzięki :)
    • Historia wdzięczna a puenta znakomita. Podkreślona flamastrem. Z przyjemnością Alu. I jesteśmy zgodne w kwestii miłych materiałów. Bb   PS zniszczyłam w dzieciństwie mamie ulubioną bluzkę. Nałożylam lalce jako sukienkę i obcięłam nożycami rękawy, bo były za długie. Słabe wspomnienie (nie robiłam na złość, tyle że nikt mi nie powiedział, że tak nie można). 
    • @Migrena Miłość jako akt kreacji - niezwykłe ujęcie. Słowa płyną lekko, naturalnie i zabierają mnie w sferę mistyczną i cielesną jednocześnie. I niech trwają, niech się stwarzają, natura nie zna pojęcia "koniec". O ciszy nie piszę, bo poeci wiedzą lepiej, jak ją dotknąć.  
    • Stara, drewniana figura kiedyś w głównej nawie swoje miejsce miała. Wszystkie prośby, intencje i żale — przez tyle lat w jej kierunku wypowiadane — słuchała. Łzy, czasami,na posadzkę świątyni spadające — widziała. Na pytania: „Czy jesteś?”, „Czy widzisz, co robią?” — nawet gdyby mogła odpowiedzieć, odpowiedzi nie znała. A jednak, mimo swego milczenia, była jak światło w ciemności— ci, którzy przychodzili, znajdowali w niej jakąś ciszę, cień nadziei, poczucie, że nie są całkiem sami. Z wysokości swego cokołu patrzyła na dzieci trzymające matki za rękę. Na starców z różańcem w dłoniach. Na zagubionych, którzy z lękiem w oczach i gniewem w sercu stali w półmroku. Na zakochaną dziewczynę, co szeptała: „Niech mnie pokocha”.   Niemy świadek wszystkiego, co kruche i piękne w człowieku. Jej drewniane ramiona wypłowiały, twarz popękała przez wieki. Spojrzenie, wyryte przez dłuto, nie straciło jednak łagodności. Nie mogła cofnąć czasu. Nie miała mocy sprawczej. Nie znała odpowiedzi na modlitwy. A jednak — była. Właśnie to „bycie” było jej najważniejszym darem. Z czasem nowe figury, dekoracje zaczęły otaczać ją z każdej strony. Ona — skromna, lekko pochylona — wciąż stała. Stała i słuchała. Choć nie znała słów, rozumiała ciszę. A w tej ciszy ludzie mówili najwięcej. Została zdjęta z cokołu. Ostrożnie, bez ceremonii. Przeniesiona do zakrystii. Tam, między szafami z ornatami, obok zapasowych lichtarzy i zakurzonych mszałów, stoi cicho — zapomniana. Nie słyszy już szeptów modlitw. Nie czuje ciepła ludzkich spojrzeń. Nie widzi łez spadających na kamienną posadzkę.   Czasem tylko, przez uchylone drzwi, wpadają do niej echa liturgii: odległe śpiewy, brzęk dzwonków, szelest procesji. Serce z drewna — czy może w ogóle istnieć takie serce? — ściska wtedy tęsknota. Tęskni za kobietą, która codziennie zapalała przy niej maleńką świeczkę. Za chłopcem, który z obawą patrzył w jej oczy, zanim odważył się przystąpić do spowiedzi. Tęskni za szeptem: „Pomóż mi przetrwać…”. Za zapachem wosku i kadzidła. Za szczególną chwilą ciszy, gdy kościół był pusty, ale ktoś wchodził — i tylko dla niej klękał. Choć zrobiona z drewna, nosi w sobie ślady tych wszystkich dusz, które przez lata złożyły przed nią swoje ciężary. I nie umie zrozumieć, dlaczego została odsunięta. Czeka. Bo figury — tak jak ludzie — potrafią czekać. I wierzyć, choć nie potrafią mówić. Czeka. A jej drewniane serce, w zakrystii między szafami, wciąż wystukuje słowa pieśni: „Kto się w opiekę…” A ona słucha.   Rzeszów 24. 07.2025
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...