Łzy deszczu

[Lilianna Szymochnik]

Ulewny deszcz otworzył okno niebu
jakby łzą płakał,tej Ziemi i Światu.
Zmywał twarz z zielonej flory rysy
zastukał drzwią uśpionym pączką.

Płakał i płakał i szlochał grymasą
przygnał wiatr tańczący z mgłą.
Mały zefirek przywołał ojca sną
który szarpnął porwistną burzą.

Przywlókł z kąta czarne chmury
porozrzucał niebu,jak zabawki.
Słońce z wrażnia się schowało chmur
promień zgasł z dnia zrobił noc.

Odezwały się grzmoty serią niebu
jasne błyskawice niebu dawały znaki.
Szalało wszystko ilujoną w ekrany
teatrem dla oczu sceną aktu sztuki.

Deszcz,ze strachu zapomniał płaczu
zobaczył tęczę promienną łzy otarł.
Zefir z ojcem odszedł z grożną burzą
kiwnął Słońcu klepnął ciszę głuchą.

Odżyło wszystko w promiennym Słońcu
króre na niebie zjawiło się zenitem.
Dał naturze swoim łzą odżywcze wody
żródło pijącym ustą korzeni rozkwity.