Kamienie krzyczą

[MARIUSZ RAKOSKI]

Stoi zdruzgotany
łapie się za głowę załamany
pośród niczego
samotna wyspa stoi.

Ubrany w stare łachmany
włóczęga czasami lepiej ubrany
z wielkimi dziurami
stoi szmatami przywdziany.

Czas się zatrzymał
ciemności pokryły ziemię
nawet gwiazdę zabili
księżyc smutny łzy roni.

Rzadko bywa
fragment rzeczywistości
kawałek szarej przestrzeni
wskazuje wszechświat cały.

I kiedy tak stoi pośród ruin braci
pośród domów zmarłych
Bóg ubogich na tronie wysoko siedzi
m i l c z y
i nawet oprawcy
czyn trudno nazwać
słowami.

Stoi zdruzgotany
łapie się za głowę załamany
pośród niczego
bezludna wyspa stoi.


Natolewice, listopad 2006