Osamotniony

[Marcin Groemeer]

Ciemne, zimne grudy me serce przykryły
Obok Jej ciała bladego pod ziemią spoczęło
Choć przed słońcem ukryte nadal miłością bije.

Dlaczego wraz z Nią nie żal lecz serce zakopałem?
Swój oddech płytki oddając Jej, martwym się stałem
Samotny, we mgle szczęścia szukam, ale go nie ma.

Już promień nadziei do duszy wolno się skradał
Lecz we śnie każdym Ona w odwiedziny przychodzi
Patrzeć jak smutkiem ukochanego serce krwawi...

Każde serca uderzenie Jej uśmiech wspomina
Pośród nicości lodowatej uczucia wrzątek
Zbudzić próbuje do snu spokojnego zmuszoną.

Dwa te serca wiecznie miały wiernie bić do siebie
Jej święta świętość w miłości zastygła niewiernie
Moją pozbawiając uderzeń uczuciem sensu.

Jak kłuje ten brak, czy Bóg jest, a może Go nie ma?
O tym sercu ukrytym nikt pamiętać nie może
I Jedyny już dawno o nim zapomnieć musiał...

I krwawi wciąż serce choć kropli krwi już w nim nie ma
I płakać chce biedna dusza lecz łez już nie starcza
I umysł śmierci pragnie ale znaleźć jej nie może.

Łzy już ugaszać bólu dawno nie mają siły
Gardło płaczem zdarte szeptu wydobyć nie może
A serce pod ziemią skryte światła ujrzeć nie chce!

Serce moje bijące czarne myśli przykryły
Tęsknoty tej ogromnej przezwyciężyć nie może
Bo kiedyś zmarła Ta do której bić wiecznie miało...

Dla Niej
2006