Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Osamotniony

Marcin Groemeer
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Marcin Groemeer

Marcin Groemeer

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Ciemne, zimne grudy me serce przykryły
Obok Jej ciała bladego pod ziemią spoczęło
Choć przed słońcem ukryte nadal miłością bije.

Dlaczego wraz z Nią nie żal lecz serce zakopałem?
Swój oddech płytki oddając Jej, martwym się stałem
Samotny, we mgle szczęścia szukam, ale go nie ma.

Już promień nadziei do duszy wolno się skradał
Lecz we śnie każdym Ona w odwiedziny przychodzi
Patrzeć jak smutkiem ukochanego serce krwawi...

Każde serca uderzenie Jej uśmiech wspomina
Pośród nicości lodowatej uczucia wrzątek
Zbudzić próbuje do snu spokojnego zmuszoną.

Dwa te serca wiecznie miały wiernie bić do siebie
Jej święta świętość w miłości zastygła niewiernie
Moją pozbawiając uderzeń uczuciem sensu.

Jak kłuje ten brak, czy Bóg jest, a może Go nie ma?
O tym sercu ukrytym nikt pamiętać nie może
I Jedyny już dawno o nim zapomnieć musiał...

I krwawi wciąż serce choć kropli krwi już w nim nie ma
I płakać chce biedna dusza lecz łez już nie starcza
I umysł śmierci pragnie ale znaleźć jej nie może.

Łzy już ugaszać bólu dawno nie mają siły
Gardło płaczem zdarte szeptu wydobyć nie może
A serce pod ziemią skryte światła ujrzeć nie chce!

Serce moje bijące czarne myśli przykryły
Tęsknoty tej ogromnej przezwyciężyć nie może
Bo kiedyś zmarła Ta do której bić wiecznie miało...

Dla Niej
2006

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • aniat.
      Ostatni sierpień

      Przez aniat. · Opublikowano

      Pola zmieniają swoje sukienki, układają je miękko na ziemi, nagą piersią chcą jeszcze nęcić lecz on odchodzi, już nic nie zmieni.   Może choć drzewa w domu sadzie, rumianą dotkną go dłonią, rozkoszną słodycz wtopią w usta, do pozostania tutaj go skłonią.   Żurawie snują pieśni smętne o tym by serca nie zamykał a on wplątany już w ich skrzydła, gdzieś w horyzoncie westchnień zanika.   Wszystko porzuca na swej drodze, nie obejmie nikogo ramieniem, ani mnie stojącej na progu, ani słońca z ostatnim promieniem.
    • Migrena
      Popioły Palestyny

      Przez Migrena · Opublikowano

      Noc rozlała się po mieście jak smoła. W jej czerni kołysały się izraelskie iskry - maleńkie, wściekłe gwiazdy Dawida, niosące śmierć palestyńskim dzieciom, spadając prosto w ich kołyski. Wcześniej był tu szept bajek na dobranoc, teraz tylko świst spadających bomb. Na progu domu leży rozerwana lalka. Niebo pękło jak gliniane naczynie napełnione krzykiem. Z rozdarcia wypłynął ogień, który wypala imiona z pamięci ulic. Domy, wczoraj pachnące chlebem i snem, teraz stały się grobowcami oddechów. Pusta miska, w której jeszcze wczoraj pachniała zupa, dzisiaj pełna jest gruzu, Na progach - miski z wodą, której nikt już nie dotknie. Ulice zamieniły się w koryta bezimiennych rzek, niosących małe sandałki, szmery warkoczy, plusk niedokończonych historii. Dzieci - wiosny, które nigdy nie zakwitną - spoczywają w ramionach piasku. Ich rączki zaciśnięte na powietrzu, jakby chciały chwycić chmurę i napić się deszczu. Wiatr czesze im włosy jak matka, która nie umie przestać kołysać. Oczy, które znały tylko kształt matki, gasną, nim zobaczą poranek. Głód ma twarz wygaszonego ognia, gościnnie gasząc głosy głodnych, idzie od domu do domu i niesie w niebyt najmniejszych, w ciemność, ciszę i chłód. Każda ruina to zamrożony krzyk. Każdy cień - zapamiętane imię. Powietrze pachnie spaloną kołysanką. Na krawędzi popiołu rośnie drobny chwast. W jego cieniu drży pamięć światła, ostatnie westchnienie świata, którego już nie ma. Morze staje się lustrem, w którym odbijają się rozmyte twarze, odpływające powoli, jakby ktoś gasił światło w oczach całego świata. Księżyc, blady świadek, przykrywa ich swoim światłem jak prześcieradłem, żeby nikt nie widział, jak dzieci odchodzą, zabierając ze sobą całe słońce. I w tej ciszy, w tym popiele, tylko wiatr śpiewa mszę nad utraconymi: dla kobiet, dla starców, dla dzieci, dla świata, ktory umarł w jednej nocy. Płaczą drzewa, płaczą dachy, płaczą kamienie. Każdy krok po ulicy to echo niewypowiedzianego krzyku. Każdy oddech jest listem, którego nikt już nie przeczyta. List do matki, list do brata, list do świata, który nie usłyszał, nie widział, nie poczuł. I choć noc wciąż spowija miasto jak smoła, w jej ciemności drży pamięć - pamięć, która płonie, jak lalka, a wiatr niesie jej dym, choć światło już dawno zgasło.  
    • Annna2
      Cień ma się dobrze

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @andrew  tak to prawda. Wielu. I każdemu z nas to się uda. Piękny poetycki
    • Annna2
      Chłop czy wibrator?

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Marek.zak1 Poziam tak. Mogó? Powiem tak. Mogę? Równouprawnienie, równouprawnienie! Krzyczą wszyscy. No i ok- nie mam nic przeciwko. Ale to równouprawnienie często kończy się np gdy trzeba wtargać meble- na czwarte piętro ( bez windy)
    • wierszyki
      Cień ma się dobrze

      Przez wierszyki · Opublikowano

      Tak, to jest wiersz. Udało się zatopić w poezji ;)  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Jacku, dlaczego psujesz odbiór białego wiersza?      

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...