Slońce mojej miłości

[Lilianna Szymochnik]

Kiedyś widziałem,jak Słońce światłości
zenitem wchodziło,po schodach promieni.
Piękna Pani o gorącym spojrzeniu czaru
rozświetlała poranek budziła ku życiu.

Spojrzała na Księżyc kryjącej się nocy
skrywający swój majestat w obłoku chmury.
oddała mu pokłon uśmiechem promiennym
szczerozłota,jej szata błyszczała w klejnoty.

Wszelkie stworzenie zbudziła oczom Światu
jej magiczna moc czarowała naturę wdzięki.
wyciągneła swoje ręce rozgoniła chmury
rozgrzała promieniami ciepła i blasku.

Grzała spojrzeniami żaru płynącego falami
ta wielka pochodnia dnia latarni tej Ziemi.
Czasami zaczerwieniła się rumiencem policzku,
kiedy? Księżyc zasłonił,jej usta w kochaniu.

Sotykają się czasami w uścisku w zaćmieniu
spojrzą w swoje oczy spragnieni dla miłości.
Z tego kochania rodzą się gwiazdy nocy niebu
z dnia nastaje noc z aktu szczęścia rozkoszy.

Cudowne zjawisko zdumiewa cały wszechświat
a kiedy Księżyc odejdzie w horyzonty niebios.
Wyjrzało w tedy radosne Słońce upojone w blasku
z uśmiechem i z błyskiem w oczach w promieniach.