Zgłoś

Nie pytaj co słychać u mnie Bo u mnie się nic nie zmieniło  Te same upadki i wzloty Ta sama zgubiona miłość   Czas stale ucieka tak samo Lecz wcale już za nim nie gonię  A życie zadaje wciąż ciosy Przed nimi się dawno nie bronię   Raz klęczę, raz wstaję, raz biegnę Raz leżę i nie drgnę czas długi  I spala mnie własne cierpienie I łez oczyszczają mnie strugi   Ja ciągle ta sama, niezmienna Dziewczynka z zapałką i mieczem  Rozpalam ogniki nadziei Lecz otchłań przy nodze się wlecze   Nie pytaj co słychać dziś u mnie Niezmiennie śpiew ptaków, szum wody Z naturą zbratana, nią żyję A innym spod nóg zbieram kłody.   Nie pytaj, nie pytaj kochanie Bo czy ma to jakieś znaczenia Gdy jutro się zerwę jak listek Niczego w tym życiu nie zmieniam   Lecz wszystko mnie zmienia na dobre Na lepsze, być może, którz powie Wciąż unieść się pragnę na wietrze Co słychać- niech on ci odpowie.  

Rymy są dla dzieci a morał dla dorosłych :) Czyli... wszyscy zadowoleni :)

za dużo słów    wiersz mogę przeczytać  albo i nie    nie jest nachalny  chowa się w tomiku  na niszowej stronie  w milczącym osobniku  co słowa czasem wypuszcza  jak świerszcze  jak ptaki jak motyle   jak wszystko  co z tego świata  ulata   do wyższego         

@Naram-sin wyraziłam swoją opinię i nic nie muszę precyzować:) każdy sobie rzepkę skrobie:)

@Konrad Koper dzięki za opinie.