Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

*** (Napisałem do Ciebie list...)

GASPAR_VAN_DER_SAR
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

GASPAR_VAN_DER_SAR

GASPAR_VAN_DER_SAR

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

*
Dziękuję Ci (...)
za to, że nie ma czasu by pisać list krótki
więc dlatego się pisze same tylko długie
choć pisanie jest po to by szkodzić piszącym
a miłość wciąż niezręcznym mijaniem się ludzi
ks. Jan Twardowski - "Dziękuję"

Napisałem do Ciebie list: średniej długości, na brzydkiej kartce,
zaznaczając w ostatniej chwili arkadowe litery czarnym długopisem.
Jestem pewien, że przestrzegałem reguł: ani razu nie przeczytałaś,
że kocham, że serce, że przeznaczenie, złota klatka. Że piękne
masz oczy (nawiasem: wiesz o tym?).

Starałem się, żeby było
jak należy: żebyś nie wiedziała, że to miało być o miłości. Podobno
do słów trzeba dorosnąć. Nie tak jak do czynów, którymi spełniamy się.
Pozornie.

Pozawerbalnie przekazałem treść, osiągnąłem dysonanse
(rezonanse?) znaczeń, nagiąłem do granic niemożliwości licentia poetica.
Jednak kiedy przechodziłaś korytarzem, spojrzałem tak jak potrafią tylko
ludzie chorzy na nieśmiałość: z poczuciem bycia niegodnym, a jednak
z wyrzutem. Ze wstydem

odwróciłem głowę w stronę okna. Podziwiałem
perspektywicznie świat, który jak zwykle był po drugiej stronie. Ciemnoszary
gołąb usiadł na parapecie.

Espena_Sway

Espena_Sway

Opublikowano
Opublikowano

Kasparku, widzę, że prozowata forma pełną gębą :). jeśli chodzi o sam tekst,
nie mam większych zastrzeżeń, spodobało mi się w pierwszej zwrotce arkadowe litery
czarnym długopisem - autor chyba interesuje się grafologią, dobrze też wiedzieć, że peel pisze pismem arkadowym ;)

serdeczności Karspena :)

GASPAR_VAN_DER_SAR

GASPAR_VAN_DER_SAR

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Kiedyś nim pisałem, a jak wiadomo charakteryzuje ono ludzi nieśmiałych i skrytych - a taki jest peel. Tak nawiasem, to moje zainteresowanie grafologią rozpoczęło się od Twojego wiersza :D. Chodzi oczywiście o "spisane prawą, z lewej powstałe", gdzie przeczytałem coś o piśmie girlandowym, a nie wiedząc o co chodzi - wpisałem to w Google, gdzie wyskoczyły mi strony o grafologii - i tak się zaczęło ;).

Pozdrawiam,
Kaspar.

PS. Teraz piszę girlandowo w ramach walki z chorobliwym zamknięciem w sobie ;P.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • violetta
      Razem

      Przez violetta · Opublikowano

      @Rafael Marius tak jakoś, to jest przejściowe:)
    • nieporadnik
      Katon przeżywa. A wy, że z RP? No.tak.

      Przez nieporadnik · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      O, to to! 
    • Waldemar_Talar_Talar
      Patrzę na ciebie...

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      Witaj -  bądź kapryśną  ale sobą  a nie będziesz  tylko ozdobą  - czysta prawda - być sobą -                                                                               Pzdr.
    • Sekrett
      Łąka

      Przez Sekrett · Opublikowano

      Na łące porośniętej czupryną mniszków lekarskich kiełkuje we mnie nieświadomość. Obserwuję, jak słońce chowa się za horyzontem, wszechświat staje się przedłużeniem mojego spojrzenia.    Martwię się, czy zdołam pojąć wszystko, co mnie otacza zanim wyrzucą mnie stąd z hukiem. Nagle pochyla się ku mnie dmuchawiec - chyba szaman - i po szamańsku stary mnich zaczyna dziwnie radzić:    “Nie ma się czym tak martwić: nie musisz wiedzieć wszystkiego, W przyrodzie roi się od niewytłumaczalnych zjawisk, cudów i zagadek, a lwia część z nich nigdy nie była przedmiotem ludzkiego poznania".   A ja wzdycham “Meh” - tym westchnieniem zdmuchuję dmuchawca, rozsiewając pyłek jego egzystencji po trawach. Może i część świata pozostanie tajemnicą, lecz nie wiem, która - więc badam wszystko.    A mniszki wokół kręcą głowami, wcześniej spokojne, teraz za to w bukietach rozzłoszczone niby hydry kąsają mnie kolejno oświeceni hipokryci celują we mnie aureolą.      Znowu muszę wstać, otrzepać się z blasków tyci pyłków  Wyruszyć w drogę, żeby, najlepiej jeszcze przed zmrokiem,  znaleźć jakąś inną lepszą łąkę - najlepiej taką,  na której będę mile widziana.    Na której będę mogła się rozłożyć, żeby na niej badać kwiaty - nie z nimi rozmawiać,  wątpić w kwiaty, stwierdzać kwiaty, testować pyłki, kreślić i nazywać wyświetlane na niebie gwiazdozbiory.
    • DawidMotyka
      Na skraju lasu gdzieś domek śpi

      Przez DawidMotyka · Opublikowano

      na skraju lasu gdzie domku serce śpi las rośnie często samotnie słonko jaśnieje nie puka do drzwi wygląda to jak osamotniony dom w zabitym oknie od dawna tu nikt nie przychodzi choć pnie wciąż szukają chleba ptaszki śpiewnie bo ktoś tu moknie gwiżdżą czy można tu zjeść coś obok drzewa raz ktoś przychodzi tu nie mówiąc nic sprawdza swój stan w swym makijażu i tylko słowo za jakiś czas co godnie ktoś prysł rozchodzić się będzie w jesiennym cmentarzu na skraju drzew spadające liście wiatr delikatnie gładzi swe korony nikt nie zagląda tu od dawna rzeczywiście a świat przecież pięknie jest tu zdobiony lecz może ktoś tu jeszcze powróci by sprawdzać swe domu lasu dobrodziejstwa powróci tu duch tego trzosu znów jako spełniony gdzie będzie pachniał z grzybów swego jestestwa

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...