Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Tak sobie pomyslalam, ze moze lepiej oczyscic atmosfere. ;]
Mam nadzieje, ze sie nie obrazisz.
Haiku zapisalam w notesie, nie zginie.
Pozdrawiam


brawo!!! cenzura nie wygodnych kawałków! pod szczytnym hasłem "oczyszczania atmosfery". brawo!

P.S
Nie martwie się o twój tekst.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




No wiesz..... to było bądź co bądź moje haiku. ;]

No wiesz... to były bądź co bądź moje komentarze

I wcale nie obraziłem się. Tylko nie podobają mi się takie metody załatwiania nie miłych spraw. Pozdrawiam.
Opublikowano

Bartku, to co było do mnie skierowane, przeczytałam,
zrozumiałam, odniosłam się i dziekuję Ci bardzo.
Czas na nowe haiku.

Ok, zawrzyjmy ugodę na konstruktywne komentarze bez agresji.
Zanim tu do nas zajrzałeś też się spieraliśmy o to i owo,
i stwierdziliśmy, ze to świetnie, ze każdy ma inne zdanie
i go broni. Bo kazdy z nas ma w sobie pasję do haiku.
I to nas łączy a nie dzieli!

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Nie zajrzałem do "was", ale wszedłem na "serwis poetycki", droga Anno. Nie ma "was" i "innch - którzy do was zagladają" (chociaż może Ty tak postrzegasz to miejsce). Serwis poetycki według mnie - to miejsce otwarte dla każdego i nie dopuszczalne jest nawet sugerowanie formy pobytu na wspólnym serwisie (np. ile haiku na dzień - jedno, pięć, dziesięć). Komentarze - oczywiście tak (ale nie informacje o braku treści, grafomanii, nic nie wartych utworach, wyśmiewanie się z ilości tekstów). Taki jest mój obraz wiekszości spotakań z ludźmi piszacymi na tym serwisie. Szczególnie w ostatnich kilku dniach. Od poczatku przoduje w tej działalności Pan Orston i do niego mam najwięcej żalu. Nie mam zamiaru zrezygnować z haiku na tym serwisie, ponieważ część komentarzy było bardzo konstruktywnych - pozwoliły mi z innej strony spojrzeć na teorię haiku (na której bardzo mi zależy), bardziej niż na dobrych relacjach z pozostałymi autorami (wiem jedno, że bez tych innych autorów, bez ich informacji zwrotnych, swój cel osiągnę później).

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • W koszu świat się mieści - myśleliście, że śmieci !
    • @Marek.zak1 Marku, to nie tak... w naszym pięknym kraju jest teraz jeszcze większa bieda niż materialna. Bieda moralna. wchłaniamy jak gąbka wodę wartości,które zawsze nam były obce aby dogonić zachód. Ale w czym jesteśmy gorsi ? że nie mamy związków partnerskich i legalizacji aborcji na życzenie? Lewandowski jest nielubiany nie za to,że strzela bramki za granicą a za to,że nic wielkiego nie zrobił dla polskiej naszej reprezentacji. Jako kapitan zawiódł na całej linii. Odmawia gry w ważnych meczach Polski bo jest zmęczony a przecież jego koledzy też grają za granicą i też mogą być zmęczeni ale grają...W naszym kraju jest wiele do zrobienia i nie do naprawienia metodami tego rządu, który burzy to co poprzednia władza zrobiła przez 8 lat.Bo rewitalizacja to nie burzenie tylko ratowanie dobra. Reanimacja to nie dobijanie pacjenta. Mimo wszystko pozdrawiam ciebie serdecznie
    • Wróciłem. Nie jak człowiek jak język ognia wracający do żrenicy popiołu. Nie do miejsca, do ciebie, do skóry, która mówi moim dłoniom, jak rzeźbić ciszę w temperaturze krwi. Byłem tam, gdzie tlen ma smak piasku, gdzie wiatr uczy języka rozpadu, a noc trzyma za gardło i nie puszcza. W górach, gdzie człowiek oddycha szczelinami płuc, a gwiazdy są jak porzucone oczy co widzą wszystko, nie pokazując nic. Ale wróciłem. Na kolanach snu, do ciebie, do wnętrza twojego zapachu, który przesiąkł mi w paznokcie i nie chce odejść nawet w ogniu. Twoje spojrzenie rozkłada mnie na części, na mięsień po tęsknocie, na kość po dotyku. To nie wzrok, to skalpel, którym rozcinaz przestrzeń miedzy naszymi ciałami. Nie chodzę już unoszę się, bo grawitacja twojej obecności to język bez słów. Każdy mój krok to ułamek ciebie naciągnięty na stawy. Nawet milcenie między nami jest wilgotne jakby ktoś wyjął głos z gardła i zanurzył go w tobie. Oddycham tobą. Nie jak powietrzem jak modlitwą kradzioną podczas wstrząsa. Każdy twój oddech to żyła, którą moje ciało próbuje odnaleźć językiem. Gdy mówię, słowa mają twoją temperaturę. Gdy milczę, to tylko dlatego, że chcę, by cisza stała się kolejnym narządem między nami. Nie potrzebuję twoich słów potrzebuję twoich nerwów. Chcę mówić przez twoje pory, chcę zapamiętać cię od wewnątrz, tak jak lustro pamięta twarz nawet po stłuczeniu. Kocham cię jak rana kocha palec, który w nią wchodzi, żeby sprawdzić, czy boli. Nie z czułości z konieczności trwania. Nie proś mnie, żebym się zatrzymał. Zrobiłem z twojej obecności dom, z twojej skóry  instrument. na którym nie da się zagrać bez krzyku. Nie musisz mnie kochać. Wystarczy, że przy mnie oddychasz ciepłem po burzy. A ja będę kochał cię tak długo, jak długo świat nie nauczy się mojego imienia bez twojego oddechu.  
    • @Alicja_Wysocka mam nadzieję, że dobrze się spało :) w tym wierszu już nie będę nic zmieniać, ale na pewno przyda mi się to na przyszłość, bo szukam właśnie takich rymów, które współgrają, ale nie brzmią prawie tak samo. A mi bardzo trudno takie znaleźć, także dzięki za ściągę :)  
    • @Jacek_Suchowicz Święte słowa :) Pozdrawiam. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...