Fortepian

[Beata Kostalecka]

jak dawniej stoi w salonie fortepian
wciąż piękny błyszczący i twardy jak rzymski akwedukt
znający dobrze opuszki moich palców
wciąż grający IX symfonię
każdy dotyk klawisza ucieleśniał dźwięk
który wypełniał przestrzeń płynąc swobodnie w powietrzu

dziś jest taki sam
prawie niezmieniony
a jednak inny
niereagujący na moje palce
struny uparcie wydają z siebie tylko głuchą próżnię zakrzepłych dźwięków
które na przekór wyznawcom ich głebi nie brzmią
dusza antyku z trudem odtwarza wybrane nuty tamtych lat
jego wnętrze zaludnione jest jedynie przez szelesty
nieposłuszny instrument chce jednak wzmocnić szmer
niekiedy nadinstrumentalnym wysiłkiem cicho wykrzyknie ósemkę

życie zatrzymało się w nim
uśpiona i uwięziona IX symfonia już nigdy nie zabrzmi
czas upośledził struny
a na klawiszach wciąż leży pukiel kasztanowych włosów

fortepian - geniusz cierpienia...