Młody Człowiek

[Marek Rybicki]

Jestem młodym człowiekiem
Urodziłem się w starym mieście
i uczyłem się od mądrzejszych ludzi.

Wypowiedziałem pierwsze słowo
poszedłem do szkoły
nauczyłem się co znaczy "być człowiekiem"
nauczyłem się co to "pokój i prawda"
Zostałem wychowany przez tych
którzy wówczas stali wyżej niż ja wzrokiem mogłem sięgnąć
Byłem pokorny
Nie pyskowałem
Nie myślałem za wiele
pochłaniałem wszystko- po prostu...

Teraz, jestem wciąż młody
i wciąż mieszkam w tym samym, coraz starszym mieście
ludzie wokół mnie pobledli
moja matka stała się smutną kobietą
mój ojciec zgredem trzymającym pilot
a mądrzy ludzie, od których się uczyłem
nie są już mądrzy.

Oglądam telewizję, czytam gazety...
Ci wszyscy nauczuyciele wręczyli mi klucz
który nie pasuje do żadnych drzwi.
Nauczyli mnie patrzeć- więc patrzę.
nauczyli jak stawiać litery- więc piszę
nauczyli mnie, że własne zdanie to nie grzech.
-więc, sprzeciwiam im się.
Teraz, piszę słowa których nikt nie czyta
buntuję się po kryjomu
patrzę na świat i widzę nie-człowieka
nie-pokój
nie-prawdę.

I gdzie tu nakuka ?
co z tego, że jestem młody ?
że "mogę wszystko"...
Mój młody, użyteczny umysł chłonie gorzkie nauki
Moje sprawne nogi toną w bezruchu, w ciemnym pokoju
Wrażliwość którą zdobyłem spawia mi ból
Miłość, którą niedawno, cudem zostałem obdarowany
niedługo też minie, przeze mnie...

Zamieniam się powoli w moją matkę
w mojego ojca.
Kiedyś chciałem być strażakiem
teraz wiem, że nie będę gasił płonących lasów.
Będę zwykłym, szarym człowiekiem
chorym, przygrabionym
bez niczego.
Zadręczony przez los będę odchodził od zmysłów
zdziecinnieję i wrócę do samego początku
kiedy nie potrafiłem wykonać samodzielnego kroku
kiedy nie umiałem wykrztusić z siebie słowa
i kiedy jeszcze nieczego nie wiedziałem...